Ο Άρης έφυγε ξανά με άδεια χέρια από την OPAP Arena και συγκεκριμένα χωρίς τελική στην εστία σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο απέναντι στην ΑΕΚ και με μία εμφάνιση που έδειξε ότι σε μεγάλο ματς, απέναντι σε διεκδικητή του τίτλου, στην Αθήνα, κατέβηκαν ξανά μόνο οι φανέλες των Κιτρίνων.
Η ομάδα του Άκη Μάντζιου πρέπει να κοιτάξει αυτή την αγωνιστική αλήθεια κατάματα κι όχι να τη κρύψει κάτω από το χαλί ελέω του δέλεαρ της κατάκτησης του Κυπέλλου Ελλάδας, ενόψει του τελικού του Μαϊου με τον Παναθηναϊκό, στον οποίο -δικαιολογημένα- βρίσκεται το μυαλό όλων στο στρατόπεδο των Θεσσαλονικέων.
Βέβαια, αυτό δεν σου επιτρέπει να είσαι πάντα τόσο χαλαρός και με την νοοτροπία του ηττημένου στο Λεκανοπέδιο στα ματς με τους «μεγάλους» της Αθήνας (Παναθηναϊκό, ΑΕΚ) και τον σχεδόν μόνιμο πρωταθλητή Ελλάδας (Ολυμπιακό). Ο Μάντζιος τόνισε πως η ομάδα του θα τα δίνει όλα στα παιχνίδια των πλέι οφ, ακόμα κι αν άπαντες γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει βαθμολογικό κίνητρο, ωστόσο μέχρι τώρα, τουλάχιστον σε Καραϊσκάκη και OPAP Arena, ο Άρης δέχθηκε πέντε γκολ, δεν πέτυχε κανένα και το χειρότερο: δεν κατάφερε να απειλήσει, όντας «φάντασμα» του κακού του εαυτού επιθετικά κι αμυντικά.
Η ΕΠΟ γνωστοποίησε την έδρα και την ημερομηνία του τελικού Κυπέλλου με επιστολή της στην Cosmote
Φυσικά, δεν θα γινόταν τόσος ντόρος κι ούτε θα κάναμε λόγο για «τουρισμό» αν οι φετινές του ήττες ήταν κάτι παρωδικό. Για τον Άρη, εδώ και χρόνια, η νίκη σε ντέρμπι μακριά από το σπίτι του είναι σχεδόν άγνωστη λέξη, αν βγάλει κανείς από το «κάδρο» τα δύο ματς με την πολύ κακή ΑΕΚ τη σεζόν 2021/22 (0-2 και 1-2 στο ΟΑΚΑ) και αυτό με τον μέτριο Παναθηναϊκό (1-2 στη Λεωφόρο το 2021). Άντε κι άλλη μία (0-1) το 2020, πάλι κόντρα στον Παναθηναϊκό -του Πογιάτος τότε- στο άδειο ΟΑΚΑ. Αυτές είναι όλες κι όλες οι νίκες του Άρη στην Αθήνα (δεν έχει κερδίσει ακόμα τον Ολυμπιακό στο «Γ. Καραϊσκάκης) από το 2017, όταν κι επέστρεψε στη Super League, δηλαδή σε διάστημα 7 ετών!
Με τέσσερις νίκες σε ντέρμπι εκτός Θεσσαλονίκης μέσα σε μία επταετία, δεν μπορείς να ζητάς περισσότερα, ούτε πας για να «τρυπήσεις» το αγωνιστικό σου ταβάνι, πόσο μάλλον να μπεις σφήνα στους «4» που διεκδικούν επί ίσοις όροις φέτος τον τίτλο.
Και τις χρονιές που τα κατάφερε, βγαίνοντας την πρώτη δεύτερος στην κανονική διάρκεια για πρώτη φορά μετά από 40+ χρόνια (τρίτος στα πλέι οφ) το 2021 και τη δεύτερη το 2022 ξανά τρίτος στο μίνι πρωτάθλημα με επική νίκη επί της ΑΕΚ στην τελευταία αγωνιστική, ήταν επειδή ξεπέρασε τα αγωνιστικά του «μπορώ» κι είχε μία ομάδα με συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού, που δεν άλλαξε τα πάντα μέσα σ’ ένα καλοκαίρι. Έπαιξε ρόλο, σαφώς, και το πολύ κακό φεγγάρι στο οποίο βρισκόταν ΑΕΚ και Παναθηναϊκός, αλλά ο Άρης τότε κοιτούσε μόνο τη δική του πρόοδο. Και καλά έκανε.
Ποιο ήταν το «κλειδί» της εξαιρετικής του πορείας τότε; Το γεγονός πως έπαιζε όλα τα ματς, ανεξαρτήτου έδρας στα ίσια και δεν είχε τον σημερινό του φόβο που μεταφράζεται σε ηττοπάθεια, κάθε φορά που περνούσε τα Τέμπη. Έπαιζε παντού το ποδόσφαιρό του δίχως να κοιτά την επόμενη μέρα ή έναν συγκεκριμένο στόχο. Με λίγα λόγια, ήταν θέμα νοοτροπίας.
Αυτή η νοοτροπία χάθηκε μέσα στα τελευταία δύο χρόνια στα οποία ο Άρης δυσκολεύεται όχι μόνο να νικήσει, αλλά ακόμα και να σκοράρει στα ντέρμπι εκτός Χαριλάου (εξαιρείται από αυτή την κατηγορία ο ΠΑΟΚ, είναι ξεκάθαρο ότι έχει πάρει τον «αέρα» των Ασπρόμαυρων και δη ο Μάντζιος του Λουτσέσκου).
Μπορεί, φέτος, να υπάρχει η δικαιολογία του τελικού Κυπέλλου, ωστόσο δεν θα είναι πάντα έτσι. Ο Άρης δεν είναι Αστέρας Τρίπολης ή Ατρόμητος -με όλο τον σεβασμό σε αυτές τις ομάδες- και απαίτηση του κόσμου του είναι να παίζει για τη νίκη σε όλα τα ματς, ιδίως τα πιο… μεγάλα.
Η εικόνα «τουρισμού» την περασμένη Κυριακή στην OPAP Arena ή δύο Τετάρτες πριν στο Φάληρο δεν κολακεύουν τους Κίτρινους, που αν δεν αλλάξουν τη νοοτροπία τους στα εκτός έδρας ντέρμπι -πλην ΠΑΟΚ- θα αρκεστούν στη δίψα του Κυπέλλου και στην 5η θέση στο πρωτάθλημα. Δηλαδή σε έναν ρόλο «ρυθμιστή» κι όχι πρωταγωνιστή. Είναι στα πόδια του να το αλλάξει, αρκεί πρώτα να τού δημιουργηθεί το «θέλω» και η ανάγκη για το κάτι παραπάνω (και στο πρωτάθλημα).
Υ.Γ.: Για να το καταφέρει αυτό, θα πρέπει να αλλάξουν πολλά και στον τρόπο που διοικείται, με πρώτο τον Θόδωρο Καρυπίδη να είναι αυτός που φέρει την ευθύνη για το γεγονός πως ο Άρης είναι σχεδόν κάθε χρόνο μία άλλη ομάδα. Το Κύπελλο είναι ο μεγάλος στόχος αλλά υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο απώλειάς του κι εκεί είναι που θα χτυπήσουν όλα τα καμπανάκια μαζί και ο Άρης θα ψάχνει πάλι ένα restart. Αγωνιστικό και μη. Ας μπουν όλα στην εξίσωση γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο 90 λεπτά, συν την ενδεχόμενη παράταση και τα πέναλτι ένα βράδυ του Μάη στον Βόλο…