Οι οδυνηρές ήττες της Τεργέστης από την Ισπανία (2012), της Χάουντα από τη Ρωσία (2016) και ξανά της Τεργέστης από την Ολλανδία (2021) στοίχειωσαν μία ολόκληρη γενιά του ελληνικού γυναικείου πόλο, όμως το βράδυ του Σαββάτου στο Αϊντχόφεν, η ιστορία γράφτηκε διαφορετικά.
Αυτή τη φορά, ήταν δάκρυα χαράς και λυγμοί λύτρωσης, για αθλήτριες που έζησαν μία, δύο ή ακόμη και τρεις φορές (η Χρυσή Διαμαντοπούλου) την πίκρα των προολυμπιακών τουρνουά.
Η Αλεξάνδρα Ασημάκη είναι η μόνη παίκτρια του τωρινού ρόστερ που έχει ζήσει την εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων, αφού ήταν παρούσα το 2008 στο Πεκίνο.
Επέστρεψε φέτος στην εθνική μετά από 4,5 χρόνια, αφού πρώτα είχε σταματήσει από την ενεργό δράση, έγινε μητέρα, πέρασε ένα δύσκολο χειρουργείο και επανήλθε στις πισίνες, πιο πολύ για να κάνει αυτό που αγαπάει.
Στον αγώνα με την Ιταλία ήταν συγκλονιστική, πέτυχε δύο υπερ-πολύτιμα γκολ και μετά το ματς δεν παρέλειψε, με δάκρυα τα μάτια, να αφιερώσει την πρόκριση σε όλες εκείνες τις παλιές συμπαίκτριές της, που δεν αξιώθηκαν να μετάσχουν στο μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη.
«Είναι τρεις Ολυμπιακοί Αγώνες που δεν έχουμε βρεθεί. Από το 2012 κι έπειτα, δεν έχουμε καταφέρει να πάμε την Ελλάδα εκεί που πρέπει, στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Σήμερα πήραμε μια πανάξια νίκη απέναντι σε μια πολύ καλή ομάδα», είπε αρχικά η 35χρονη φουνταριστή και συνέχισε: «Νιώθω τόσο περήφανη, ειλικρινά, που είμαι μέλος αυτής της ομάδας.
Μετά από 12 χρόνια έφερε την Ελλάδα ξανά στους Ολυμπιακούς Αγώνες και δίνει λύτρωση σε τόσες γενιές, που κατά κάποιον τρόπο νιώθω ότι συνδέομαι. Και τις προηγούμενες που παλέψανε και δεν τα καταφέρανε και αυτά τα κορίτσια που τα κατάφεραν.
Έχουν ζήσει και τις αποτυχίες. Ξέρω ότι όσοι έχουν πονέσει και παλέψει γι΄ αυτή την ομάδα χαίρονται το ίδιο με εμάς σήμερα, γιατί είναι μία λύτρωση. Ευχαριστώ τον Θεό που με έχει γερή, που έχει την οικογένειά μου γερή για να με στηρίζει και να είμαι κι εγώ μέλος αυτής της ομάδας. Νιώθω ευλογημένη που είμαι εδώ».