Στον απόηχο μιας συντριβής ελληνικής ομάδας, της ΑΕΚ εν προκειμένω, από αντίπαλο μεγαλύτερου μεγέθους, όπως ο Άγιαξ, αναδύεται αυτόματα η εγγενής… παραδοσιακή αδυναμία προσέγγισης του αγώνα, η οποία καταφεύγει σε μεταφυσικές κορόνες.
«Αν η ΑΕΚ είχε κάνει έστω και μία τελική», μπλα, μπλα, μπλα. Μία υπεραπλουστευμένη κατάσταση, όπως το 3-0 του Άμστερνταμ, γίνεται περίπλοκη με σύνθετες σκέψεις και «αναλύσεις» στην προσπάθεια ανάδειξης του «ειδήμονα» που κρύβει ο καθένας μέσα του.
Ή, μπορεί, η προσέγγιση του αγώνα του «Γιόχαν Κρόιφ Αρίνα», να έχει αμιγώς επιτηδευμένη τοποθέτηση, με ρητορικά… χαλίκια εναντίον του Ουζουνίδη ή ρητορικά… στολίδια υπέρ του και της ομάδας, αναλόγως στο κοινό που απευθυνόμαστε.
Σ΄ ένα παιχνίδι όπου οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, με 17-4 τελειωμένες επιθέσεις για γκολ και 13-3 κόρνερ και τα δυο υπέρ του Άγιαξ και εις βάρος της ΑΕΚ, αλλά και η κατοχή μπάλας στα συντριπτικά ποσοστά του 70-30, οι ποδοσφαιρικής διεισδύσεις αποτύπωσης του αποτελέσματος είναι μάταιες.
Η ΑΕΚ έχασε καθαρά, γιατί ο Άγιαξ είναι καλύτερη ομάδα. Όλα τα άλλα είναι στενοχώρια χωρίς λόγο και αχρείαστος προβληματισμός. Κατά 99% στο ποδόσφαιρο κερδίζει ο καλύτερος, ο Άγιαξ είναι ασύγκριτα καλύτερος και νίκησε. Είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Οι παράμετροι της νίκης του Άγιαξ είναι απόρροια της ανωτερότητάς του και μόνο. Τα μεταφυσικά είναι έργο του ελληνικού Τύπου. Ας το δούμε και μεταφυσικά: Αν γινόταν σήμερα το παιχνίδι, ποιος θα πόνταρε τα χρήματα του στην ΑΕΚ; Ουδείς.
Όταν έγιναν γνωστοί οι αντίπαλοι της ΑΕΚ, Μπάγερν, Μπενφίκα, Άγιαξ, η συλλογική εκτίμηση στην Ένωση ήταν μία και μοναδική: «Να το απολαύσουμε». Κάτι σαν τον σαφή διαχωρισμό και προτίμηση του ταξιδίου από τον ίδιο τον προορισμό, του Κωνσταντίνου Καβάφη.
Είναι, συνεπώς, μία «καβαφική» απόλαυση μία… ήττα και, μάλιστα, με 3-0; Είναι και παραείναι. Είναι ευκαιρία για κάθε οπαδό ν’ αποδράσει από τον ίδιο του πόθο, που είναι η πάση θυσία νίκη της ομάδας του και ν’ αγαπήσει το αντικείμενο του πόθου του, που είναι το ποδόσφαιρο…