O Ολυμπιακός το έκανε ξανά. Ανατροπή με μέταλλο, με ολυμπιακό πείσμα και ιστορικές επιδόσεις. Η ερυθρόλευκη αγέλη του Γιώργου Μπαρτζώκα ξεπέρασε με επικό τρόπο και μια τρίτη περίοδο βγαλμένη από NBA το εμπόδιο της Μονακό και πλέον στρέφει το βλέμμα προς το 4ο ευρωπαϊκό αστέρι στον τελικό της Κυριακής (21/5, 20:00) απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Ένατος ευρωπαϊκός τελικός για τους Πειραιώτες και τέταρτος με τους μερένγκες, που χαμογέλασαν δύο φορές και πληγώθηκαν μακριά από την Ισπανία και με την υπογραφή του Μπαρτζώκα 10 χρόνια νωρίτερα. Φέτος, ο Ολυμπιακός της πήρε τον αέρα με δύο εμφατικές νίκες στην regular season και θέλει να τη βγάλει νοκ – άουτ και στο ματς της χρονιάς αύριο.
Στο ματς με τη Μονακό οι νταμπλούχοι Ελλάδας μπήκαν κάπως θολωμένοι στο παρκέ της Zalgirio Arena, που θύμισε ΣΕΦ με τόσα ερυθρόλευκα κασκόλ.
Η ομάδα του Ομπράντοβιτς ήταν διαβασμένη στην άμυνα, έβαλε μερικά μεγάλα σουτ στην επίθεση και με ένα ξέσπασμα στο τελευταίο τρίλεπτο του δεύτερου δεκαλέπτου έφτασε τους 41 πόντους και πήρε διαφορά 12 πόντων, εκμεταλλευόμενη σε μεγάλο βαθμό την αστοχία του Ολυμπιακού από τη γραμμή των βολών άλλα και τη δική της επιθετική άμυνα κυρίως στο ζωγραφιστό.
Ο Σλούκας ήταν εκτός ρυθμού στο πρώτο ημίχρονο, ο Φαλ εγκλωβισμένος και οι Βεζένκοφ, ΜακΚίσικ, Παπανικολάου έμειναν να τρέχουν μόνοι τους. Στο δεύτερο μέρος και δη στο τρίτο δεκάλεπτο είδαμε κάτι το πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της Euroleague. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ειπώθηκε στα αποδυτήρια κατά την ανάπαυλα, αλλά ο Ολυμπιακός βγήκε άλλη ομάδα στο παρκέ.
Για την ακρίβεια, έπαιξε το δικό του μπάσκετ, όπως όλη την χρονιά, απλώς έβαλε δύο ταχύτητες παραπάνω κι έπαιξε σκυλίσια άμυνα. Με λίγα λόγια, στην επίθεση στυλ NBA και στην άμυνα… εθνική Σερβίας στα καλά της! Όλα αυτά με το δικό του στυλ παιχνιδιού, με έναν Γουόκαπ σε δημιουργικό οίστρο, με έναν Λαρεντζάκη να τα βάζει από το σπίτι του, με έναν Παπανικολάου που δάγκωνε το διχτάκι της μπασκέτας. Το ομαδικό μπάσκετ στα καλύτερά του.
Ακόμα και οι Αγγελόπουλοι… έπαιξαν χθες. Σε κάθε μεγάλο καλάθι σχεδόν έμπαιναν μέσα στο παρκέ, όπως πάντα δίπλα στην ομάδα, στα εύκολα και στα δύσκολα.
Ο κόσμος στην κερκίδα, μαγικός. Σαν ένα ερυθρόλευκο πέπλο προστασίας δεν σταμάτησε να τραγουδά ακόμα κι όταν ο Θρύλος έδειχνε χαμένος στο παρκέ, μέχρι το τέλος του 2ου δεκαλέπτου. Πάνω από 5.000 Έλληνες απ’ όλα τα μέρη της Ευρώπης, παλμός, πάθος, ένταση και ένα σύνθημα που τελικά δεν είναι και τόσο τρελό…
“Ο Θρύλος να σηκώσει, το ευρωπαϊκό…”.
Την Κυριακή τα σπουδαία, απέναντι σε μια ομάδα που τη σέβεσαι ακόμα και στα χειρότερά της.
Στο σήμερα, ακόμα τρομάζει κόσμο, έχει το know how σε τελικούς και παίκτες – ηγέτες που κάνουν τη διαφορά σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Τελικός απ’ τα όχι και τόσο παλιά, με διαφορετικά δεδομένα και μια Ευρώπη να παραδέχεται πως η αρμάδα του Μπαρτζώκα αξίζει να το πάει “μέχρι τέλους“!