«Όπως έγραψα και την ημέρα της επισημοποίησης της επιστροφής του, ο Μίτσελ αυτή τη φορά ήρθε για να κάνει τον κασκαντέρ. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για όσους είχαν την έμπνευση να τον φέρουν πίσω. Ό,τι κι αν κάνει, με όσους φορ κι αν παίξει, όποιον κι αν βαφτίσει στόπερ, όσες αλχημείες κι αν σκαρφιστεί, ακόμα και βόμβα να βάλει στο Ρέντη, δεν θα μπορεί να του αποδοθεί καμία ευθύνη. Οι προπονητικές ευθύνες ολοκληρώθηκαν με τον αποκλεισμό από τη Μακάμπι και την απόλυση του Πέδρο Μαρτίνς, πριν από περίπου τρεις μήνες».
Αντί προλόγου, χρησιμοποίησα ένα μικρό απόσπασμα από το ΕΥΘΕΩΣ που δημοσιεύτηκε στις 18/10/2022 με τίτλο «Οι προπονητές του Ολυμπιακού έχουν σταματήσει να φταίνε εδώ και μήνες». Μετά από σχεδόν εξίμισι μήνες, ο Μίτσελ αποτελεί παρελθόν. Κι αν η πρόσληψή του έμοιαζε με απονενοημένο διάβημα, η αποχώρησή του ήταν σχεδόν σοκαριστική, ακόμα και για εκείνους που τον θεωρούσαν «ανεπαρκή», «διαχειριστή» ή τέλος πάντων ακατάλληλο για τον ερυθρόλευκο πάγκο.
Ο Σενιόρ κλήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου να αντικαταστήσει έναν προπονητή που δεν τον πίστεψαν ούτε εκείνοι που εισηγήθηκαν την απόκτησή του. Στις πέντε αγωνιστικές του Κορμπεράν ο Ολυμπιακός άφησε 7 βαθμούς και αυτή την απόσταση από την κορυφή κλήθηκε να καλύψει ο Μίτσελ. Σε περίπτωση που δεν θυμάστε, η εικόνα της βαθμολογίας ήταν αυτή μετά την 5η αγωνιστική και την ήττα-σοκ από τον Άρη στο Χαριλάου:
- Παναθηναϊκός 15
- ΠΑΟΚ 11
- Άρης 10
- ΑΕΚ 9
- Ολυμπιακός 8
- Βόλος 8
- Ατρόμητος 8
Οκτώ αγωνιστικές αργότερα οι Πειραιώτες βρέθηκαν στο -12. Είχε μεσολαβήσει η ήττα από τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη, ο τυχερός βαθμός εντός έδρας κόντρα στην ανώτερη ΑΕΚ και η ληστεία μετά φόνου του Κέλετ στη Λεωφόρο μέχρι να φτάσουμε στη βραδιά των Ιωαννίνων, εκεί όπου θα μπορούσε κάλλιστα να έχει απολυθεί μετά το αδιανόητο 2-2 από 0-2. Τελικά, ένα άλλο 2-2 από 2-0 έγινε αφορμή για την αποχώρησή του.
Δεν είμαι από εκείνους που αποδίδουν εύκολα ευθύνες σε έναν προπονητή για την έκβαση ενός συγκεκριμένου αγώνα, απλούστατα διότι κατόπιν εορτής όλοι ξέρουν. Το είπε και ο Μίτσελ αυτό την Κυριακή, ατάκα αναμενόμενη από πλευράς του. Αυτή τη φορά όμως, ήταν τόσο συντριπτικές οι ευθύνες του προπονητή που δεν χρειαζόταν να περιμένεις το τέλος για να του κάνεις κριτική: το να δέχεσαι ένα γκολ από σοβαρότατο λάθος και στη συνέχεια να αντικαθιστάς σέντερ φορ και επιτελικό με δυο κόφτες, συνιστά κίνηση απελπισίας που στέλνει τη μυρωδιά του φόβου σου χιλιόμετρα μακριά.
Εννοείται πως αν ο Άρης δεν έφτανε στην ισοφάριση, ουδείς θα ασχολούταν με το πολλαπλό έγκλημα του 74ου λεπτού. Είσαι ο Ολυμπιακός, παίζεις με τον Άρη στην έδρα σου και επειδή δέχτηκες ένα (τζάμπα) γκολ, αφήνεις την ομάδα χωρίς φορ και χωρίς δεκάρι για 20 λεπτά. Ακόμα κι αν δεν το είχε πιστέψει ο Άρης ως εκείνη τη στιγμή, θα το πίστευε βλέποντας τον αντίπαλο προπονητή να έχει πανικοβληθεί.
Σε σχεδόν οποιοδήποτε άλλο σημείο της σεζόν, μια τέτοια ιστορία θα οδηγούσε κατά πάσα πιθανότητα σε απόλυση. Τώρα, 8 αγωνιστικές πριν το φινάλε και με τη διαφορά στο -3, ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι 20 ώρες μετά το ματς θα συζητούσαμε για τον αντικαταστάτη του Μίτσελ.
Ασφαλώς και έχουν προηγηθεί όλο αυτό το διάστημα κάμποσες διοικητικές επιλογές που δεν έβγαζαν κανένα νόημα, ωστόσο δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος θα έδιωχνε τον Ισπανό στην παρούσα φάση. Όπως επίσης, θα δυσκολευόταν οποιοσδήποτε να πιστέψει ότι ο κόουτς θα έφευγε από μόνος του.
Καταρχάς δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς ότι ο Μίτσελ παραιτήθηκε. Από εκεί και πέρα, ακούω και διαβάζω με προσοχή διάφορες απόψεις, ωστόσο δεν μπορώ και αυτή τη φορά να φορτώσω στη διοίκηση του Ολυμπιακού ευθύνες. Τι σημαίνει «δεν τον στήριξε η διοίκηση»; Παρότι μεσολάβησαν κάποιες ζόρικες βραδιές, ο Σενιόρ δεν κουνήθηκε από τη θέση του.
Να πει η διοίκηση στους οπαδούς να μην αποδοκιμάζουν μετά τη λήξη του ματς; Ή να πει στη ΘΥΡΑ 7 να μην κάνει αναρτήσεις στα ξημερώματα; Να βγάλει ανακοίνωση στήριξης του Μίτσελ; Μα τις ανακοινώσεις τις βγάζεις όταν η πλειοψηφία απαιτεί την απόλυση του προπονητή, όχι όταν φαινομενικά δεν συντρέχει λόγος για κάτι τέτοιο. Το ότι όλοι σχεδόν του χρέωσαν τα εγκληματικά λάθη που έφεραν το σοκαριστικό 2-2, δεν σημαίνει πως απαιτούσαν και την απόλυσή του.
Μόλις δυο μέρες πριν το ματς με τον Άρη ο Μίτσελ δήλωνε πως έχει συμβόλαιο για έναν ακόμη χρόνο και πως του αρέσει πολύ να δουλεύει εδώ. Πιθανότατα να μην πίστευε ούτε και ο ίδιος ότι θα έφτανε η ομάδα του στο -1 κατά τη διάρκεια του αγώνα και ότι στο τέλος θα παρέμενε στο -3 σε μια βραδιά που ο Παναθηναϊκός είχε φέρει 0-0 με τον Βόλο. Σκεφτείτε όμως και ανάποδα: αν ο Σπόραρ έβαζε το πέναλτι, ο Ολυμπιακός θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση στο -3 και στη χειρότερη στο -5.
Ο ΠΑΟ έκανε ένα σπουδαίο δώρο (και) στους Ερυθρόλευκους. Και ο λόγος που το δώρο πετάχτηκε στα σκουπίδια είναι εξαρχής οι επιλογές του Μίτσελ. Να πούμε για το λάθος του Ρέτσου; Ναι, ο Παναγιώτης έκανε ένα σοβαρό λάθος. Από αυτά που μπορεί να κάνει ακόμα και ο μεγαλύτερος παίκτης του κόσμου. Η γκάφα του Ρέτσου όμως φέρνει το 2-1 και όχι το 2-2.
Έχω τεράστια αδυναμία στον Ρέτσο για τον χαρακτήρα του. Ένα σπάνιο παιδί που λίγο καιρό μετά τη μεταγραφή-μαμούθ στη Λεβερκούζεν ήταν εξίσου ταπεινό με την εποχή που έπαιζε στη Νέων του Ολυμπιακού. Για τέσσερα χρόνια ο Παναγιώτης ουσιαστικά δεν έπαιξε ποδόσφαιρο. Επομένως, το μεγάλο στοίχημα γι’ αυτόν φέτος ήταν να παραμείνει υγιής και να πάρει κάποια παιχνίδια στα πόδια του, ώστε του χρόνου να νιώθει πιο δυνατός και πιο σίγουρος.
Από τις σκόρπιες εμφανίσεις του στο πρώτο μισό της σεζόν ήταν σαφές πως ο Ρέτσος θέλει τον χρόνο του. Δεν φταίει λοιπόν εκείνος για το ότι ο Μίτσελ τον βάφτισε ξαφνικά τρίτο στόπερ, αποκλείοντας τον Ντόι από την αποστολή και έχοντας ουσιαστικά παροπλίσει τον Σισέ με ανήθικό τρόπο μετά την Καραμπάγκ. Εκτός αν ξεχάσατε την εκδικητική αλλαγή του Σενεγαλέζου λίγο μετά το λάθος του, προκειμένου να στραφεί η οργή του κόσμου στον παίκτη. Όταν αυτός που οφείλει να σε προστατέψει, σε δίνει βορά στη μαινόμενη εξέδρα, τα μηνύματα που περνούν στους υπόλοιπους μόνο θετικά δεν είναι.
Ακόμα και το λάθος του Ρέτσου λοιπόν, στον Μίτσελ χρεώνεται. Όπως και όλη η τρικυμία που ακολούθησε. Για να κατανοήσουμε το μέγεθός της, αρκεί να θυμηθούμε ότι σε δυο διαφορετικές περιστάσεις ο Ισπανός δήλωσε πως οι τρεις αλλαγές έγιναν στο 2-0 και όχι στο 2-1 όπως πραγματικά έγιναν. Το είπε στην κάμερα της Cosmote TV, το είπε και στη συνέντευξη Τύπου. Το ότι η συγκεκριμένη ατάκα απουσιάζει από το κείμενο που ανέβηκε στο επίσημο σάιτ του Ολυμπιακού, μαρτυρά και την πρόθεση της ομάδας να τον προστατέψει.
Από τις αντιδράσεις που προκάλεσε η είδηση της αποχώρησης Μίτσελ, γίνεται σαφές πως δεν υπήρχε πραγματική πίεση προς το πρόσωπό του από τον κόσμο. Όπως π.χ. συνέβη μετά το 3-0 από την ΑΕΚ, όταν θεωρούταν λίγο – πολύ τελειωμένος. Παρ’ όλα αυτά, ο Ισπανός παρέμεινε στον πάγκο του. Η ΠΑΕ δεν έβγαλε καμία «ανακοίνωση στήριξης», απλώς τον στήριξε.
Το ίδιο θα συνέβαινε και μετά τον Άρη, όταν οι αντιδράσεις ήταν σαφώς λιγότερες και δεν θύμιζαν το γνώριμο σκηνικό που προηγείται της απομάκρυνσης ενός προπονητή στον Ολυμπιακό. Γιατί ο Μίτσελ θεώρησε ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή να παραιτηθεί; Αυτό μπορεί να το απαντήσει μόνο ο ίδιος. Πάντως, το να εξωθήθηκε σε παραίτηση δεν το θεωρώ ρεαλιστικό σενάριο. Διότι απλούστατα, δεν θα είχε καμία απολύτως λογική, μόλις δυο μέρες πριν το ματς με τον ΠΑΟΚ και έξι πριν το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.
Σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει πάντοτε να έχετε κατά νου και το επικοινωνιακό σκέλος. Αν τελείωνε η σεζόν με τον Μίτσελ στον πάγκο και τον Ολυμπιακό να μην έχει πάρει το πρωτάθλημα, ο Ισπανός θα αποχαιρετούσε με συνοπτικές διαδικασίες και άπαντες θα στρέφονταν στην επόμενη μέρα. Στην περίπτωση δε που το πρωτάθλημα ερχόταν ξανά στο Λιμάνι, όλοι θα ένιωθαν δικαιωμένοι και πρώτη απ’ όλους η διοίκηση. Το σίγουρο είναι πως ουδείς θα τα έβαζε με τον Βαγγέλη Μαρινάκη και τους συνεργάτες του, αφού έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι ήταν συμβιβασμένοι με την ιδέα της απώλειας του τίτλου.
Τώρα, τα πράγματα είναι πολύ πιο ζόρικα. Στην επόμενη στραβή, ακόμα κι εκείνοι που έβριζαν τον Μίτσελ θα τον αναπολούν και θα τα βάζουν με τη διοίκηση που «τον έδιωξε». Ο μόνος τρόπος για να γλιτώσει η ΠΑΕ τη μουρμούρα είναι να έρθει ο τίτλος ή έστω να παιχτεί ως την τελευταία αγωνιστική. Σενάριο που πλέον δεν είναι το επικρατέστερο μετά το έγκλημα της περασμένης Κυριακής. Είναι άλλο πράγμα να είσαι στο -1 από την κορυφή και άλλο στο -3 και να κυνηγάς δυο ομάδες.
Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η αποχώρηση του Μίτσελ μεθοδεύτηκε από τη διοίκηση. Ή τέλος πάντων διευκολύνθηκε με οποιονδήποτε τρόπο. Αν όμως κάποιος θέλει να φύγει, δεν μπορείς να τον κρατήσεις με το ζόρι όταν οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές και έρχονται απανωτά ντέρμπι.
Από εκεί κι έπειτα, καλό θα είναι να διαλυθούν ορισμένοι μύθοι. Ο Μίτσελ ανέλαβε μεν σε ένα δύσκολο σημείο, ωστόσο υπήρχε η βεβαιότητα πως στο αμέσως επόμενο διάστημα τα πράγματα θα έφτιαχναν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ο Χάμες δεν είχε ακόμη κλείσει εβδομάδα στο Ρέντη, ο Μπιέλ ούτε 20 μέρες, ο Πασχαλάκης δεν είχε αποκτηθεί καν, ο Μπακαμπού δεδομένα θα έπαιρνε τη θέση του αποκαμωμένου Ελ Αραμπί, ο Φορτούνης περίμενε την επιστροφή του σε αγωνιστικούς ρυθμούς, και τέλος πάντων ήταν αυτονόητο πως ο χρόνος θα λειτουργούσε υπέρ των Πειραιωτών, ενόψει και της προετοιμασίας που θα γινόταν στη διακοπή.
Το παράδοξο είναι πως ακόμα και όταν ενσωματώθηκαν όλοι οι προαναφερθέντες, ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο -12 με τη διακοπή του πρωταθλήματος. Και θα παρέμενε εκεί στο κλείσιμο της χρονιάς αν ο ΠΑΟ δεν αυτοκτονούσε με τον ΟΦΗ, παίζοντας στη Λεωφόρο με παίκτη παραπάνω για 90 λεπτά.
Η κατάρρευση των Πρασίνων που ξεκίνησε με την ισοπαλία στη Νίκαια (21/12) άνοιξε ξανά την κουβέντα. Στο μεταξύ, οι Ερυθρόλευκοι ενισχύθηκαν με δυο παίκτες που βρήκαν σχεδόν αμέσως θέση στην ενδεκάδα (Ροντινέι, Κανός) και κάπως έτσι η ενδεκάδα τους έγινε ακόμη πιο ισχυρή. Για να τα λέμε όλα, ο Μίτσελ κλήθηκε για να κάνει τα αυτονόητα με ένα ρόστερ που δεν ήταν δα και του πεταματού.
Ο υποτιθέμενος «αναπληρωματικός» φορ είναι ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος, ο Χουάνγκ είναι μια από τις πιο επιτυχημένες μεταγραφές όλων των εποχών (μιλάμε για τον Γουόκαπ του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού), ο Πασχαλάκης αποδεικνύεται ο κορυφαίος γκολκίπερ της σεζόν και δεν νομίζω ότι υπάρχουν ομάδες που μπορούν να ισχυριστούν πως έχουν καλύτερους παίκτες από τον Χάμες, τον Φορτούνη, τον Εμβιλά, τον Κανός, τον Ροντινέι, ακόμα και τον Μπιέλ που λόγω συνθηκών δεν αγωνίζεται στη θέση που του ταιριάζει περισσότερο.
Συζήτηση μπορεί να γίνει μονάχα για το κέντρο της άμυνας, το οποίο όμως ο ίδιος ο Μίτσελ απαξίωσε. Ο για καιρό κορυφαίος σε απόδοση στόπερ (Σισέ) φαγώθηκε σε ένα βράδυ, ενώ κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Μπα μετά την ήττα από τον ΠΑΟΚ. Κι ενώ ο Ντόι ήταν βασικός μέχρι και το 1-3 στην OPAP Arena, βρέθηκε ξαφνικά εκτός αποστολής «με απόφαση του προπονητή» όπως έλεγαν τα ρεπορτάζ πριν το ματς με τον Άρη.
Συγκρίνεται το ρόστερ του Ολυμπιακού με αυτό του Παναθηναϊκού, σε ποιότητα αλλά και βάθος; Ή μήπως με αυτό του ΠΑΟΚ; Και όμως, σε τέσσερα ματς εναντίον τους ο Μίτσελ δεν έκανε ούτε μια νίκη. Ή θα είχε μια, αν δεν μεσολαβούσε το διαβόητο «πέναλτι» του Άβιλα. Κατά τα λοιπά, έχασε στο Καραϊσκάκη από τον ΠΑΟΚ, θα έχανε και στην Τούμπα αν δεν ήταν σε εξαιρετική βραδιά ο Πασχαλάκης και στο εντός με τον ΠΑΟ που όλοι περίμεναν θρίαμβο, χρειάστηκε απλώς μια ερμηνεία των κανονισμών για να μείνει το ματς στο 0-0.
Ακόμα και εν μέσω σκληρής «εξυγίανσης», οι Ερυθρόλευκοι θα έπρεπε να είναι μόνοι πρώτοι ή έστω αγκαλιά με την ΑΕΚ στην κορυφή, ειδικά μετά το 1-3. Όταν όμως σε έξι ματς κόντρα στο BIG 4 έχουν κερδίσει μονάχα το ένα και μάλιστα αυτό στο οποίο λογιζόταν ο αντίπαλος ως φαβορί, δεν μπορούμε να συζητάμε για «επιτυχία», πόσο μάλλον για υπέρβαση, παρά μόνο για «διαχείριση».
Η μια ανάγνωση λοιπόν είναι πως ο Μίτσελ ανέλαβε τον Ολυμπιακό στο -7 από τον ΠΑΟ και τον έφερε στο -3. Και σήμερα θα μπορούσε να είναι είτε στο -1 είτε στο -6, αν ερχόταν η νίκη με τον Άρη ή αν ο Σπόραρ έβαζε το πέναλτι στο 98′. Όλο αυτό βεβαίως προέκυψε μετά την αδιανόητη κατάρρευση των Πρασίνων και όχι επειδή έκαναν κάποιες υπερβάσεις οι Πειραιώτες.
Από την άλλη, το -1 που παρέλαβε από την ΑΕΚ πήγε στο -3, θα μπορούσε να είναι κι αυτό στο -1 σήμερα (χωρίς την αυτοκτονία με τον Άρη) όπως θα μπορούσε να είναι και στο -6 (με ισοπαλία στη Νέα Φιλαδέλφεια) ή ακόμα και στο -9 (σε περίπτωση ήττας). Με τα «αν» βέβαια, δουλειά δεν γίνεται, ωστόσο θα πρέπει να έχουμε πάντοτε κατά νου πώς ένα και μόνο αποτέλεσμα μπορεί να αλλάξει ολόκληρη την εικόνα, είτε για καλό είτε για κακό.
Υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που μπορεί να χρεώσει κάποιος στη διοίκηση του Ολυμπιακού σχετικά με τους χειρισμούς των τελευταίων 14 μηνών, δηλαδή από την αψυχολόγητη ανανέωση του Πέδρο Μαρτίνς κι έπειτα. Η παραίτηση του Μίτσελ σίγουρα δεν ανήκει στα παραπάνω και νομίζω ότι εξήγησα επαρκώς το γιατί. Και τώρα Ανιγκό…
Ασφαλώς και δεν πρόκειται για μια μόνιμη λύση, με δεδομένο ότι οι Πειραιώτες αναζητούν ήδη τον επόμενο προπονητή τους. Μάλιστα, θα τον έφερναν και αύριο, αν τον είχαν βρει και μπορούσαν να τον πείσουν να αναλάβει άμεσα. Καταλαβαίνετε ωστόσο ότι δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο που θα δέχονταν να βάλουν το κεφάλι τους σε έναν τορβά έξι αγωνιστικών, όσες δηλαδή θα απομένουν μετά το αιώνιο ντέρμπι της Κυριακής.
Μακάρι ο Ανιγκό να κάνει 2/2 μέχρι την Κυριακή και να διατηρήσει τον Ολυμπιακό σε απόσταση βολής από την ΑΕΚ, αφού θεωρώ δύσκολο οι Κιτρινόμαυροι να χάσουν βαθμό με Βόλο και Άρη. Θα μπορούσε να κάνει ο Γάλλος μέσα σε πέντε μέρες όσα δεν κατάφερε ο Μίτσελ σε σχεδόν ένα ολόκληρο πρωτάθλημα; Αν ναι, τότε όλοι θα λένε «ευτυχώς που διώξαμε τον Μίτσελ» και ας έφυγε μόνος του. Σε αντίθετη περίπτωση, κανείς δεν θα μπορεί να κλείσει το στόμα των γκρινιάρηδων κι ας πρόκειται για αντιπάλους που ο Μίτσελ δεν τους νίκησε σε τέσσερις διαφορετικές περιστάσεις…