Αν και δεν ήταν ένα ποιοτικό ντέρμπι (68 λάθη σε πέντε σετ, τα 53 από χαμένα σέρβις), ο ΠΑΟΚ πέτυχε για πρώτη φορά φέτος να έχει τις λεπτομέρειες στο πλευρό του. Ο Δικέφαλος κέρδιζε αρκετά εύκολα όλες τις ομάδες στις θέσεις 4-10 αλλά στα «κλειστά» παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό πάντα έβρισκε τρόπο να χάνει και να βλέπει την ψυχολογία του να πέφτει κι άλλο.
Κι αν τον πρώτο ημιτελικό των πλέι οφ τον κέρδισε άνετα, στον δεύτερο χρειάστηκε αρκετές λεπτομέρειες και σημαντική παρέμβαση του προπονητή του (αλλαγή του Ντεν Ντρις με τον Ηλία για το σέρβις στο 4ο σετ) για να φύγει με ένα μεγάλο διπλό που του δίνει πολύ μεγάλο προβάδισμα για να επιστρέψει σε τελικούς πρωταθλήματος.
Στα δικά μου μάτια, ο Σκρεντάου ήταν μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος του ΠΑΟΚ στο Μαρούσι κι ας μην του βγήκε ιδιαίτερα το σέρβις: Ο Λευκορώσος έκανε τέσσερα μπλοκ, έσπασε πόσες μπάλες ακόμα στο φιλέ και είχε το αντίδοτο στον Ερνάντες σε κρίσιμες μπάλες. Πολύ σπουδαία και ουσιαστική κίνηση για τον ΠΑΟΚ χωρίς εντυπωσιασμούς και με διάβασμα των φάσεων στο κέντρο.
Προφανώς και δεν αλλάζει ένας παίκτης μια ολόκληρη ομάδα, αλλά σίγουρα όταν η μεταγραφή έρχεται να κουμπώσει στη βελτιωμένη ψυχολογία και στις καλύτερες προπονήσεις (χωρίς να υπάρχουν υποχρεώσεις στην Ευρώπη άρα και περισσότερος χρόνος για δουλειά πάνω σε πολλούς τομείς), τότε μπορούν να έρθουν επιτυχημένα αποτελέσματα όπως αυτό στο Μαρούσι. Όπως του πρώτου ημιτελικού στην Πυλαία.
Ο ΠΑΟΚ εδώ και καιρό δείχνει ότι είναι πια ομάδα που πιστεύει στον εαυτό της, ομάδα που παλεύει κάθε μπάλα και βλέπει παίκτες να κάνουν step up (Γιόρνα στην επίθεση, Γουόλς στις συνεργασίες του με Βουλκίδη – Σκρεντάου) ενώ ο Παναθηναϊκός γυρνάει στο σημείο εκκίνησης της σεζόν.
Κακή υποδοχή (ο Ζήσης αδύναμος κρίκος σε μεγάλο κομμάτι της χρονιάς), ασυγχρόνιστο μπλοκ με σκαμπανεβάσματα. Ναι, οι τραυματισμοί μπορούν να σε πάνε πίσω αλλά από εκείνον τον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό έχει περάσει αρκετός καιρός και έχουν μεσολαβήσει παιχνίδια «προπονήσεων» ως το φινάλε της κανονικής περιόδου. Οι Πράσινοι δείχνουν να μην μπορούν με τίποτα να διαχειριστούν εκείνον τον ημιτελικό που οι Ερυθρόλευκοι έκαναν την αδιανόητη ανατροπή για να πανηγυρίσουν μετέπειτα το ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Η κατάρρευση του τελευταίου μήνα δεν έχει προηγούμενο για την ομάδα του Δημήτρη Ανδρεόπουλου που επιθετικά βασίζεται μόνο στις ορέξεις του Ερνάντες και παρουσιάζει και φοβερή αστάθεια στο σέρβις: Όταν με τη σειρά του ο ΠΑΟΚ χάνει τόσα πολλά, βρίσκεται πίσω με διαφορά και παρόλα αυτά εξακολουθεί να τού βάζει δύσκολα, τότε το πρόβλημα γίνεται δυσεπίλυτο.
Είναι σαν να τραβήχτηκε ο γενικός σε μια σεζόν που το σύνολο του Ανδρεόπουλου εμφανίζεται με αναλαμπές. Καμία σχέση με τα όσα επικοινωνιακά διαφημίστηκαν «τεχνηέντως». Για το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός είναι μεγάλο αουτσάιντερ και ίσως αυτό λειτουργήσει κάπως καλύτερα όταν τα ξαναπεί με τον ΠΑΟΚ στον 3ο τελικό. Άλλωστε, ο ρόλος του φαβορί δεν άρεσε ποτέ στον Δ. Ανδρεόπουλο και εκεί είναι που παίρνει χαμηλή βαθμολογία φέτος.
Το Κύπελλο είναι μια άλλη διοργάνωση, ένα μονό ματς, κάτι διαφορετικό. Αγωνιστικά η απόσταση έχει ψαλιδιστεί μεταξύ των δύο καθώς ο ΠΑΟΚ είναι σε φάση που πια νικάει τον Παναθηναϊκό με τον τρόπο που πανηγύριζαν μεγάλες νίκες οι Πράσινοι: καλύτερη κόντρα μπάλα, άριστο μπλοκ, πίεση στο σέρβις.
ΥΓ: Για την παλινωδία στις μεταδόσεις της ΕΣΑΠ, τα τραγικά συντακτικά (και όχι μόνο) λάθη στο σάιτ της (είναι τον Μίλωνα όχι τον Μίλων, ήμαρτον απλά ελληνικά) αλλά και όλα τα υπόλοιπα, θα τα πούμε εκτενώς όταν έρθει η ώρα.
ΥΓ.1: Στα τέσσερα χρόνια που ο ΟΦΗ έμεινε στην κατηγορία, πολύ μπλα μπλα κι από βόλεϊ τίποτα. Παρέλαση αδιάφορων ξένων και καθόλου ανταγωνιστική ομάδα παρά τα λεφτά που δόθηκαν. Έστω μία σεζόν δεν έδειξε κάτι. Δηλαδή μέχρι και η Πάμελα μια επιτυχία στο τραγούδι την έκανε κι ας χάθηκε μετά.