Το κομμάτι της ψυχολογίας άλλαξε και ο Φοίνικας δεν είναι πια η ομάδα του πρώτου γύρου, ένα θλιβερό σύνολο χωρίς αρχή μέση και τέλος. Οι Συριανοί επιτέλους έδειξαν πως με την ποιότητα που διαθέτουν στο ρόστερ τους, μπορούν να παίξουν πολύ καλύτερα και να πετύχουν μεγάλες νίκες όπως αυτή κόντρα στον Ολυμπιακό.
Η έλευση του Αλεξάνταρ Σένισιτς έχει μεταμορφώσει τους Κυκλαδίτες που έχουν ανεβασμένους τους ακραίους, Κλίνκενμπεργκ και Φρομ, αλλαγμένο προς το καλύτερο τον Μιχάλοβιτς και συνολικά βγάζουν μια πιο μαχητική εικόνα στο τάραφλεξ. Ο Σλοβάκος διαγώνιος θυμίζει τον περυσινό παίκτη που στην καλή του βραδιά δύσκολα τον περιορίζεις.
Το Σάββατο βρέθηκαν κοντά σε μια σπουδαία νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό και παρότι δεν την πέτυχαν, συνέχισαν στο ίδιο μοτίβο για να την πανηγυρίσουν δύο 24ωρα αργότερα στο Λιγκ Καπ και να πάρουν προβάδισμα πρόκρισης.
Το βόλεϊ είναι και άθλημα ψυχολογίας: αν δει κανείς τη διάθεση που έβγαλαν οι παίκτες του Φοίνικα, τις ασύλληπτες άμυνες με το στήθος, τις καλές υποδοχές και τον τρόπο που σέρβιραν, μπορεί να διαπιστώσει πως μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική ομάδα σε επίπεδο νοοτροπίας.
Όταν για παράδειγμα βρίσκεσαι πίσω με 12-16 στο τρίτο σετ και καταφέρνεις με σερί 10-2 απέναντι στον φετινό Ολυμπιακό να το κατακτήσεις, ε δεν έχεις λόγο να μην πιστεύεις πως αυτή η ομάδα και την τετράδα μπορεί να προλάβει και να αγχώσει και τους υπόλοιπους.
Προσέξτε: Δεν είναι ότι είχε βασικούς τους δύο καλούς του παίκτες – αν και μόνιμα με προβλήματα τραυματισμών – Ιερεσουέλο και Τζούριτς.
Ο Γαλιώτος έκανε εμφάνιση που θύμισε τον πασαδόρο που είδαμε με την Εθνική στα προκριματικά του Eurovolley, ενώ ο Χαραλαμπίδης έπιασε πολύ υψηλά στάνταρ απόδοσης μαζί με τον Παπαλεξίου στο φιλέ: παίκτες που έπρεπε να αποδείξουν πράγματα κυρίως για τους εαυτούς τους και δευτερευόντως απέναντι στον Ολυμπιακό που δεν υπολογίζονταν όταν βρίσκονταν εκεί.
Είναι δύσκολο να βρεις διακριθέντα σε μια τόσο μεστή εμφάνιση, αλλά ίσως το προβάδισμα το έχει ο Φρομ: ο Γερμανός υπέπεσε σε λαθάκια σε επίθεση και υποδοχή αλλά ήταν αυτός που έχτιζε σερί με το σέρβις του (ειδικά στο τρίτο σετ με το 6-0 για να γίνει το 12-16, 18-16) και σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος στην πίσω ζώνη όντας ένας πραγματικός ηγέτης.
Από την άλλη, για τον Ολυμπιακό η εμφάνιση ήταν πραγματικό καμπανάκι που πρέπει να ηχήσει δυνατά ανεξάρτητα από το τι θα κάνει στον επαναληπτικό του Σαββάτου κι από το αν θα καταφέρει να διεκδικήσει τέσσερα σετ για να πάρει την πρόκριση στον τελικό του Λιγκ Καπ.
Οι Ερυθρόλευκοι βγάζουν κούραση στο τάραφλεξ και έλλειψη καθαρού μυαλού, αλλά περισσότερο από όλα μια ανεξήγητη βιασύνη στα ράλι. Για κάποιο λόγο – ίσως φταίει και η σωματική κούραση – οι επιθέσεις στην κόντρα μπάλα ήταν κάκιστες και τρομακτικά προβλέψιμες. Τσαπατσουλιά. Απουσίαζε η υπομονή, απουσίαζε η ψυχραιμία όταν δεν έβγαινε το σέρβις, απουσίαζαν και οι ακραίοι.
Ιντάλγκο, Κουμεντάκης και Χανδρινός τελείωσαν 19/62 επιθέσεις και έκαναν διαγωνισμό ποιος θα χάσει τις περισσότερες. Ο Κουβανογερμανός ακόμα είναι μακριά από το επίπεδο του πρώτου γύρου, δείχνει βαρύς και έχει κάποιες εκλάμψεις. Αντικαταστάθηκε ξανά νωρίς αλλά κι όταν μπήκε πάλι, δεν ήταν σε θέση να προβληματίσει τους γηπεδούχους.
Από την άλλη ο Κουμεντάκης έκανε τη χειρότερη φετινή του εμφάνιση με κακή υποδοχή και ακόμα χειρότερη επίθεση με 1/12 στο τέταρτο σετ (ευθύνη και του Τράβιτσα που τον φόρτωσε με διπλάσιες επιθέσεις από τον Στερν που έδειχνε πιο ζεστός). Για να μην αναφέρουμε πως δε νοείται όταν γίνεται ένα μπλοκ να σκύβουν όλοι τα κεφάλια σαν να τελείωσε το ματς.
Γίνεται αντιληπτό πως τίποτα δεν χάνεται με μια (ακόμα) κακή εμφάνιση και ήττα, αλλά πια τα περιθώρια είναι στενά και κάθε παιχνίδι έχει τη σημασία του. Μπροστά τους μετά το Λιγκ Καπ οι Ερυθρόλευκοι έχουν την επικίνδυνη – στη Ρουμανία – Στεάουα και εν συνεχεία τον Παναθηναϊκό. Για την ώρα σε εξαιρετική κατάσταση δείχνουν να βρίσκονται οι κεντρικοί (υπάρχει και ο Γκουσταβάο για τα ευρωπαϊκά) που πραγματικά έχουν δυναμώσει πάρα πολύ το μπλοκ ακόμα και σε παιχνίδια που δεν βγαίνει το σέρβις (άρα και δεν προβληματίζεται η αντίπαλη υποδοχή).
Όπως σωστά είπε ο Εβρίτης ακραίος του Ολυμπιακού πριν από μέρες: «Πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες». Κάθε παιχνίδι από εδώ και πέρα έχει την αξία του. Κι αλίμονο αν από τώρα αποτελέσει δικαιολογία η κούραση σε μια σεζόν που τραβάει ως τον Απρίλιο, αλίμονο αν η ξαφνική απουσία του Δαλακούρα που έπαθε λουμπάγκο είναι λόγος να παρουσιαστεί τόσο κακή η πίσω ζώνη.
Ο Κουμεντάκης και ο Τζιάβρας έχουν το «δικαίωμα» των και δυο κακών εμφανίσεων σε μια μακρά σεζόν με δύο παιχνίδια κάθε εβδομάδα και ταξίδια. Απαιτείται όμως και οι πιο έμπειροι όπως ο Ιντάλγκο να είναι σε θέση να διαχειρίζονται την ψυχολογία τους και να έχουν άλλη εικόνα όταν κρίνονται πράγματα. Γιατί τα πραγματικά δύσκολα τώρα αρχίζουν και αυτό το ρόστερ έχει δείξει πως έχει δυνατότητα να πετύχει σπουδαία πράγματα. Εφόσον ασφαλώς οι παίκτες το πιστεύουν και γυρίσουν άμεσα τον διακόπτη.
Υ.Γ: Δεν θα ασπαστώ τα σχόλια που μιλούν για κακό σχεδιασμό, ρόστερ κλπ σε μια σεζόν που τρέχει και που ο Ολυμπιακός έχει παίξει καλό βόλεϊ, είναι πρώτος στη βαθμολογία και διεκδικεί ευρωπαϊκές προκρίσεις. Αν το φετινό ρόστερ είναι «ελλιπές» και «κακό», ας ρίξουμε όλοι μια ματιά σε αυτά προηγούμενων ετών για να αναθεωρήσουμε…