Ο Πάτρικ Γιανγκ είναι ένας άνθρωπος που εδώ και χρόνια δοκιμάζεται σκληρά από τη μοίρα του. Τίποτε όμως απ’ όσα πέρασε την εποχή που ήταν ένας άκρως ανερχόμενος σέντερ δεν συγκρίνεται με την τωρινή δοκιμασία και αυτό που βιώνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι από τις αρχές Ιουλίου.
Ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού μίλησε σε αμερικανικό ΜΜΕ, περιγράφοντας με συγκλονιστικό τρόπο το ατύχημα που του προκάλεσε μεγάλη βλάβη στη σπονδυλική στήλη. Ταυτόχρονα όμως, δεν σταματά να εμφανίζεται αισιόδοξος, δηλώνοντας ότι είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να προσπαθεί και να κάνει κάτι που θα δίνει έμπνευση στον κόσμο.
Διαβάστε αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Πάτρικ Γιανγκ στο eu.jacksonville.com
Η αντιμετώπιση του προβλήματος από πλευράς του: «Υπάρχουν πολλές απόψεις γι’ αυτό. Πρώτα και κύρια, αναγνωρίζεις και βλέπεις ότι ο τύπος του ατόμου που είσαι πριν αντιμετωπίσεις μια σοβαρή κρίση στη ζωή σου, ή κάτι ανάλογο με αυτό, το οποίο συνήθως σε πηγαίνει σε άλλο επίπεδο. Αν είσαι απαισιόδοξος και αρνητικός, κάτι τέτοιο σαν κι αυτό που έπαθα θα σε έκανε ακόμη περισσότερο αρνητικό.
Εγώ όμως πάντα ήμουν θετικός και αισιόδοξος άνθρωπος και αυτό με βοήθησε για να αντιμετωπίσω την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Αυτό θέλω να καταλάβει ο κόσμος. Κάθε μέρος του εαυτού μου, το οποίο αποτελεί τον Πάτρικ Γιανγκ, είναι ακόμα εδώ».
Η σοκαριστική στιγμή του ατυχήματος και ο τραυματισμός του: «Πήγαινα μόνο με περίπου 35 μίλια (56 χιλιόμετρα) την ώρα. Δεν επιτάχυνα, αλλά δεν ήξερα καλά τον δρόμο. Μόλις πάτε πάνω από την πλαγιά, η πινακίδα STOP είναι περίπου 30 πόδια (9.14 μέτρα) μακριά. Δεν είναι πολυσύχναστος δρόμος, αλλά θα μπορούσαν να υπάρχουν αυτοκίνητα και φορτηγά που μεταφέρουν κάθε είδους εμπόρευμα.
Ο άμεσος φόβος να χτυπήσω κάποιον ήταν στο μυαλό μου. Προσπαθούσα να ξεφύγω από τη μέση όσο πιο γρήγορα μπορούσα όταν πατούσα τα φρένα και γυρνούσα. Το φορτηγό μου πήγε εντελώς παράλληλα με το δρόμο και συνέχισε να γλιστράει και αναποδογύρισε μία φορά. Προσπάθησα να συγκρατηθώ, καθώς το σώμα μου συστράφηκε και γύρισα προς τα δεξιά με την ορμή.
Δεν υπήρχε προστατευτικό κιγκλίδωμα ή φράχτης κοντά στο δρόμο. Όταν το αυτοκίνητο προσγειώθηκε και σταμάτησε, συμπίεσε τη σπονδυλική μου στήλη ακριβώς στη μέση της πλάτης μου».
H μάχη που δίνει για να περπατήσει ξανά: «Πριν από 50-60 χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να ζήσει κάποιος μετά από ένα τέτοιο ατύχημα. Όμως σήμερα, με την πρόοδο της ιατρικής και της επιστήμης, μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή. Ακόμη μαθαίνουμε καθημερινά πράγματα για τους τραυματισμούς της σπονδυλικής στήλης.
Είναι αδύνατο να πει κανείς τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει κάποιος. Με έναν τέτοιο τραυματισμό οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ μου για να περπατήσω ξανά, αλλά σε πολύ κόσμο είπαν πως δεν θα σηκωθεί στα πόδια του και τελικά το έκαναν. Εγώ θα προσπαθήσω να το κάνω, για μένα, για την οικογένειά μου, για την πίστη μου και για να αποδείξω ότι μπορεί να γίνει και θα γίνει. Το μότο είναι “γιατί να μη γίνω εγώ αυτό το 1% που περπατά ξανά;”.
Δεν πρόκειται να επιτρέψω σε αυτό που μου συνέβη να με καθορίσει ως άνθρωπο. Εγώ θα το καθορίσω. Όποια πόρτα μού ανοίξει ο Θεός, εγώ θα την διαβώ. Δεν θέλω απλώς να μαζεύω επιταγές αναπηρικής σύνταξης. Θέλω να κάνω μια δουλειά που θα έχει σημασία για τον κόσμο, θέλω να του δώσω έμπνευση και την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους».