Ο Γιώργος Χαλάς κάνει ΕΥΘΕΩΣ τον απολογισμό της εποχής Μαρτίνς στον Ολυμπιακό, επισημαίνει τα σωστά και τα λάθη της διοίκησης και απορεί με εκείνους που πριν από λίγες μέρες τα έβλεπαν όλα τέλεια και τώρα γράφουν για εκκαθαρίσεις
Είναι ο Πέδρο Μαρτίνς ο… καλύτερος προπονητής στην ιστορία του Ολυμπιακού όπως έλεγαν οι φανατικοί θαυμαστές του μέχρι και πριν από λίγες εβδομάδες; Ο χρονικός προσδιορισμός είναι απαραίτητος, αφού σήμερα ελάχιστοι – ούτε καν οι άλλοτε φανατικοί θαυμαστές του – μπορούν πια να ψελλίσουν κάτι τέτοιο.
Ο Πορτογάλος είναι σίγουρα ο μακροβιότερος προπονητής στην ιστορία του Ολυμπιακού, ξεπερνώντας για μερικές εβδομάδες το δίδυμο των Χέλμηδων που συμπλήρωσε τέσσερις σεζόν (1950 – 1954) στην πρώτη του θητεία. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα είναι μάλλον απλά και δεν σηκώνουν ωραιοποίηση και μακιγιάζ…
Ο Μαρτίνς κατάφερε να κάνει δυο ρεκόρ το καλοκαίρι του 2019. Το ότι το ξεκίνημα της περιόδου 2019/20 τον βρήκε στον ερυθρόλευκο πάγκο, σήμαινε πως ο Πορτογάλος ήταν (και παραμένει) ο πρώτος προπονητής μετά τον Μπλαχίν που παρέμεινε στη θέση του παρότι δεν κατάφερε να κερδίσει τίτλο σε μια ολόκληρη σεζόν στον πάγκο του Ολυμπιακού.
Το συγκεκριμένο επίτευγμα βεβαίως δεν πιστώνεται τόσο στον Μαρτίνς όσο στη διοίκηση, αφού ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν εκείνος που πήρε την απόφαση για την παραμονή του Πέδρο παρά τις τρομερές πιέσεις τη βραδιά του αποκλεισμού – σοκ από τη Λαμία.
Το δεύτερο ρεκόρ του Μαρτίνς το καλοκαίρι του 2019 ήταν πως έγινε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία του Ολυμπιακού που περνά τρεις συνεχόμενους νοκ άουτ γύρους, έστω και σε προκριματική φάση. Πλζεν, Μπασακσεχίρ και Κράσνονταρ έπεσαν θύματα των Ερυθρολεύκων, ενώ το σερί στα νοκ άουτ διευρύνθηκε λίγους μήνες αργότερα με την επική πρόκριση επί της Άρσεναλ μέσα στο Λονδίνο.
Ολυμπιακός: Η επόμενη μέρα ξημερώνει (και δεν περιλαμβάνει Πέδρο Μαρτίνς)
Αν το καλοκαίρι του 2020 ή κάποια στιγμή λίγο αργότερα, ερχόταν πρόταση στον Μαρτίνς από μεγάλο πρωτάθλημα και ο ίδιος την αποδεχόταν, τα επόμενα χρόνια θα μιλούσαμε για το μεγαλύτερο what if στη σύγχρονη ιστορία του Ολυμπιακού. Όλοι λίγο – πολύ θα αναρωτιούνταν τι θα γινόταν αν ο Πορτογάλος αν είχε παραμείνει και πόσο μεγάλη ομάδα θα έφτιαχνε.
Οι πιο ρομαντικοί (και πιο αισιόδοξοι ως εκ τούτου) θα έφταναν ακόμα και στη σκέψη ενός ευρωπαϊκού τελικού και δεν θα υπήρχε και τρόπος να τους πείσεις με αποδείξεις ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ. Ειδικά από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να αντικαταστήσει επαρκώς τους Ποντένσε, Τσιμίκα, Γκιλιέρμε και Ελαμπντελαουί.
Για την επόμενη διετία, οι θέσεις των προαναφερθέντων επί της ουσίας καταργήθηκαν: εξτρέμ οι Ερυθρόλευκοι αναζητούν ακόμα, δεξί μπακ θα δούμε στην πορεία αν ο Βρσάλικο αποδειχθεί Ομάρ ή… Ραφίνια, στα αριστερά μακάρι ο Λάιντνερ να καταφέρει να κάνει τη μετάβαση από το στάτους του ταλαντούχου σε εκείνο του ολοκληρωμένου παίκτη, ενώ στον άξονα με εξαίρεση το πρώτο πολύ καλό εξάμηνο του Εμβιλά, Γκιλιέρμε λέμε και κλαίμε…
Σπανιότατα ένας προπονητής μπορεί να αποδειχθεί καλύτερος από τους παίκτες που διαθέτει. Και λιγότερο σπάνια να οδηγήσει την ομάδα του σε υπέρβαση, πάνω δηλαδή από τις αντικειμενικά αποδεκτές δυνατότητές της. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό του Έμερι, ο οποίος οδήγησε τη Βιγιαρεάλ στην κατάκτηση του Europa League και πέρυσι απέκλεισε την Μπάγερν, προτού η ομάδα του καταρρεύσει στο τελευταίο μισάωρο του επαναληπτικού με τη Λίβερπουλ.
Για τον Ολυμπιακό του Πέδρο Μαρτίνς η υπέρβαση ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2020 μέσα στο Έμιρεϊτς. Στα επόμενα δυόμισι χρόνια που μεσολάβησαν, οι πολυπρωταθλητές Ελλάδας έβγαζαν – στην καλύτερη περίπτωση – την υποχρέωση: πήραν τρία πανεύκολα πρωταθλήματα (παίζοντας από μέτρια έως πολύ άσχημα στα δυο εξ αυτών) και ένα κύπελλο, απέκλεισαν την Αϊντχόφεν και τέλος.
Μιλώντας για ρεκόρ, ο Μαρτίνς έγινε τις προάλλες ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία του Ολυμπιακού που αποκλείεται για δυο σερί καλοκαίρια από το Τσάμπιονς Λιγκ. Όσο για την απόλυσή του, είμαι βέβαιος πως αυτή θα ερχόταν ακόμα και αν η Μακάμπι δεν έβαζε τέσσερα γκολ αλλά έπαιρνε την πρόκριση με ένα απλό 0-1. Διότι, βλέπετε, σε αυτή την περίπτωση δεν θα είχαν κανένα (ρεαλιστικό ή επικοινωνιακό) νόημα οι διαμαρτυρίες για το πέναλτι – μαρς στο χέρι του Πλάνιτς, τουλάχιστον όχι στο μυαλό του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Η ψυχρή λογιστική αλήθεια λέει πως μέσα σε 12 μήνες ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς απέτυχε να εξασφαλίσει έσοδα που ξεπερνούν τα 60 εκατομμύρια ευρώ. Μάλιστα, απέτυχε όχι κόντρα σε μεγαθήρια, αλλά απέναντι σε ομάδες με σαφώς μικρότερο μέγεθος. Να ένα ακόμη ρεκόρ του Πέδρο: κανένας άλλος προπονητής στην ιστορία των Πειραιωτών δεν έφυγε χρεωμένος με την απώλεια ενός τόσο μεγάλου ποσού.
Όποιος δεν έχει πειστεί ακόμη για το κακό που προξενούν οι συνεχείς δικαιολογίες (ο κορωνοϊός, η διαιτησία, ο σφιχτός αντίπαλος, το τερέν, η υγρασία, ο κακός μας ο καιρός), μπορεί να ρίξει μια ματιά σε όσα βιώνει τις τελευταίες μέρες ο Ολυμπιακός. Το σοκ από τη Λουντογκόρετς θα ήταν από μόνο του αρκετό για να διώξει έναν προπονητή, αν και θεωρώ ότι καλώς δεν έγινε κάποια σπασμωδική κίνηση τότε.
Αντιθέτως, κακώς οι άνθρωποι της ομάδας δεν ξεκίνησαν να σχεδιάζουν την επόμενη μέρα από νωρίς, βλέποντας ότι το πράγμα δεν τραβούσε. Από τον χειμώνα κιόλας, ο Ολυμπιακός έπρεπε να έχει εντοπίσει τον διάδοχο του Πέδρο Μαρτίνς, ενημερώνοντας μάλιστα τον Πορτογάλο ότι το καλοκαίρι οι δρόμοι τους θα χωρίσουν.
Όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αλλά προέκυψε και μια διετής ανανέωση δίχως καμία ποδοσφαιρική λογική. Τελικά, αντί ο Πέδρο να χειροκροτηθεί στη φιέστα και να αποχωρήσει με το κεφάλι ψηλά, έφτασε στο σημείο να φύγει σαν κυνηγημένος και με τη ρετσινιά του προπονητή που χρεώθηκε τη χειρότερη – από κάθε άποψη – ήττα στην ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας. Οι πιο παρατηρητικοί θα πρόσεξαν ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία αναφορά στον Μαρτίνς στα social media του Ολυμπιακού: οι Ερυθρόλευκοι τον αποχαιρέτησαν και τον ευχαρίστησαν με ένα «εφήμερο» story στο instagram, το οποίο χάθηκε – όπως όλα τα stories – μετά την παρέλευση 24 ωρών. Οι λάτρεις της σημειολογίας γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται για κάποια παράλειψη…
Ο φετινός Ολυμπιακός ασφαλώς και δεν ήταν/είναι για όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ, αφού είχε σοβαρές πιθανότητες να γράψει ιστορία από την ανάποδη. Από κάμποσες επώδυνες βραδιές μέσα στο φθινόπωρο λοιπόν, το μια κι έξω του Ιούλη ίσως να είναι προτιμότερο με μια πιο κυνική προσέγγιση. Η μόνη ρεαλιστική χασούρα από τη νύχτα τρόμου με τη Μακάμπι ήταν τα 30+ εκ. ευρώ που έκαναν φτερά.
Ο πραγματικά χαμένος αυτής της ιστορίας είναι ένας και λέγεται Βαγγέλης Μαρινάκης. Όχι επειδή θα έβαζε τα λεφτά στην… τσέπη του, αλλά γιατί τώρα θα κληθεί να πληρώσει από την τσέπη του προκειμένου να ενισχύσει την ομάδα σε τέτοιον βαθμό που να μην υπάρξει οποιαδήποτε ανησυχία για τον μόνιμα πρώτο στόχο που είναι το πρωτάθλημα. Διότι δεν είναι μόνο ο τίτλος, αλλά και η πρόκληση για το Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς.
Οι πιθανότητες πρόκρισης από το λεγόμενο league path είναι πολύ λιγότερες από εκείνες που προσφέρει το champions path. Που σημαίνει ότι ο δεύτερος θα κληθεί να αντιμετωπίσει ομάδες επιπέδου Μπενφίκα, Μονακό, Αϊντχόφεν, Ντιναμό Κιέβου, Ρέιντζερς, Φενέρ και πάει λέγοντας.
Ως ιδιοκτήτης του ερυθρόλευκου «καραβιού», ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι ο άνθρωπος που έχει την τελική ευθύνη για την πορεία του. Οποιοδήποτε λάθος κοστίσει σοβαρά, είτε έγινε από τον καπετάνιο είτε από κάποιον μούτσο, θα έχει αντίκτυπο πάνω στον ιδιοκτήτη. Όπως βεβαίως συμβαίνει και όταν όλα πάνε πρίμα.
Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια, τα λάθη είναι πολλά και για αρκετό χρονικό διάστημα. Ο καπετάνιος Μαρτίνς απολύθηκε ως ο βασικός υπαίτιος του «ναυαγίου». Έστω και καθυστερημένα, αφού ήταν σαφές εδώ και πάρα πολύ καιρό ότι δεν ήταν ο άνθρωπος που θα μπορούσε να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στο βήμα παραπάνω.
Οι Ερυθρόλευκοι είχαν ξαναφτάσει στους «16» του Europa League και πριν τον Μαρτίνς, συνεπώς σε τελικές ευρωπαϊκές τιμές δεν υπήρξε κάποια συνολική υπέρβαση: η πρόκριση επί της Άρσεναλ όσο σπουδαία κι αν ήταν, επιτεύχθηκε στη φάση των «32» και όχι π.χ. στα προημιτελικά.
Όπως πριν τον Μαρτίνς έτσι και με τον Μαρτίνς, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να περάσει δεύτερο αντίπαλο στα νοκ άουτ (δεν μιλάμε για προκριματικές φάσεις προφανώς). Στις δυο παρουσίες των Πειραιωτών σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ κατακτήθηκαν συνολικά επτά βαθμοί με μόλις δυο νίκες. Η μία κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα και η άλλη στα χασομέρια με τη Μαρσέιγ.
Από το 29 της UEFA στο 44
Εντέλει, ο Πέδρο παρέλαβε τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2018 στην 29η θέση του UEFA ranking και τον άφησε το καλοκαίρι του 2022 στο νο.44. Διαθέτοντας για τουλάχιστον τρεις σεζόν το μακράν καλύτερο και ακριβότερο ρόστερ της Σούπερ Λιγκ, κατέκτησε τρία πρωταθλήματα που από ένα σημείο και μετά αποδείχθηκε ότι δεν θα μπορούσε να τα χάσει όσο άσχημα κι αν έπαιζε η ομάδα του και όσα πέναλτι κι αν δίνονταν στον ΠΑΟΚ.
Νομίζω ότι από τα συμφραζόμενα των 1.300+ λέξεων που διαβάσατε δίνεται επαρκώς απάντηση στο ερώτημα του προλόγου, όπως και σε κάμποσα «υποερωτήματα» που σχετίζονται με την καθυστερημένη απομάκρυνση του Πέδρο Μαρτίνς. Το σοβαρότερο ερώτημα όμως είναι αυτό που δεν έχει απαντηθεί ακόμα: ήταν ο Πορτογάλος ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τον καταρτισμό ενός ρόστερ που φαινόταν απαξιωμένο πριν καν ξεκινήσει η προετοιμασία; Και κυρίως, γιατί η διοίκηση επέτρεψε στον προπονητή να μετατρέψει τα αμέτρητα φιλικά του καλοκαιριού σε… trials παικτών και όχι σε στοχοπροσηλωμένη προετοιμασία ενόψει των κρισιμότατων προκριματικών που είχαν ως έπαθλο δεκάδες εκ. ευρώ;
Καλή τύχη στον Κάρλος Κορμπεράν γιατί είμαι βέβαιος πως θα τη χρειαστεί περισσότερο από τις όποιες ικανότητές του στο προσεχές διάστημα. Δεν έχω καμία αμφιβολία για τις ιδέες και την ποδοσφαιρική φιλοσοφία του. Μακάρι να διαθέτει και την ικανότητα να τις περάσει στους παίκτες του και κυρίως, να μπορεί να επιβληθεί αλλά και να εμπνεύσει όταν τα πράγματα δεν θα έρχονται όπως τα θέλει. Τίποτε όμως δεν γίνεται δίχως τύχη. Ρωτήστε τον Πέδρο Μαρτίνς πώς ένιωσε όταν είδε τον Ομπαμεγιάνγκ να χάνει εκείνη την απίθανη ευκαιρία στο 123′, που θα έστελνε στα σκουπίδια μια επική προσπάθεια…
ΥΓ. Δεν θυμάμαι κανέναν από τους παρόντες παίκτες να έρχεται μόνος του στον Ολυμπιακό, να αυτοαποκαλείται βόμβα (έξυπνη ή χαζή), διαμάντι, πολυεργαλείο που παίζει σε 5-6 θέσεις ή να δηλώνει ότι απέρριψε πρόταση από Premier League/La Liga/Serie A για το μεγαλείο του Θρύλου. Και σίγουρα δεν υπάρχει παίκτης που να μπορεί να παίξει καλύτερα αλλά δεν θέλει και προτιμά να σέρνεται.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι υπηρεσίες προσφέρουν – και σε ποιον – άνθρωποι που μιλούν δημόσια για ευρωπαϊκούς τελικούς ή ΜΜΕ που μέχρι και λίγες ώρες πριν την σέντρα του επαναληπτικού με τη Μακάμπι τα έβλεπαν όλα τέλεια, έκαναν βαθυστόχαστες αναλύσεις για το πόσο έχει μεγαλώσει ο Ολυμπιακός και τώρα ζητούν ξηλώματα και ονειρεύονται τον Β. Μαρινάκη ζωσμένο με φυσεκλίκια να μπαίνει στο προπονητικό κέντρο και να καθαρίζει όποιον δεν μπορεί να κάνει σπριντ ή να δώσει πάσα στα 5 μέτρα.
Το σίγουρο είναι ένα. Η οργή του κόσμου θα ήταν κατά τι μικρότερη αν κάποιοι δεν του φούσκωναν τα μυαλά με παραμύθια και success stories. Διότι με αυτή την τακτική, η οργή πάντα στρέφεται περισσότερο σε εκείνον που πληρώνει και λιγότερο σε εκείνους που πληρώνονται. Κι άντε μετά να πείσεις ότι όχι μόνο δεν έχεις «παρατήσει τον Ολυμπιακό», αλλά και ότι αυτό το χάλι που παρουσιάζεται στον αγωνιστικό χώρο σε κάνει να χάνεις τον ύπνο σου…