«Έχουν απομείνει πέντε αγώνες μέχρι ο Ολυμπιακός να κλειδώσει την παρουσία του στους ομίλους του Champions League. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ζητούμενο το θέαμα, αλλά οι προκρίσεις. Όσο αυτές θα έρχονται, κανείς δεν θα μπορεί (και δεν θα πρέπει) να γκρινιάζει στον Μαρτίνς. Από τη στιγμή όμως που ο κόουτς επέλεξε συνειδητά να έχει μια ομάδα που θα ζει για το αποτέλεσμα, είναι προφανές και ποιος θα «πεθάνει» όταν ένα κρίσιμο αποτέλεσμα δεν θα είναι το επιθυμητό»…
Θα μπορούσα σήμερα να δημοσιεύσω αυτούσιο το ΕΥΘΕΩΣ της περασμένης εβδομάδας και από τις 1.695 λέξεις να αφαιρέσω μονάχα μια πρόταση. Αυτή που έλεγε «για στατιστικούς κυρίως λόγους, έχω την πεποίθηση πως ο Ολυμπιακός θα περάσει και τη Μακάμπι Χάιφα και τον Απόλλωνα Λεμεσού». Κατά τα λοιπά, το κείμενο θα ήταν εξίσου επίκαιρο…
Ο Πέδρο Μαρτίνς επέλεξε συνειδητά να ζει για το αποτέλεσμα. Ακόμα κι αν κάποιος δεν είχε τύχει να δει τα φετινά φιλικά ή έστω το πρώτο ματς του Ισραήλ και έβλεπε μονάχα τον Πορτογάλο να κάνει δηλώσεις μετά το τέλος των αγώνων, ενδεχομένως να καταλάβαινε πάνω – κάτω τι είχε συμβεί. Η εικόνα που εμφάνιζε ο Μαρτίνς ήταν αυτή ενός ανθρώπου παραιτημένου: η πιο εμφανής «παραίτησή» του ήταν από την ιδέα να επιχειρήσει να δημιουργήσει μια ομάδα που θα έπαιζε κάτι που να έχει σχέση με κανονικό ποδόσφαιρο.
Συνεπώς, το να τον ακούς να λέει «δεν θα παραιτηθώ ποτέ από τον Ολυμπιακό» φαντάζει τουλάχιστον οξύμωρο, πέρα από εξοργιστικό. Διότι μετά το ανεπανάληπτο στραπάτσο της Τετάρτης, χάθηκε ενδεχομένως και ο τελευταίος υποστηρικτής του. Είτε τον υποστήριζε γιατί τον πίστευε ακόμη, είτε απλώς για να πάει κόντρα στους περιβόητους «βαζελόγαυρους» που τον έβριζαν από καιρό στα social.
Σε βραδιές σαν αυτή που εκτυλίχθηκε κόντρα στους Ισραηλινούς, ο όχλος βάζει στο σημάδι όποιον βρει μπροστά του. Αυτούς που πληρώνουν, αυτούς που πληρώνονται, αυτούς που έκαναν το άσπρο – μαύρο και το μαύρο – άσπρο για το μεροκάματο, ακόμα κι εκείνους που με κομψό ή άκομψο τρόπο είχαν προσπαθήσει εδώ και μήνες να προειδοποιήσουν για το πόσο δύσκολα θα ήταν πράγματα από την πρώτη κιόλας μέρα της προετοιμασίας…
«Και φτάνουμε στο φετινό καλοκαίρι. Τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν τίθεται θέμα προπονητή, από τη στιγμή μάλιστα που πριν από λίγο καιρό ανακοινώθηκε η διετής ανανέωση του Μαρτίνς. Ωστόσο, θεωρώ πως θα πρέπει να υπάρξει μια νέα αξιολόγηση της κατάστασης με το που θα λήξει και τυπικά η σεζόν. Κάτι σαν μια άτυπη πρόταση μομφής κατά την οποία ο προπονητής θα πρέπει να πάρει ισχυρή ψήφο εμπιστοσύνης για τη συνέχεια.
Γιατί όμως συζητάμε για μια παραμονή που φαίνεται δεδομένη; Διότι για πρώτη φορά ο Πέδρο θα ξεκινάει υπό πίεση και γνωρίζοντας ότι δεν θα έχει κανένα ελαφρυντικό. Ένα στραβοπάτημα τύπου Λουντογκόρετς θα είναι αρκετό για να ξεκινήσει η γκρίνια από το κατακαλόκαιρο, η ένταση της οποίας θα είναι πρωτόγνωρη για τον Πορτογάλο»…
Τα παραπάνω γράφτηκαν στις 18 Μαΐου. Σχεδόν δυόμισι μήνες αργότερα έχουν ασφαλώς τον χαρακτήρα «προφητείας», αν και η αλήθεια είναι πως δεν υπήρχε νορμάλ άνθρωπος που να θεωρούσε ότι ο Μαρτίνς δεν θα βρισκόταν με το κεφάλι στον τορβά σε περίπτωση αποκλεισμού. Κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να περιμένει ότι ο αποκλεισμός θα ερχόταν τόσο νωρίς και μάλιστα με τέτοιον τρόπο…
Μετά από πάρα πολύ καιρό, τα πράγματα στον Ολυμπιακό είναι ξεκάθαρα. Η λαϊκή απαίτηση για απομάκρυνση του Μαρτίνς κυμαίνεται σε ποσοστά Κιμ Γιονγκ Ουν. Και το ότι υπάρχει ομοψυχία έστω και σε αυτό, νομίζω ότι είναι μια θετική εξέλιξη έπειτα από ένα τόσο μεγάλο γκρίνιας και διχασμού.
Όπως αντιλαμβάνεστε λοιπόν, η επόμενη μέρα έχει αρχίσει να ξημερώνει στους πρωταθλητές Ελλάδας και εννοείται ότι δεν περιλαμβάνει τον άνθρωπο που έβαλε το όνομά του σε μια από τις χειρότερες βραδιές στην ευρωπαϊκή ιστορία του Ολυμπιακού. Ο άνθρωπος που κάθε τόσο επικαλούταν τις καιρικές συνθήκες, την κατάσταση του αγωνιστικού χώρου, τον τρόπο που παίζει ο αντίπαλος και κάθε άλλη πιθανή και απίθανη δικαιολογία, δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει ούτε ώρα παραπάνω στο Ρέντη.
Σε μια επιχείρηση, υπάρχει πάντα εκείνος που παίρνει τις αποφάσεις. Όχι μόνο τις εύκολες, αλλά και τις σκληρές. Η διακυβέρνηση ενός ποδοσφαιρικού συλλόγου, ειδικά στο διαμέτρημα των Πειραιωτών, δεν έχει καμία διαφορά. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης καλείται να βάλει άμεσα τέλος στο ποδοσφαιρικό μαρτύριο που επιβλήθηκε στους οπαδούς της ομάδας του για αδιανόητα μεγάλο χρονικό διάστημα. Όπως αντιλαμβάνεται κάθε νοήμων άνθρωπος, ο ιδιοκτήτης είναι πάντα εκείνος που θα πληρώσει τα σπασμένα: για δεύτερη σερί φορά τα πολλά χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ έγιναν καπνός, ενώ πιθανότατα θα χρειαστεί να πληρώσει και ένα ικανό ποσό αποζημίωσης στον Πορτογάλο που παραιτήθηκε από τα πάντα, αλλά όχι από τη θέση του.
Το γιατί ανανεώθηκε το συμβόλαιο του Μαρτίνς σε ένα χρονικό διάστημα που μόνο αισιοδοξία για κάτι θετικό δεν ενέπνεε, δεν το ξέρω. Ίσως η προσωπική σχέση του προέδρου με τον προπονητή να θόλωσε την κρίση του. Ή να επηρεάστηκε από συμβουλές τύπου «ανανέωσέ τον για να κλείσουν τα στόματα των αμφισβητιών». Το σίγουρο είναι πως είτε μόνος του έκανε το λάθος, είτε με… παρέα, το κόστος θα το πληρώσει μονάχα ο ίδιος. Όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις δηλαδή.
Πέμπτη 28 Ιουλίου 2022. Την ώρα που οι περισσότεροι ζητούν ξήλωμα ολόκληρου του ρόστερ ει δυνατόν, έχω την άποψη πως δεν είναι όλοι για πέταμα. Απλώς όταν σε μια ομάδα δεν λειτουργεί τίποτα καλά, οι πάντες είναι καταδικασμένοι να φαίνονται ανεπαρκείς. Ακόμα και ο κακομοίρης ο Μπουχαλάκης που άθελά του έγινε σημαία του… αντάρτικου κατά του Μαρτίνς, έχει κάμποσα πράγματα να προσφέρει. Για να συμβεί αυτό όμως θα πρέπει να υπάρχει μια στοιχειώδης λειτουργία του συνόλου όπου καθένας θα έχει συγκεκριμένο ρόλο και θα γνωρίζει τι ακριβώς πρέπει να κάνει.
Η προσέγγιση του ποδοσφαιρικού «πορτοφολά» δεν ταίριαξε, δεν ταιριάζει και δεν θα ταιριάξει ποτέ στον Ολυμπιακό. Το «όλοι πίσω κι αν μας κάτσει καμιά αντεπίθεση ή μια στραβοκλωτσιά» δεν υιοθετήθηκε ποτέ από τους Ερυθρόλευκους ως αγωνιστική φιλοσοφία, εντός ή εκτός συνόρων. Άλλοι το έκαναν πολλάκις και σήμερα ζουν με αναμνήσεις 20ετίας και βάλε.
Δεν λέμε να πας να κάνεις τον καμπόσο στην Μπάγερν, αλλά δεν είναι δυνατόν να έχεις προγραμματίσει την κακομοίρικη αναμονή κόντρα σε ομάδες όπως η Μακάμπι Χάιφα. Ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός κατάφερνε με κάποιον τρόπο να ανατρέψει το σκορ όσο αυτό ήταν στο 0-1 ή το 0-2, και πάλι σήμερα θα έπρεπε να ψάχνει τον αντικαταστάτη του Πορτογάλου. Δεν θα γινόταν ποτέ κάτι τέτοιο βεβαίως, αλλά λέμε…
Το πώς θα λήξει η συνεργασία του Μαρτίνς με τον Ολυμπιακό εξαρτάται από τον ίδιο τον Πορτογάλο. Το σίγουρο είναι ότι οι μέρες του εδώ τελείωσαν και το μόνο που καλείται να αποφασίσει είναι πώς θα θέλει να τον θυμούνται, όταν ξεθωριάσει το εξευτελιστικό 0-4. Ανάληψη ευθύνης χωρίς παραίτηση δεν υπάρχει, εκτός αν είσαι Έλληνας πολιτικός. Και μάλλον η τετραετής παραμονή του Πέδρο στη χώρα μας τον πότισε με αυτή τη λογική, όπως είχα γράψει πριν από μερικούς μήνες…
Ο Ολυμπιακός καλείται να λύσει πολλά προβλήματα μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Καταρχάς οφείλει άμεσα να επιλέξει ένα ποδοσφαιρικό μοντέλο διότι το τρέχον κλάταρε. Αν επιλέξει να πάει σε λύση τεχνικού διευθυντή, τότε αυτός θα πρέπει να έρθει πριν τον προπονητή ώστε να έχει εκείνος την ευθύνη για την επιλογή του. Σε αντίθετη περίπτωση, οι μπουνιές μεταξύ των δυο είναι θέμα χρόνου, απλούστατα διότι ο προπονητής δεν θα τον νιώθει ως προϊστάμενο αλλά ως παρείσακτο που επεμβαίνει στο έργο του.
Σε ό,τι έχει να κάνει με το πρόσωπο του προπονητή, εκεί πραγματικά υπάρχουν κάμποσες λύσεις. Εγώ για παράδειγμα, θα επέλεγα τον τύπο που φαίνεται προορισμένος να λατρευτεί στο Λιμάνι και λέγεται Μαρσέλο Μπιέλσα. Έχω την αίσθηση πως η ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του ταιριάζει γάντι με αυτή του Ολυμπιακού και των οπαδών του.
Φέρνοντάς τον, εξασφαλίζεις ότι ο προπονητής θα έχει την απόλυτη στήριξη από τον κόσμο και γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι δεν θα υπάρξει παίκτης που θα τολμήσει έστω να τον στραβοκοιτάξει. Δεν ξέρω όμως πόσο έτοιμοι είναι οι άνθρωποι του συλλόγου να δώσουν εν λευκώ την ομάδα σε έναν άνθρωπο που δεν σηκώνει πολλά – πολλά ούτε από τον ίδιο τον πρόεδρο. Μεταξύ μας όμως, κανένας προπονητής δεν έγινε μεγάλος φορώντας την ταμπέλα του yes man.
Ο κόσμος δεν τελειώνει στον Μπιέλσα βεβαίως. Ωστόσο, το αποκλειστικό κριτήριο για την επιλογή προπονητή θα πρέπει είναι αυτό της δημιουργίας. Τα περί «ευρωπαϊκού οράματος» τα ακούω βερεσέ εδώ και χρόνια: πριν φτάσεις στην περιβόητη «ευρωπαϊκή διάκριση» έχεις ένα σωρό άλλα πράγματα να διευθετήσεις. Ξεκινάς λοιπόν με κάποιον που αποδεδειγμένα μπορεί να σου δώσει την αγωνιστική ταυτότητα που σου αρμόζει και σιγά – σιγά τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους.
Φεύγοντας, ο Πέδρο Μαρτίνς θα αφήσει πίσω του καμένη γη. Η αδυναμία του Ολυμπιακού να πουλήσει παίκτες σε αξιοπρεπή ποσά ασφαλώς και είναι απόρροια της κάκιστης εικόνας που εμφάνισε η ομάδα εντός και (κυρίως) εκτός συνόρων. Αυτή τη στιγμή το ρόστερ είναι πλήρως απαξιωμένο και είμαι βέβαιος πως πολλοί παίκτες αδικούνται από τη συνολική εικόνα: μια χαλασμένη βαλβίδα είναι αρκετή να κάνει μια ολόκληρη μηχανή να υπολειτουργεί.
Δεν είναι μόνο αγωνιστικά και δομικά τα προβλήματα που καλείται να επιλύσει ο Ολυμπιακός, αν και αυτά είναι που επείγουν. Κάποια στιγμή, όταν το πράγμα καταλαγιάσει, ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα πρέπει να αναλογιστεί αν είναι ικανοποιημένος από τον τρόπο που «εκπροσωπείται» η ομάδα του και εντέλει ο ίδιος σε διάφορα ΜΜΕ, «μεγάλα» και «μικρά». Και αυτή είναι πραγματικά μια πολύ μεγάλη κουβέντα που προφανώς δεν μπορεί να γίνει δημοσίως…