Τώρα που οι δικαιολογημένοι πανηγυρισμοί των απανταχού Ολυμπιακών για την κατάκτηση του 47ου πρωταθλήματος και τρίτου συνεχόμενου τα τελευταία πέντε (σ.σ. έχει σημασία ο αριθμός) χρόνια χαλάρωσαν και ξεκίνησαν οι πρώτες απόπειρες να σκιαγραφηθεί η επόμενη μέρα (αυτό είναι πάντα το ζητούμενο) εγώ είμαι… με τους «άλλοι».
Είμαι με τους δύο της εξυγιαντικής συμμαχίας (ΑΕΚ και τον κολαούζο ΠΑΟΚ) που απόμειναν μια χρονιά ακόμη να στέκονται τιμωρία με το ένα πόδι στη γωνία και να παρακολουθούν τον Ολυμπιακό, αδύναμοι κι ανίκανοι να τον απειλήσουν, να εξαϋλώνει, να ανατινάζει όλες τις παραμυθίες με τις οποίες πορεύτηκαν οι αντίπαλοι του στα χρόνια της δήθεν «εγκληματικής οργάνωσης», στις οποίες επένδυσαν και με τις οποίες αμφισβήτησαν (τουλάχιστον προσπάθησαν να το κάνουν) την κυριαρχία του στο γήπεδο και τους τίτλους που κατέκτησε.
Είναι μεγάλος ο καημός, είναι βαρύ το κρίμα, δεν αντέχεται αυτό το έργο όσους δικέφαλους αετούς και να «πουλήσεις», όσο Βυζάντιο και Κωνσταντινούπολη (και δήθεν αποκλειστικότητα στην προσφυγιά) και να επικαλεστείς, η εικόνα με τον Ολυμπιακό να πανηγυρίζει στην Τούμπα και την ΑΕΚ να παλεύει σκληρά να μετέχει στη νέα περίοδο στο UEFA Conference League (για να μην μείνει με την Αγιά Σοφιά στο χέρι) δεν παλεύεται.
Βλέπετε, όλοι εκείνοι οι μύθοι «για τον Ολυμπιακό και τον Μαρινάκη» που βόλεψαν (και οικονομικά) εκείνους που τους παρήγαγαν και όσους τους διακίνησαν με πολύ πάθος το σενάριο «για μια εγκληματική οργάνωση που ελέγχει το ποδόσφαιρο, διοικεί την ΕΠΟ και κανοναρχεί τη διαιτησία» στέκουν, πλέον, ερείπια απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα, ανίκανοι να πείσουν ακόμη και νεογέννητα.
Μαζί τους στέκουν σιωπηλοί, καθότι «άλαλα τα χείλη των ασεβών», οι δεκάδες κρατικοί λειτουργοί (της δικαιοσύνης περιλαμβανομένης) που μπλέχτηκαν (κάποιοι με μεγάλη προσωπική τους ευχαρίστηση) σε μια εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη σκευωρία, την στήριξαν, της προσέφεραν νομική υπόσταση και την διακίνησαν «από δικαστηρίου εις δικαστήριον» ωσάν δικαστική παρωδία, έως ότου αποδειχθεί στο ακροατήριο αυτό που κανονικά ήταν «μια στημένη υπόθεση, μια σκευωρία αντιπάλων του Ολυμπιακού, μια συμμαχία πονεμένων ψυχών, μία δικαστική κωμωδία».
Όλοι αυτοί, παρέα με τα εκατομμύρια με τα οποία κατέλαβαν την ΕΠΟ για να την «εξυγιάνουν» (κανείς δεν ξεχνάει τον Κοντονή και μερικά καλόπαιδα εξ Ελβετίας), ζουν για μια ακόμη χρονιά ένα ποδοσφαιρικό (και προσωπικό και επιχειρηματικό) δράμα.
Όλα όσα διέδωσαν, όλα όσα κατασκεύασαν, όλα όσα φαντασιώθηκαν, όλα όσα έστησαν, αποδείχθηκαν (πάνω στο χορτάρι και όχι σε γραφεία τηλεοπτικών σταθμών) ανίκανα να απειλήσουν, έστω, την πραγματικότητα, να δικαιώσουν τους κατασκευαστές τους.
Ήταν, είναι και θα παραμείνουν στον αιώνα τον άπαντα καλοπληρωμένες δικαιολογίες και σενάρια που διάφορα δημοσιογραφικά και δικηγορικά εργαλεία τα εμπνεύστηκαν, τα διακίνησαν, τα υποστήριξαν και τώρα, που κανένας δεν ασχολείται πλέον, τα ξέχασαν (δεν συμφέρει πλέον η διατήρηση τους).
Ο Ολυμπιακός διέλυσε κάθε μύθευμα της εξυγιαντικής συμμαχίας, ανατίναξε αλλαξοκωλιές και εξυπηρετήσεις, ακύρωσε όλα τα σχέδια και τις προσδοκίες που επενδύθηκαν στην καταστροφή του (αυτός ήταν ο στόχος) και το έκανε πολύ απλά, πολύ ποδοσφαιρικά: Στο δικό τους γήπεδο, στη δική τους ΕΠΟ, στη δική τους διαιτησία, στον ορυμαγδό πέναλτι (α ρε γίγαντα Φωτιά!) αντέταξε το κανονικό ποδόσφαιρο και, ναι, κέρδισε και τους διαιτητές!
Στο γλέντι, που ξεκίνησαν κάποιοι (ήδη από το 2014) να στήνουν γύρω από «το πτώμα του», ο Μαρινάκης απάντησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και μερικές απολύτως ποδοσφαιρικές επιλογές, απλά πράγματα δηλαδή, αλλά τόσο δύσκολα για όσους τροφοδοτούν με σανό ένα πόπολο που έχει την ανάγκη να πιστέψει στον ένα «μόνιμο κακό», επειδή είναι τυφλωμένο από τον φανατισμό για να δει πόσο αστείοι και ανίκανοι είναι όσοι το κουλαντρίζουν.
Με αυτό το εξόχως συγκλονιστικό «τρία στα τρία» και την απίστευτη ευκολία με την οποία κατακτήθηκαν και οι τρεις τίτλοι (ο φετινός είναι το επιστέγασμα) ο Ολυμπιακός έδειξε (κι απέδειξε) την υπέροχη υπεροχή του κανονικού ποδοσφαίρου απέναντι στις διάφορες παραμυθίες που φαντασιώνονται οι σεναριογράφοι, οι χαβαλετζήδες, οι καβουρομπατίρηδες και οι μπροστινοί για να δικαιολογήσουν (και να δικαιολογηθούν) απέναντι στους οπαδούς τους ένα ακόμη ετήσιο φιάσκο, το τρίτο στη σειρά.
Έχει δρόμο ακόμη η ιστορία, υποψιάζομαι. Ο Ολυμπιακός «πάσχει» από ένα εκ γενετής ποδοσφαιρικό πεπρωμένο: πρέπει κάθε χρόνο να ικανοποιεί μια ζώσα ανάγκη του να κερδίζει τον τίτλο (ένας είναι ο τίτλος, το Κύπελλο είναι της παρηγοριάς).
Δεν βλέπω πώς και ποιος θα καταφέρει να περιορίσει αυτή την ανάγκη ή να την εξαφανίσει, οι Ερυθρόλευκοι έχουν ένα μοναδικό know how σε θέματα πρωταθλήματος, αυτό που λένε «η καρδιά του πρωταθλητή» αυτοί το εισήγαγαν στην ποδοσφαιρική διάλεκτο, έχουν κατοχυρώσει πνευματικά δικαιώματα.
Υ.Γ. Αν ήμουν Μαρτίνς και είχα στα χέρια μου τρία πρωταθλήματα σε τέσσερις χρονιές θα έστελνα από σήμερα διακοπές, με ρητή εντολή «θα τα ξύνετε έως την ημέρα που θα ξανασυγκεντρωθεί η ομάδα», έξι – εφτά από εκείνους που τράβηξαν όλο το χρόνο το κουπί στο γήπεδο. Θα τους «ξεχνούσα» μέχρι να βεβαιωθώ πως έχουν αποφορτιστεί εντελώς σωματικά και πνευματικά και θα τους περίμενα να εμφανιστούν στην έναρξη της νέας περιόδου «άλλοι άνθρωποι».