Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει λένε. Υπάρχουν όμως κι αυτοί οι μήνες που καταφέρνουν να μείνουν χαραγμένοι στη μνήμη, στην ψυχή και στη συνείδηση όλων μας. Ο Ιούνιος το κατάφερε με έναν τρόπο που κανείς μας δεν περίμενε, τουλάχιστον στο κομμάτι του αθλητισμού.
Τα «γιατί» και τα «πως» βρίσκονται στο αποχαιρετιστήριο γράμμα αγάπης του Σπανούλη προς τον Ολυμπιακό και το άθλημα που αγάπησε όσο τίποτα άλλο, στον ιδρώτα του Στέφανου Τσιτσιπά στα χωμάτινα κορτ του Ρολάν Γκαρός και στην παγωμάρα που νιώσαμε όλοι τη στιγμή της κατάρρευσης του Κρίστιαν Έρικσεν στο χορτάρι του Πάρκεν. Ιούνιε του ’21 σε ευχαριστούμε για τα μαθήματα, τις συγκινήσεις και τα αμέτρητα συναισθήματα, αλλά να ξέρεις, δεν είμαστε σίγουροι αν θέλουμε να βιώσουμε ξανά τη «σκληρότητα» σου.
Για να προσπαθήσουμε να τα βάλουμε σε μία σειρά και πριν σας μπερδέψουμε με περιττές πληροφορίες, θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω στις αρχές του μήνα, όταν το ρολόι της Κοπεγχάγης «πάγωσε» στο 43ο λεπτό του αγώνα της Δανίας με τη Φινλανδία για την πρώτη αγωνιστική του Euro.
Η ανθρώπινη ασπίδα που έσωσε μια ζωή
Έχουν περάσει 18 μέρες. Πώς να το χωνέψεις. Ναι, το πρώτο σοκ σίγουρα έχει μείνει πίσω. Το χαμόγελο του Έρικσεν στο πρώτο του μήνυμα από το νοσοκομείο κατάφερε να υπερκαλύψει κάθε είδους ανησυχίας. Τα περίπου 7 λεπτά που τον βλέπαμε να δίνει μάχη για τη ζωή του, όμως, δε γίνεται να ξεχαστούν.
Για την ακρίβεια το «βλέπαμε» δεν ισχύει και τόσο. Στην πραγματικότητα η ανθρώπινη ασπίδα των συμπαικτών του, η στοργική και καθησυχαστική αγκαλιά του Κιάερ στη σύντροφό του Έρικσεν και οι σωτήριες επεμβάσεις των γιατρών ήταν οι σκηνές που, σα να πρόκειται για γύρισμα δραματικής ταινίας, παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα.
Το ποδόσφαιρο μπήκε σε δεύτερη μοίρα, ο Έρικσεν σηκώθηκε ξανά και η Δανία ζει το δικό της παραμύθι, λες και ήταν το γραφτό της. Σα να γύρισε ο χρόνος πίσω στο 1992. Με μία σημαντική διαφορά. Το φετινό παραμύθι είχε και δράκο, τον οποίο οι Δανοί σκότωσαν χάρη στην ανθρώπινη ασπίδα τους και το πείσμα των γιατρών. Μιλάμε για τους πραγματικούς MVP του Euro 2020. Ό,τι κι αν κάνει ο Λουκάκου, ο Κέιν και ο Ντόλμπεργκ στη συνέχεια του τουρνουά, δεν γίνεται να ξεγράψεις τη 12η Ιουνίου. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Και συνεχίζονται τo Σάββατο (3.07) στο Μπακού με αντίπαλο την Τσεχία. Βρε λέτε;
H γιαγιά του Στέφανου και το όνειρο που δεν θα αργήσει να έρθει
Μία μέρα μετά, στις 13 του Ιούνη, ο Στέφανος Τσιτσιπάς πέρα από το βάρος της ελληνικής σημαίας και της παρθενικής συμμετοχής σε τελικό ενός Γκραν Σλαμ τουρνουά, σήκωνε και το δικό του ξεχωριστό βαρύ φορτίο, καθώς λίγα λεπτά πριν πατήσει στο χωμάτινο έδαφος του Φιλίπ Σατριέρ έμαθε για τον χαμό της γιαγιάς του.
Ο Στέφανος πάλεψε σαν λιοντάρι απέναντι στον «βασιλιά της ζούγκλας» Νόβακ Τζόκοβιτς, γνώρισε την ήττα στις λεπτομέρειες και ξέσπασε σε κλάματα. Μέσα του γνώριζε ότι θα έχει κι άλλες ευκαιρίες για το τρόπαιο στο μέλλον. Αυτή τη νίκη, όμως, ήθελε να την αφιερώσει ψηλά, εκεί που δεν φτάνει κανένα μπαλάκι του τένις. Δεν τα κατάφερε για λίγο, αλλά σίγουρα η γιαγιά του θα είναι περήφανη. Δεν αποτελεί σχήμα λόγου, ούτε υπερβολή του λόγου. Είναι η αλήθεια, η αλήθεια που σου βγάζουν τα συναισθήματα σε κάτι τέτοιες στιγμές.
«Το αφιερώνω σε αυτήν, αποκλειστικά σε αυτήν, τον πιο ξεχωριστό και επιδραστικό άνθρωπο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Σε ευχαριστώ που μεγάλωσες τον πατέρα μου, χωρίς αυτόν δεν θα είχα καταφέρει τίποτα». Κι άντε να μη συγκινηθείς. Δε γινόταν να αφήσουμε έξω από τα πιο σημαντικά αθλητικά γεγονότα αυτού του τόσου περίεργου και συνάμα διδακτικού μήνα τη συγκεκριμένη ιστορία.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όταν ο θρυλικός Σπανούλης είπε το “αντίο”
Ο χρόνος έχει μείνει ακόμα στις 16:51, 26 Ιουνίου. Από εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου οι πάντες κοιτάμε αυτή την σκουριασμένη, ξεφούσκωτη πορτοκαλί μπάλα στην άκρη του δωματίου μας και δεν μπορούμε να το χωνέψουμε.
Ο V-Span δεν θα τρέξει ξανά για μία χαμένη μπαλιά λες και είναι η τελευταία. Το πλαϊνό του βήμα και η εκτέλεση από τα 6.75μ θα μείνει για πάντα στο μυαλό μας ως η κίνηση που ποτέ δεν μπορέσαμε να μιμηθούμε στις αλάνες και στα γηπεδάκια της γειτονιάς. Η μπασκέτα, αν είχε μιλιά, δεν θα της έβγαινε λέξη. Το μόνο σίγουρο.
Ο θρύλος, με όλη την έννοια και τη σημασία της λέξης, Βασίλης Σπανούλης αποχαιρέτησε το αγαπημένο του μπάσκετ και τον Ολυμπιακό, αφού πρώτα κατάφερε να γίνει ένας από τους κορυφαίους, γράφοντας χρυσούς τόμους στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και στην ιστορία της Euroleague. Η αποθέωση φέρνει τις αναμνήσεις και δεν αρκούν να κυλήσουν τα πρώτα δάκρυα.
Για την ακρίβεια είχε ένα χρώμα που μας ένωνε όλους ιδανικά. Το πορτοκαλί, της αγαπημένης του μπάλας. Ένα παιδί που ονειρεύτηκε να παίξει μπάσκετ και βρήκε το πιο όμορφο λιμάνι του, δίπλα σε αυτό του Πειραιά. Τι ιστορία, τι αρχηγός, τι παίκτης!
Ήξερες ότι κάθε φορά που θα σηκωθεί, η μπάλα θα μπει στο πλεχτό. Ήταν σαν να παίζεις Playstation. Μία καλοδουλεμένη μηχανή που δεν έφευγε από το στάδιο χωρίς το τρόπαιο του πρωταθλητή. Τελικά αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά, αλλά στο μυαλό μας θα είναι πάντα εκεί στις μεγάλες βραδιές, δίπλα στην μπασκέτα, ανάμεσα στα θηρία, με τη γλώσσα έξω. Σπανούλης για τρεεεεεις… Η συνέχεια γνωστή!
Ένας γεννημένος All-Star που ήταν «καταδικασμένος» να πετύχει. Αυτός είναι ο Βασίλης Σπανούλης.
Νίκος Ζήσης, ο πιο πιστός στρατιώτης
Σα να να μην έφτανε αυτή η γροθιά στο στομάχι ήρθε και άλλο ένα ηχηρό «αντίο», δύο μέρες αργότερα (28/06). Ο πιστός στρατιώτης της εθνικής, Νίκος Ζήσης, αποχαιρέτησε την πορτοκαλί μπάλα με ψηλά το κεφάλι και μία παρακαταθήκη που θα αποτελεί τον «δρόμο» προς την επιτυχία για πολλές γενιές που θα ακολουθήσουν. Η ταπεινότητα και η αλήθεια του χαρακτήρα του τον έφτασαν στην κορυφή και ο ίδιος με τη συμπεριφορά του εντός κι εκτός γηπέδων κατόρθωσε να μείνει μέχρι το τέλος στο υψηλότερο σκαλί της πυραμίδας.
Οι πόντοι του αμέτρητοι, οι μπασκετικές του διαδρομές προσεγμένες και η αγάπη του για την «γαλανόλευκη» ασύγκριτη.
Κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα, ακόμα και στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα μας περνούσε την ηρεμία του, ξέραμε ότι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο κάτι καλό θα βγει από τη φάση. Και δεν μας απογοήτευε. Αν χρειαζόταν τα έβαζε με γυρισμένη πλάτη, πέφτοντας, με ταμπλό ή από το κέντρο.
Ο Ζήσης είναι ο αρχηγός που τόσο λείπει από την εθνική Ελλάδας του σήμερα. Ο άνθρωπος που θα τον εμπιστευόσουν με κλειστά μάτια.
Ο Αθλητής, με το «Α» κεφαλαίο. Βαθιά υπόκλιση στο ταλέντο και το εγώ του. Το άθλημα έγινε φτωχότερο κι εμείς μένουμε να ελπίζουμε και σε άλλους «Γιάννηδες» μέχρι να δούμε φως στο μαύρο τούνελ του ελληνικού μπάσκετ.
Κι αν στο γκολ του Ελ Αραμπί προκρινόταν η Άρσεναλ, τι νόημα θα είχε;
Μέσα σε όλα είχαμε και την πρωτόγνωρη απόφαση της UEFA σχετικά με τον «κανόνα» του εκτός έδρας γκολ που ήρθε για να αλλάξει μαι για πάντα τους νοκ-άουτ αγώνες έτσι όπως τους ξέραμε. Ναι, πολλοί έχουν αδικηθεί για αυτό το εκτός έδρας γκολ, αλλά το άτιμο πόσο γλυκό είναι όταν πρόκειται για την ομάδα που υποστηρίζεις.
Ρητορική η ερώτηση, αναμενόμενη η απάντηση. Για να το θέσουμε απλά και χωρίς σάλτσες, η UEFA καταργεί το νόημα της έδρας και ουσιαστικά θέλει να κάνει πιο αμφίρροπες τις ρεβάνς σε περίπτωση που μία ομάδα έχει βρει δίχτυα στο πρώτο εκτός έδρας ματς. «Ε και; Θα βάλουμε κι εμείς ένα και θα έχουμε ελπίδες», θα είναι απάντηση του ενός οπαδού στον άλλον όταν το πρώτο ματς λήγει με σκορ 1-2 υπέρ της φιλοξενούμενης.
Με λίγα λόγια τα γκολ του Ελ Αραμπί και Μόουρα κόντρα σε Άρσεναλ και Άγιαξ αντίστοιχα δεν θα πανηγυρίζονταν ποτέ ως «γκολ πρόκρισης». Οι πάντες θα έμεναν στις καρέκλες τους και τα ματς θα οδηγούνταν στη διαδικασία των πέναλτι.
«Μα έβαλα 2 γκολ στο Emirates και μου λες ότι μπορεί να αποκλειστώ;».
«Ναι», μας απαντάει η UEFA, που έχει βαλθεί να αλλάξει το μοναδικό σπορ που δεν χρειάζεται αλλαγές.
Το VAR ήταν θέμα χρόνου να μπεις τη ζωή μας και αφορά μία εντελώς διαφορετική κουβέντα. Η κατάργηση του εκτός έδρας γκολ όμως πονάει. Με αυτό μεγαλώσαμε, γι αυτό χάναμε τον ύπνο μας τα βράδια και ανακαλύψαμε τα κομπιουτεράκια και τη λειτουργία τους.
Για κάποιους ήταν «δίκαιο κι έγινε πράξη», για άλλους όμως οι ευρωπαϊκές εκτός έδρας βραδιές, τα ταξίδια, η αγωνία και οι αγκαλιές με τον άγνωστο συνοπαδό στις εξέδρες για ένα γκολ-πρόκρισης στο 90’ θα χαθούν οριστικά, Θα αντικατασταθούν από την παράταση και τα πέναλτι. Λες και δεν έχουμε χορτάσει μπάλα με 10μηνη καραντίνα.
Η «κατάρα» του μαχητή Φορτούνη
Ρήξη χιαστού στο γόνατο. Φέτος στο αριστερό, το 2019 στο δεξί. Σαν εφιάλτης ακούγεται και σίγουρα έτσι είναι. Ο Κώστας Φορτούνης έχει αποδείξει ότι από τους εφιάλτες πάντα ξυπνάει δυνατότερος.
Όμως, πόσο εφιαλτικό ακούγεται το σενάριο να πρέπει να το περάσει δύο φορές;
Ψυχρολουσία, σοκ και ένα μεγάλο «όχι πάλι». Ο Κώστας Φορτούνης αποχώρησε με τραυματισμό από τον αγωνιστικό χώρο στο πρώτο φιλικό της χρονιάς απέναντι στην Βόλφσμπεργκερ στην Αυστρία και οι εξετάσεις έβγαλαν πως υπέστη ρήξη χιαστού για δεύτερη φορά μετά το 2019. Ο Έλληνας διεθνής έχει να ανέβει ένα «βουνό» πλέον μετά τη νέα ατυχία του.
Στο πρόσφατο παρελθόν απέδειξε ότι είναι αληθινό λιοντάρι. Τώρα θα χρειαστεί να αφήσει ξανά την ερυθρόλευκη φανέλα στην άκρη και να αποδείξει, πρώτα στον εαυτό του, ότι τα πάντα είναι στο μυαλό. Αν κερδίσεις το μυαλό και τις σκέψεις, τότε η μπάλα θα σκάσει από μόνη της ξανά στα πόδια. Σίγουρα, πάντως, σε όλο αυτό που περνάει ο «Φόρτου» δεν είναι μόνος. Έχει δίπλα τους συμπαίκτες και κυρίως τον κόσμο του Ολυμπιακού, που ουκ ολίγες φορές τον έχει κάνει να δακρύσει από την αγάπη που παίρνει.
Μέχρι να ακουστεί ξανά το όνομα του στο κατάμεστο «Γ. Καραϊσκάκης» του ευχόμαστε περαστικά και ξέρουμε ότι θα επανέλθει πιο σύντομα απ’ ότι εκτιμάται. Γιατί έτσι κάνουν οι μεγάλοι παίκτες!
Ενός λεπτού σιγή για τις ματσάρες της 28ης Ιουνίου
Σκέφτεσαι τι να γράψεις μέσα σε λίγες λέξεις για να περιγράψεις εκείνα τα ματς. Άραγε θα το ζήσουμε ξανά; Τέσσερις ώρες θέαμα, ένα κοινό σενάριο που δεν το προέβλεψε κανείς, ένα χαμένο πέναλτι και ένα γκολ εξιλέωσης κόντρα σε χυδαίες ύβρεις και απειλές. Πόσα συναισθήματα, τι στιγμές. Ποδόσφαιρο, όχι τυχαία ο βασιλιάς των σπορ και των… εγκεφαλικών ειδικά για τους Γάλλους και τους Κροάτες στην αξέχαστη βραδιά της 28η Ιουνίου.
Για να τα βάλουμε σε μία σειρά. Το μυαλό είναι λογικό σε πρώτη φάση να κολλάει στο χαμένο πέναλτι του Εμπαπέ ή καλύτερα στην επέμβαση του Ζόμερ και την άψογη εκτέλεση του Μοράτα για το 3-4, κόντρα σε όσους ευχόταν θάνατο στα παιδιά του για ένα χαμένο τετ α τετ στους ομίλους και λίγο πριν η Κροατία πιστέψει ότι θα ζήσει ξανά εποχές 2014. Ωστόσο, η μαγεία βρίσκεται αλλού. Και τα δύο ματς βρισκόταν στο 3-1 δέκα λεπτά πριν τη λήξη.
Άραγε, πόσοι ουδέτεροι άλλαξαν κανάλι εκείνη την ώρα απλά γιατί χάθηκε το ενδιαφέρον. Χιλιάδες σε όλο τον κόσμο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αυτοί που έμειναν όμως, οι λεγόμενοι κι ως ρομαντικοί του αθλήματος, μέσα τους πίστευαν σε ένα ακόμη ποδοσφαιρικό θαύμα.
Μόλις αυτό ήρθε με τραγική ομοιότητα σε Κοπεγχάγη και Βουκουρέστι, η κοινωνία κατάλαβε επιτέλους γιατί γκρινιάζαμε τόσους μήνες για την επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα. Με άδεια γήπεδα, δεν θα ήταν το ίδιο. Για την ακρίβεια, ίσως να μην συνέβαινε και ποτέ. Όμως η ποδοσφαιρική μοίρα μας χρωστούσε ένα τέτοιο σενάριο, λες και ήταν βγαλμένο από τις πιο ακραίες σκέψεις του Σπίλμπεργκ. Τσάκα, Γκαβράνοβιτς, Πογκμπά, Μπενζεμά, Εμπαπέ, Μοράτα, Πάσαλιτς, Σιμόν, Τόρες σας ευχαριστούμε για αυτή τη βραδιά.
Όχι απλά δεν πήγαν τζάμπα οι πίτσες, αλλά μας προσφέρατε μία τέλεια και πάνω απ όλα αληθινή ιστορία για να νιώθουμε περήφανοι όταν ο χρόνος κυλήσει στο 2030 κι εμείς απαντάμε με το απλό: «Ήμουν μπροστά από την τηλεόραση» στην ερώτηση «Ρε συ θυμάσαι εκείνα τα επικά ματς στο Euro 2020». What a moment to be alive, που λένε και οι Άγγλοι.
Συμπέρασμα: Ήταν ο Ιούνιος των ανατροπών. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Για το αν θα θέλαμε να τον ξαναζήσουμε δεν είμαστε σίγουροι. Ούτως ή άλλως τι νόημα έχει να ζεις κάτι για το οποίο γνωρίζει τη «γεύση» που θα σου αφήσει στο τέλος. Πάμε για άλλα, ελπίζοντας σε έναν πιο… ήρεμο Ιούλιο.