Ο Αλφόνσο Ντέιβις μπορεί να ζει το όνειρο του στην Μπάγερν Μονάχου, να θεωρείται ένα από τα κορυφαία μπακ του πλανήτη και να διαθέτει όλες τις ανέσεις ενός σταρ, ωστόσο δεν ξεχνάει στιγμή τις ρίζες του και τους ανθρώπους που υποφέρουν μέσα από τη προσφυγιά.
Ούτως ή άλλως την έζησε και ο ίδιος στο πετσί του, όταν μόλις σε ηλικία 4 ετών αποχώρησε με την μητέρα του από την Αφρική για να βρουν «καταφύγιο» και να παλέψουν για μία καλύτερη ζωή στο Τορόντο του Καναδά.
Στο σήμερα, έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής, που διορίσθηκε πρέσβης καλής θέλησης για την Υπηρεσία Προσφύγων των Ηνωμένων Εθνών. Και δεν έμεινε στα λόγια. Βρίσκεται συνεχώς δίπλα στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη τα… βασικά, είτε πίσω στη χώρα που γεννήθηκε (Γκάνα), είτε στη χώρα που μεγάλωσε (Καναδά), είτε σε κάθε γωνιά του πλανήτη που χτυπάει ο σφυγμός της προσφυγιάς.
Στα δικά του λόγια κρύβεται μεγάλο μέρος της αλήθειας και του πόνου που έχει βιώσει ανά τα χρόνια. Πριν έρθουν τα φλας των φωτογράφων, οι ευρωπαϊκές παραστάσεις και η αναγνώριση του κόσμου.
«Οι εμπειρίες μου με κάνουν να θέλω να μιλήσω για τους πρόσφυγες, να μοιραστώ τις ιστορίες τους και να βοηθήσω να κάνω τη διαφορά», δήλωσε ο Ντέϊβις στην ιστοσελίδα της Μπάγερν και πρόσθεσε:
«Θέλω οι άνθρωποι να γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι να βοηθούν τους πρόσφυγες όπου και εάν βρίσκονται. Οι πρόσφυγες χρειάζονται την υποστήριξή μας για να επιβιώσουν, αλλά και την πρόσβαση στην εκπαίδευση και τον αθλητισμό, ώστε να μπορούν να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους και να ευδοκιμήσουν πραγματικά».
🤝 @AlphonsoDavies wurde als erster Fußballer zum UNHCR-Sonderbotschafter ernannt!
🔗 Mehr Informationen: https://t.co/XtfdzN7R4W#FCBayern @Refugees https://t.co/pQ2xf29di2
— 🏆🏆🏆 FC Bayern 🏆🏆🏆 (@FCBayern) March 24, 2021
Ο Ντέιβις είπε ότι ήταν ευγνώμων που οι γονείς του έφυγαν από τη Λιβερία κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και ήθελε με την ιστορία του να εμπνεύσει κάθε πρόσφυγα εκεί έξω: «Σε αυτήν την κατάσταση, υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες, είτε να γίνουμε μέρος του πολέμου, είτε να βγούμε από αυτόν. Οι γονείς μου δεν σκόπευαν να φέρουν όπλα. Χαίρομαι που επέλεξαν να βγουν από αυτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ από πού ήλθα και θέλω η ιστορία μου να δώσει ελπίδα και ενθουσιασμό σε άλλους πρόσφυγες να πουν στον εαυτό τους: «Εάν μπορεί να το κάνει, μπορώ να το κάνω κι εγώ».