Η «Αυριανή», η πρώτη εφημερίδα που αντί για μελάνι χρησιμοποιούσε εμετό, ήταν το έντυπο που συστηνόταν ως αυτό «που γκρέμισε τον καραμανλισμό». Κάποιος άνθρωπος με στοιχειώδη λογική μπορούσε να καταλάβει τις προθέσεις και τον λόγο ύπαρξής της μονάχα από την επικεφαλίδα. Καμία πρόθεση για ενημέρωση, έστω και στοιχειώδη, παρά μόνο διάθεση να «εκτελεστεί» ο αντίπαλος. Τα «συμβόλαια» ήταν πολλά και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που ανάγκασαν τους υπευθύνους της εφημερίδας σε κωλοτούμπες και σε αποθέωση εκείνων που μέχρι πρόσφατα έβριζαν χυδαία. Στην τελική, εκεί καταλάβαινε κάποιος ότι επρόκειτο για «στυγνούς επαγγελματίες» και ότι τίποτε δεν ήταν προσωπικό.
Με τα χρόνια, υπήρξαν κάμποσες απόπειρες προκειμένου να βρεθούν μιμητές της «Αυριανής». Κατά κανόνα επρόκειτο για απλούς εκβιαστές, σαν κι αυτούς που πουλάνε προστασία στα μαγαζιά. Υπήρξαν και κάποιες περιπτώσεις όμως με ΜΜΕ «ειδικού σκοπού», ειδικά στην εποχή του ηλεκτρονικού Τύπου. Η διαφορά τους με την «Αυριανή» ήταν/είναι πως δεν υπήρξαν το ίδιο «τίμια»: για ένα διάστημα, μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία, προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο ότι είναι «αντικειμενικά», ότι δεν υποκινούνται από συγκεκριμένα συμφέροντα. Όλα αυτά μέχρι να πέσουν οι μάσκες και να φύγει ο μανδύας της κατ’ επίφαση αντικειμενικότητας, ώστε να αποκαλυφθεί το πραγματικό – άσχημο – πρόσωπο των όσων πρεσβεύει το συγκεκριμένο Μέσο.
Κατά μια διαβολική μεν, αλλά όχι σύμπτωση δε, κάποια πρωταγωνιστικά πρόσωπα ανακυκλώνονται. Οι πιο πονηροί πρόλαβαν να εξαργυρώσουν την «αντικειμενικότητά» τους με παχυλούς μισθούς, από τα Μέσα του αφεντικού και όχι μόνο. Πουλώντας δήθεν ποδοσφαιρική εμπειρογνωμοσύνη που η πίστη στην εκτέλεση του συμβολαίου τους οδηγεί σε ιστορικές γκάφες και σε βαρύγδουπους τίτλους που άφησαν εποχή για την αστοχία, την αμπαλοσύνη και εντέλει την εμπάθειά τους.
Στην αρχή τα αφεντικά ήταν πολλά. Μέχρι να επικρατήσει ένα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα ξεκαθαρίσματα της μαφίας. Οι πρώην σύμμαχοι και «συνέταιροι» έφαγαν πιστολιές και καθένας από την πλευρά του προσπάθησε να απαντήσει. Άλλος σε ποδοσφαιρικό γήπεδο, άλλος σε τηλεοπτικό. Ο στόχος όμως, ο «σημαδεμένος προς εκτέλεση» ήταν πάντα ένας: ο Ολυμπιακός. Σε αυτό ομολογουμένως μπορείς να αναγνωρίσεις μια συνέπεια.
Σήμερα, κάποιοι από αυτούς τους «εργολάβους» διαμαρτύρονται για στοχοποίηση, υποδυόμενοι τους δημοσιογράφους. Οι ίδιοι που συνετέλεσαν καθοριστικά στο να βγάλει η δημοσιογραφία (ειδικά η αθλητική) το κάκιστο όνομα που έχει σήμερα. Το κακό είναι ότι πλέον δεν πείθεται κανείς για τη «δημοσιογραφική» τους ιδιότητα. Είναι πολλά τα χρόνια και αμέτρητα τα παραδείγματα. Μπορούν να συνεχίσουν να εκτελούν συμβόλαια, να κάνουν οτιδήποτε τους διατάξει το αφεντικό. Ενδεχομένως να μη χρειαστεί να λογοδοτήσουν ποτέ, άλλωστε στην Ελλάδα ζούμε όπως συχνά λένε και οι ίδιοι. Ας φανούν όμως έστω και για μια φορά ειλικρινείς με τον εαυτό τους και τους άλλους, παύοντας να το παίζουν «κυνηγημένοι». Και κυρίως, σταματώντας να επικαλούνται μια ιδιότητα που έχουν απαρνηθεί προ πολλού.
Υπάρχει η δημοσιογραφία. Υπάρχει η «δημοσιογραφία». Υπάρχει και η εργολαβία των «πληρωμένων εκτελεστών». Έχω υπερασπιστεί πολλάκις την κανονική δημοσιογραφία, ακόμα και κόντρα στην ομάδα που υποστηρίζω. Αυτή άλλωστε είναι και η βασική υποχρέωση ενός επαγγελματία δημοσιογράφου: να βάζει τον επαγγελματισμό του πάνω από τις πεποιθήσεις και τις προτιμήσεις του όταν αυτό κριθεί απαραίτητο. Την πληρωμένη «δημοσιογραφία» των «εκτελεστών εργολάβων» δεν θα μπορούσα να την υπερασπιστώ ποτέ. Και αυτή τη φορά είναι πολύ πιο εύκολο διότι δεν κινδυνεύω να χάσω τη δουλειά μου…