Μεταγραφική αστοχία σαν αυτή του περυσινού καλοκαιριού μάλλον δεν έχει ξαναβιώσει ποτέ στην ιστορία του ο Ολυμπιακός. Αλήθεια, αναρωτήθηκε ποτέ κανείς για ποιο λόγο οι ερυθρόλευκοι απέτυχαν στον υπερθετικό βαθμό, μια και ο βαθμός της αποτυχίας γιγαντώνεται αν αναλογιστούμε τα ποσά που διατέθηκαν σε αγορές αλλά και συμβόλαια παικτών;
Αν νομίζετε ότι αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια, σκεφτείτε το ξανά. Όταν δεν αξιολογείς επαρκώς τις σωστές και πάνω απ’ όλα τις λανθασμένες επιλογές σου, είσαι καταδικασμένος να την ξαναπατήσεις. Ποια ήταν λοιπόν η κοινή συνισταμένη των μεταγραφικών επιλογών του καλοκαιριού 2017; Οι «θερμότατες εισηγήσεις» του Μπέσνικ Χάσι που στη συντριπτική πλειοψηφία τους έγιναν δεκτές. Ήταν όμως όντως προσωπικές επιλογές του Αλβανού τεχνικού όλες αυτές ή μήπως υπήρχε μια κρυφή ατζέντα πίσω από κάθε υπόδειξη;
Την απάντηση θαρρώ πως την γνωρίζετε όλοι. Ή τέλος πάντων όσοι έχετε έστω και μια επιδερμική καθημερινή επαφή με το ερυθρόλευκο ρεπορτάζ. Πίσω από τις περισσότερες μεταγραφές του περασμένου καλοκαιριού συναντούσες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον κύριο Φαλί Ραμαντάνι. Τον άνθρωπο που έκανε το κονέ με τον Χάσι και που μέσω αυτού «πέρασε» παίκτες που υπό νορμάλ συνθήκες ο Ολυμπιακός δεν θα τους κοιτούσε καν. Για πολλούς και διάφορους λόγους…
Το χειρότερο δεν ήταν η αγωνιστική ανεπάρκεια των παικτών που ήρθαν. Αυτό έτσι κι αλλιώς δεν μπορείς να το γνωρίζεις εκ των προτέρων, ακόμα κι αν έχεις την οποιαδήποτε επιφύλαξη. Εκείνο που μπορείς να προβλέψεις είναι η συμπεριφορά ενός παίκτη, παίρνοντας βασικές πληροφορίες για τον χαρακτήρα και τα πεπραγμένα του. Όταν ακούστηκε το όνομα του Εμάνουελ Εμενίκε, ποιος άνθρωπος με πρόσβαση στο ίντερνετ δεν μπορούσε μέσα σε πέντε λεπτά να ενημερωθεί για το τι τράβηξαν οι άνθρωποι της Φενέρ μέχρι να τον ξεφορτωθούν; Με μια απλή αναζήτηση στο google έβρισκες τα πάντα: τις τρέλες του, την οργή των οπαδών σε βάρος του, αλλά και την τεράστια χαρά τους όταν έμαθαν ότι ο ανισόρροπος Νιγηριανός μπαίνει στο αεροπλάνο για να φύγει μακριά…
Ο Οφόε προερχόταν από μια πάρα πολύ καλή χρονιά με τη Λέγκια, οπότε ήταν λογικό να παραβλέψει κάποιος την παταγώδη αποτυχία του σε Νόριτς και Ρόδεραμ την προηγούμενη διετία. Όταν όμως βλέπεις έναν παίκτη να κάνει όλα αυτά που έκανε στην ομάδα του προκειμένου να πάρει μεταγραφή γι’ αλλού, οφείλεις να είσαι ψυλλιασμένος για το τι έχει μέσα στο κεφάλι του. Ο Καρσελά πάλι, δε χρειαζόταν καν google για να τον πάρεις χαμπάρι: πέντε λεπτά μονάχα να τον παρατηρούσες, ήταν αρκετά ώστε να καταλήξεις σε ένα ακριβέστατο ψυχογράφημα. Η φράση «στον κόσμο του» αποκτά εντελώς νέα διάσταση στην περίπτωση του Μεντί. Ποιος έπεσε τα σύννεφα στο άκουσμα της είδησης πως αγνοείται από τις προπονήσεις της Σταντάρ Λιέγης; Περιπτωσάρα απ’ τις λίγες το παλικάρι…
Ποτέ και για κανέναν λόγο δεν αφήνεις έναν προπονητή να σου χτίσει το ρόστερ και πολύ περισσότερο, δεν επιτρέπεις να γίνει «παράγοντάς» σου ο ατζέντης που στον έφερε. Αυτό μπορεί να συμβεί μονάχα αν έχουν περάσει δυο – τρεις σεζόν, κατά τις οποίες έχει δοκιμαστεί παντοιοτρόπως στην ομάδα. Από την πρώτη μέρα όμως, ποτέ. Το ξέρω πως για πολλά χρόνια οι οπαδοί του Ολυμπιακού πίεζαν τις εκάστοτε διοικήσεις να κάνουν τα μεταγραφικά χατίρια των προπονητών. Ωστόσο, αποδείχθηκε περίτρανα πως η δουλειά του προπονητή δεν μπορεί και δεν πρέπει να συγχέεται με εκείνη του τεχνικού διευθυντή/υπεύθυνου μεταγραφών. Ξεκάθαρα πράγματα…
Ο νέος Ραμαντάνι είναι ο σενιόρ Ζόρζε Μέντες. Επί της ουσίας, ο άτυπος τεχνικός διευθυντής του φετινού Ολυμπιακού, μια και πολλές μεταγραφικές επιλογές έχουν την υπογραφή του ή τέλος πάντων έχουν περάσει από τα χέρια του. Πριν τον Μέντες και τον Ραμαντάνι ήταν ο Γκονσάλβες και πιο πριν ο Ιμπάνιεθ και πάει λέγοντας. Ποια είναι όμως η εντύπωση που περνά προς τα έξω και που ενδεχομένως να μην έχει μεγάλη απόκλιση από την πραγματικότητα; Ότι ο Ολυμπιακός κάθε χρόνο αφήνει στην άκρη όλη την κατασκοπευτική δουλειά που έχει γίνει κατά τη διάρκεια μιας σεζόν, για να συμβαδίσει με τις επιλογές του προπονητή (και του μάνατζέρ του). Υπάρχουν βεβαίως και παίκτες που προκύπτουν από το εσωτερικό σκάουτινγκ (ο Σισέ και ο Καμαρά είναι τέτοιες περιπτώσεις), είναι όμως σαφώς λιγότεροι σε σχέση με εκείνους που αποτελούν «εισηγήσεις» του εκάστοτε προπονητή. Που εδώ και τέσσερα καλοκαίρια είναι νέος: όπως ήταν ο Μάρκο Σίλβα το 2015, ο Μπέντο (και ο Βίκτορ) το 2016, ο Χάσι πέρυσι και ο Μαρτίνς φέτος…
Οι περιπτώσεις του Οφόε, του Εμενίκε, του Καρσελά και όσων ήλθαν (και απήλθαν) το τελευταίο δωδεκάμηνο αποτελούν ένα πολύ σκληρό μάθημα για τους πολυπρωταθλητές Ελλάδας. Το οποίο θα αποδειχθεί και πολυτιμότατο, αν εντοπιστεί και αξιολογηθεί σωστά. Το αγωνιστικό πλάνο θα πρέπει να καθορίζεται απαραιτήτως από τον σύλλογο και ο εκάστοτε προπονητής να επιλέγεται με μοναδικό κριτήριο το πόσο καλά μπορεί να το υπηρετήσει. Να ξεκαθαρίσει τα χαρακτηριστικά των παικτών που θέλει, άντε να κάνει και μια – δυο εισηγήσεις και τέλος. Καταλαβαίνω ότι οι διασυνδέσεις με έναν μάνατζερ βεληνεκούς Μέντες είναι σημαντικές, αλλά θα πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε πως το οικονομικό κομμάτι είναι άμεσα συνδεδεμένο με το αγωνιστικό. Όταν η ομάδα σου ρολάρει σωστά, η αξία όλων ανεβαίνει. Αν όχι, τις πωλήσεις των 10 και 15 εκ. ευρώ τις ξεχνάς, ακόμα κι αν ήταν αυτοσκοπός. Που είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν είναι. Πως το ξέρω; Αν γνωρίζατε τι ακριβώς συνέβη κατά το περιβόητο ντου του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ στο Ρέντη και τη συγκοπή που κόντεψαν να πάθουν όλοι οι παρευρισκόμενοι, θα καταλαβαίνατε. Κανένας σύλλογος στον κόσμο δεν λέει «όχι» σε συμφέρουσες πωλήσεις, ακόμα κι αν είναι η Μπαρτσελόνα. Το πρώτο και κύριο όμως για τον Μαρινάκη είναι να βλέπει την ομάδα του πρωταθλήτρια στην Ελλάδα και αξιοσέβαστη στην Ευρώπη. Όσο ζωτικό κι αν είναι το οικονομικό, για τον Βαγγέλη θα προέχει πάντοτε το αγωνιστικό…