Διάβασα τρις την επιστολή Βασιλειάδη στη Super League. Στο τέλος της πρώτης ανάγνωσης σκέφθηκα « αδερφέ μεγάλωσες, ένα μυαλό χειμώνα-καλοκαίρι…» και την επανέλαβα. Στη λήξη της δεύτερης ανάγνωσης αναρωτήθηκα μήπως πρόκειται για ένα νέο, εκσυγχρονισμένο είδος μαρξικού λόγου που χαρακτηρίζεται από σφιχτή και πολυνοηματική δομή και ερμηνευτική αμφισημία. Στην ολοκλήρωση της τρίτης αποφάσισα ότι η υπόθεση είναι εξαιρετικά απλή.
Αυτός που την έγραψε … είναι ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή αγράμματος. Ο συντάκτης της επιστολής ουδεμία σχέση έχει με τη σύνταξη και τους κανόνες της και με την ελληνική γραμματική απεικόνιση λέξεων και εννοιών.
Αυτά για τη μορφή της επιστολής. Ψιλά γράμματα θα πείτε και εκτός διδακτέας ύλης στη ΣΥΡΙΖΑιϊκη νοοτροπία.
Το περιεχόμενο άνευ σημασίας. Κλασσική νεοκομμουνιστική συνταγή με αφετηρία «ένα ηθικό πλεονέκτημα και μια πολιτική υπεροχή», για τα οποία κάποιοι εμφανίστηκαν ως από Θεού ιδιοκτήτες, χωρίς να μπουν στον κόπο να αναζητήσουν την πιστοποίηση τους από κανένα τρίτο. Εξ ου και οι συγκλονιστικές περιεχομένου προτάσεις, στις οποίες εμμονικά επιμένουν παρά τις συνεχείς απορρίψεις τους από τους ενδιαφερόμενους και η λογική « take it or leave it» με την οποία καταλήγουν.
Στην ουσία πρόκειται για την θεαματική απόρριψη από τον χώρο του ιδιωτικού τομέα της κοινωνίας μιας κρατικίστικης νοοτροπίας προηγούμενων δεκαετιών, η ουσία της οποίας ανάγεται στις πριν το 2ο παγκόσμιο πόλεμο κομμουνιστικές αντιλήψεις για τις σχέσεις δημόσιου και ιδιωτικού κοινωνικού χώρου.
«Εγώ είμαι η κυβέρνηση, εγώ ελέγχω το κράτος, εγώ διαχειρίζομαι τις εταιρείες του δημόσιου τομέα, εγώ διαθέτω το δημόσιο χρήμα, εγώ αποφασίζω, εσείς ακούτε». Και πράττετε, εσείς οι κακοί δεξιοί καπιταλιστές του τομέα των ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων, αναλόγως γιατί εκτός των άλλων τον κ.Βασιλειάδη «ουκ εά τον καθεύδειν το του Κοντονή τρόπαιον».
Τελικώς αυτό προκύπτει. Η πρόδηλη ανάγκη του κ. Βασιλειάδη να αποτινάξει από πάνω του την κληρονομιά (και όλα τα υπόλοιπα) του προκατόχου του, η οποία τον βαραίνει «σε βαθμό κακουργήματος» και δεν του επιτρέπει να αυτοκαθοριστεί ως πολιτικό προσωπικό μιας κυβέρνησης «πρώτη φορά αριστερά».
Εκδίκηση από τον Κοντονή για τα όνειρά του, που χάθηκαν στην κληρονομιά που άφησε ο εκ Ζακύνθου ορμώμενος υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στην μετά Τσίπρα εποχή, αναζητάει ο κ. Βασιλειάδης και στην ανάγκη του αυτή είδε το τυρί που του προσέφεραν νεόκοποι φίλοι του αλλά δεν πρόσεξε τη φάκα.
Μόνος του έμπλεξε με τη Super League και την αναδιάρθρωση, μόνος του αποφάσισε να καταθέσει προτάσεις, μόνος του δημοσιοποίησε την απόφαση του να διαθέσει δημόσιο χρήμα, μόνος του βρήκε τις ομάδες, τους αριθμούς, τους υποβιβασμούς και τους προβιβασμούς. Όλα μόνος του. Κανείς δεν τον προσκάλεσε να σώσει κανένα. Εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑιϊκού dna που γενικώς σώζει όποιον και ότι βρει μπροστά του (κοινωνία, οικονομία, Μακεδονία, συντάξεις, αφορολόγητο κ.λ.π.) ήταν οι αποφάσεις του.
Κι επειδή το σχέδιο αποδείχθηκε εξαιρετικά αφελές και ισχυρά ανεφάρμοστο κατέληξε, όπως όλοι οι ομόλογοι του στην κυβέρνηση, στη γνωστή πάγια τακτική. Απειλές (ευθείες και υπονοούμενες) και μια διάθεση θεατρικής απόδρασης εν μέσω του θέρους με την προσδοκία πως οι υπήκοοι θα επανέλθουν γονυπετείς δοξάζοντας τον πολυχρονεμένο βεζύρη για την μεγαλοψυχία του.
Όπως ακριβώς ο γίγας ελληνικός λαός, στην υπεροχή του οποίου ομνύει ο κ. Βασιλειάδης, το αποτύπωσε εδώ και εκατονταετίες. Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι…