Είναι πολύ σκληρό το Μουντιάλ. Αδίστακτο. Ανελέητο, όπως κάθε νέο που γεννιέται κάθε τέσσερα χρόνια για ένα και μόνο λες λόγο. Να αμφισβητήσει καθαρά πάνω στο χορτάρι την ατομική και συλλογική εξουσία προσώπων και ομάδων και να αποκαθηλώσει μύθους και πραγματικότητες, που κατέστησαν κυρίαρχες τα προηγούμενα χρόνια.
Ψυχαναλυτικά θα έλεγε κανείς ότι κάθε τέσσερα χρόνια, πάνω στο ίδιο το χορτάρι, με όλη την επίσημη τελετουργία συντελείται η αρχαιοελληνική πατροκτονία, ως το απαραίτητο πέρασμα από μια περίοδο σε μια άλλη. Μια διαδικασία αδυσώπητη, που δεν γνωρίζει έλεος και που τελειώνει πάντα με μοναδικής αγριότητας θυσίες. Η μεγάλη επιτυχία του οργανωμένου ποδοσφαίρου είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν σε σημειολογικό επίπεδο, με πολιτισμένες αντιπαραθέσεις, αποδεκτή διαιτητική κυριαρχία και ενώπιον εκατομμυρίων θεατών. Γι΄αυτό δεν μπορούν να είναι ματωμένα. Το αίμα της καθαρής πατροκτονίας αντικαθίσταται στο συμβολικό επίπεδο με τα δάκρυα του αποκλεισμού.
Το Μουντιάλ της Ρωσίας αποδείχθηκε εξαιρετικά συνεπές στην ιδιότητα του αυτή. «Στην ποδιά του» σφάχτηκαν, με συμβολικές διαδικασίες, όλα τα παλληκάρια που χρειάστηκε να θυσιαστούν για να διατηρηθεί ο χαρακτήρας του.
Πρόσωπα και ομάδες, βασιλιάδες και αυτοκράτορες, χρυσές και άλλες μπάλες, μοναδικοί ή όχι ηγέτες είδαν απέναντι τους τη δύναμη της εξέλιξης και τρόμαξαν. Ο Μέσι με τον Ρονάλντο αποχαιρέτησαν οριστικά κάθε πιθανότητα να κερδίσουν ένα παγκόσμιο τίτλο με την εθνική τους ομάδα. Κι αν ο δεύτερος κατάφερε, ελέω Σάντος και με τακτική «εφτά ματς, μία νίκη» να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης, ο πρώτος είναι αναγκασμένος να πεθάνει ποδοσφαιρικά στη σκιά του μεγάλου Ντιεγκίτο, σαν ένας, ακόμη, διεκδικητής μιας μοναδικής ποδοσφαιρικής ιστορίας που όμως γράφτηκε μια φορά.
Η Γερμανία με την Ισπανία είδαν τον κύκλο τους να κλείνει με μια πτώση ο θόρυβος της οποίας ξεπέρασε ακόμη και τη λάμψη της δόξας τους. Είπαμε, σκληρό και ανελέητο το σκηνικό της πατροκτονίας έστω και στη συμβολική εκδοχή του. Στην περίπτωση της Γερμανίας μάλιστα το μαχαίρι το κράτησε ένας από τους πλέον άσημους στη σειρά διαδοχής για να καταστεί έτσι ο θόρυβος του αποκλεισμού μοναδικός και παγκόσμιος. Λες και μαχαίρωσε τον βασιλιά ο γελωτοποιός του παλατιού.
Έχει σημασία να αναφέρεται κανείς στο τέλος του τίκι – τάκα ποδοσφαίρου ή στην ακύρωση της λογικής «στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί». Μόνο που οι προσεγγίσεις αυτές είναι μονοδιάστατες.
Στα γήπεδα της Ρωσίας, όπως και σε όλα τα προηγούμενα, ο θίασος ξεκίνησε να παίζει ένα περισσότερο σύνθετο έργο. Την ανελέητη προετοιμασία της σκληρότερης θυσίας κάθε τετραετίας στη μοναδικής ψυχαναλυτικής αξίας οθόνη που συνθέτει το ποδόσφαιρο.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο Μουντιάλ δεν παίζεται από καμία άλλη διοργάνωση. Επικαιροποιεί, με τον πλέον αδυσώπητο τρόπο, την αρχέγονη διαδικασία της διαδοχής συμπυκνωμένη χρονικά σε ένα μήνα μόλις με φόντο μια παγκόσμια σκηνή που διψάει για τον συμβολικό θάνατο και χειροκροτεί κάθε φορά τη γέννηση . Δεν της επιτρέπει να χαθεί στο βάθος ενός χρόνου ή μιας αγωνιστικής περιόδου. Ό,τι γίνεται συμβαίνει τώρα χωρίς να υπάρχει γυρισμός ή δυνατότητα να αλλάξει κάποιος τη δύναμη της μοίρας του.