Ήταν ένα μαγικό κιτρινόμαυρο βράδυ. Από αυτά που μένουν χαραγμένα για πάντα στο μυαλό των μικρών παιδιών που παίρνουν οι γονείς στο γήπεδο. Ήταν ένα βράδυ που δεν άκουσες από κανέναν μετά το ματς γκρίνια ή μουρμούρα. Διότι όλοι ήξεραν. Καταλάβαιναν. Είχαν πάει προετοιμασμένοι.
Υπάρχουν κάποιοι αγώνες που ξέρεις εκ των προτέρων την έκβασή τους. Όμως δεν σταματάς ποτέ να κάνεις όνειρα. Τέτοια έκαναν όλοι οι φίλοι της ΑΕΚ μέχρι το 61′. Ειδικά σε εκείνη την αντεπίθεση με τον Γαλανόπουλο και το σουτ του Μπακασέτα. Όμως μετά από λίγο, από μία απομάκρυνση σε σουτ, η μπάλα πήγε στον Μαρτίνεθ και το όνειρο έσβησε.
Το μελανό σημείο είναι ότι και πάλι μετά το γκολ λίγο έλειψε να έρθει η κατάρρευση. Ωστόσο και αυτό αποφεύχθηκε. Το χειροκρότημα στο τέλος του αγώνα, αποδεικνύει πολλά. Χειροκρότημα για την προσπάθεια. Για την κατάθεση ψυχής. Ο κόσμος της ΑΕΚ ξέρει να αναγνωρίζει. Το έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Είναι ίσως ο πιο γκρινιάρης οπαδός στην Ελλάδα. Δεν ικανοποιείται ποτέ και με τίποτα. Αλλά μέσα του και ξέρει και αναγνωρίζει.
Χθες το βράδυ πλημμύρισε το ΟΑΚΑ μία κιτρινόμαυρη λαοθάλασσα. Η εκκαθάριση έδειξε 56.865 εισιτήρια εκ των οποίων οι 2.650 ήταν οι Γερμανοί. Στο γήπεδο ήταν περισσότεροι από 60.000 άνθρωποι. Μόνο στο πέταλο 35-1 και στη 2, οι υπεράριθμοι ήταν τόσοι πολλοί που όχι διάδρομο δεν έβλεπες αλλά ούτε σκαλοπατάκι.
Όλοι αυτοί λοιπόν οι αστείοι που αναρωτιόντουσαν που είναι ο κόσμος της ΑΕΚ, ελπίζω να ξεστραβώθηκαν. Σε ένα ματς κόντρα στην πρωταθλήτρια Γερμανία γέμισε ένα «Καραϊσκάκης» και μία Τούμπα μαζί. Δυσκολεύεστε κάποιοι να το χωνέψετε, αλλά θα συνηθίσετε.
Η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν ήταν απλά: Ανεπανάληπτη. Εκρηκτική. Κολασμένη. Λίγο τα καπνογόνα και οι πυρσοί να έλειπαν, διότι τώρα κινδυνεύει η ομάδα με «καμπάνα» και όλα θα ήταν τέλεια. Μεταξύ μας, για εμένα όλη αυτή η διαδικασία είναι ιεροτελεστία. Έτσι το θέλω το γήπεδο. Αλλά δεν ορίζω εγώ τους κανόνες, ούτε η ΑΕΚ. Η UEFA το κάνει…
Βλέποντας ξανά το παιχνίδι αργά το βράδυ, αυτό που μπορούσες να διαπιστώσεις ήταν ότι η ΑΕΚ κράτησε όσο άντεξε. Βρήκε τη Μπάγερν σε μία άσχημη περίοδο που δεν της επιτρεπόταν να χάσει. Μπορεί να μην έθελξε με το ποδόσφαιρό της, αλλά κυριάρχησε. Δυστυχώς για όλους εμάς, είναι δύο επίπεδα πάνω από όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο. Το ότι η ΑΕΚ προσπάθησε να τις βάλει δύσκολα και να «κλέψει» κάτι ήταν μονόδρομος.
Σε αυτά τα παιχνίδια για να μη χάσεις πρέπει να κάνεις εσύ το τέλειο παιχνίδι και ο αντίπαλος να βρεθεί σε κακή μέρα. Χθες οι Βαυαροί είχαν κορυφαίους τους Χούμελς και Σούλε που δεν έχασαν μονομαχία και μετά τον Μαρτίνεθ και τον Γκνάμπρι. Ούτε ο Ρόμπεν φάνηκε, ούτε ο Τιάγκο, ούτε ο Χάμες, ούτε ο Λεβαντόφσκι.
Έβλεπες από το πρώτο δευτερόλεπτο την ΑΕΚ να τρέχει σαν τρελή μέσα στο γήπεδο και αυτό δεν ήταν αρκετό. Η ΑΕΚ έτρεξε πολύ περισσότερο αυτή τη φορά σε αγώνα Champions League. Tο κοντέρ σταμάτησε στα 112,3 χλμ. την ώρα που η Μπάγερν έμεινε στα 108,7 χλμ. Ωστόσο οι γηπεδούχοι ήταν σε μόνιμη κατάσταση… τρεξίματος καθώς συνεχώς κυνηγούσαν αντιπάλους και μπάλα.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως η τελική στατιστική εικόνα του αγώνα, έδειξε ότι οι Γερμανοί έκαναν 573 πάσες, την ώρα που οι παίκτες της «Ένωσης» κατάφεραν να αλλάξουν λιγότερες από τις μισές και συγκεκριμένα μόλις 222. Μάλιστα οι παίκτες του Νίκο Κόβατς είχαν 86% ποσοστό ευστοχίας ενώ αυτοί του Μαρίνου Ουζουνίδη μόλις 71%, δείγμα της ασφυκτικής πίεσης των αντιπάλων τους.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πόσο υψηλός ήταν ο δείκτης δυσκολίας του συγκεκριμένου αγώνα. Μπορούμε να το πάμε όμως και ακόμα παραπέρα. Να μιλήσουμε για τη φανέλα της Μπάγερν και για το χαρακτήρα της ΑΕΚ. Για το πώς αποφάσισε να παίξει και να χάσει η ΑΕΚ. Για το ότι δεν διασύρθηκε όπως ο ΠΑΟΚ μέσα στην Τούμπα από τη μισή Τσέλσι ή το πως κατάρρευσε ο Ολυμπιακός των δύο ενδεκάδων στο Μιλάνο και στη συνέχεια με Τουρέ, Λάζαρο, Φετφατζίδη και Μάνο ηττήθηκε από τον ΟΦΗ.
Η ΑΕΚ δεν έπαιξε χωρίς σέντερ φορ για να μη διασυρθεί. Έπαιξε με ότι καλύτερο διέθετε. Και τα εύσημα που έδωσαν ο Κόβατς στον κόσμο και ο Νόιερ στους «κιτρινόμαυρους» είναι απόδειξη των όσων κατάφερε. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι το κεφάλι ψηλά. Υπάρχει ένα τρομερά δύσκολο παιχνίδι με τον Άρη στο ΟΑΚΑ που από κολασμένο θα είναι παγωμένο και η «Ένωση» δεν αντέχει να χάσει ούτε ψίχουλο.
Στο Champions League μπορεί να παραμένει τελευταία και χωρίς βαθμό, αλλά έχει τρία ματς ακόμα για να μην «λεκιάσει» τη φετινή της πορεία. Στην Ελλάδα όμως η θηλιά έχει σφίξει μετά το -3 για τα όσα έγιναν εκτός γηπέδου στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Το σεντόνι μπορεί να περιμένει προς το παρόν.
ΥΓ: Όπως προανέφερα η ΑΕΚ έχει διαλέξει να πάρει το δύσκολο δρόμο. «Χτίζει» πάνω σε ένα μονόδρομο για να μάθει όσο καλύτερα γίνεται αυτό που θέλει να παίξει. Η ΑΕΚ έφτασε εδώ χάρη στο τρόπο που επέλεξε ο Μαρίνος Ουζουνίδης και στον οποίο πολλές φορές έχω απονείμει τα εύσημα. Εδώ όμως οφείλω για να είμαι εντάξει απέναντι και στον εαυτό μου να πω το εξής: Δεν είναι όλα τα παιχνίδια το ίδιο. Ναι είναι μαγκιά να αντιμετωπίζεις όλα τα ματς με το μότο «my way». Όμως πρέπει να ξέρεις και πότε να στρίψεις, έστω για λίγο.
Δε λέω πως αν διάλεγε μία άλλη διάταξη πως η ΑΕΚ θα κέρδιζε τη Μπάγερν. Προς Θεού. Θα μπορούσε όμως να δυναμώσει τη μεσαία του γραμμή νωρίτερα, διότι οι Βαυαροί χτυπούσαν συνεχώς το καμπανάκι. Ειδικά από την αριστερή τους πλευρά με τον Γκνάμπρι, ο οποίος «έλιωσε» τον Μπακάκη και τον Ραφίνια να ταλαιπωρεί τον Μάνταλο. Θα μπορούσε λοιπόν ο Ουζουνίδης να είναι πιο διαλλακτικός και πιο τολμηρός. Όπως είχε κάνει πέρσι ο Χιμένεθ, αλλάζοντας τη διάταξη σε κάποια ματς. Ακόμα και την ώρα του αγώνα.
Όπως και να έχει, αυτό το ματς ανήκει στο παρελθόν. Η ΑΕΚ πρέπει να κοιτάξει μπροστά. Ηττήθηκε από μία ανώτερη ομάδα την οποία την κοίταξε στα μάτια όσο μπορούσε. Αυτό και μόνο είναι κέρδος. Για τον παίκτη, τους παίκτες και τον κόσμο. Ακόμα και για μας…
ΥΓ 2: Για τον Σιμόες τα έχουμε πει και τα έχουμε γράψει τόσες φορές. Πρέπει να μείνει. Όχι βέβαια με 700 και 800 χιλιάρικα. Αλλά η ΑΕΚ οφείλει να βρει τρόπο να τον πείσει. Οι χθεσινές του δηλώσεις αποδεικνύουν πόσο «κύριος» είναι. Και χθες στο γήπεδο έκανε κατάθεση ψυχής. Έτρεξε (και πάλι) περισσότερο από κάθε συμπαίκτη του. Περισσότερο από 12 χλμ. Έγραψε το κοντέρ. Ναι δεν είναι ο Σαμπανάτζοβιτς, δεν είναι ο πολυδιαφημισμένος Βέρνμπλουμ ή ο Τουρέ, αλλά είναι αυτός που πέφτει μόνο μαχόμενος ακόμα και στην κακή του βραδιά.
ΥΓ 3: Τσιγκρίνσκι, Γαλανόπουλος, Λαμπρόπουλος, ήταν απλά συγκλονιστικοί! Ο Χουλτ ανταποκρίθηκε πλήρως κόντρα στον Ρόμπεν! Μεσοεπιθετικά δε βγάλαμε πράγματα, αλλά κάποιες φορές πρέπει να ξέρει μέχρι που φτάνει το σεντόνι σου. Αυτό που φάνηκε είναι ότι έχει λείψει πολύ ο Μπογέ. Αυτός ο τραυματισμός του στοίχισε πολλά στην ΑΕΚ. Λίγο υπομονή χρειάζεται μέχρι να έρθει η ώρα που δε θα βγαίνει από την 11άδα. Ο Μαρίνος έχει πει στο επιτελείο του πως τον θέλει πανέτοιμο για τα δύο τελευταία ευρωπαϊκά ματς. Κάτι θα ξέρει…
ΥΓ 4: Διάβασα το Γερμανικό Τύπο. Πρόκειται για Θεούς! Λίγες μέρες πριν έχουν στοχοποιηθεί οι ρεπόρτερ για την κριτική που κάνουν στην Μπάγερν, από τη διοίκηση. Και σήμερα, παρά τη νίκη, που ήρθε σαν βάλσαμο και ήταν η δεύτερη σερί μετά τα γεγονότα της προηγούμενης Παρασκευής, σήμερα κάνουν εξίσου σκληρή κριτική. Όχι μόνο δε μάσησαν, αλλά «χτύπησαν» εκεί που πρέπει όπως πρέπει. Δεν πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες…
ΥΓ 5: Όσο εκπληκτική ήταν η παρουσία των οπαδών της ΑΕΚ, δεν μπορώ να μην εκθειάσω την παρουσία των οπαδών της Μπάγερν. Δε θυμάμαι ποτέ άλλοτε τόσο βροντερό «παρών» από αντίπαλους οπαδούς σε ευρωπαϊκό παιχνίδι στην Ελλάδα. Κύριοι, δεν δημιούργησαν το παραμικρό και δεν ενόχλησαν κανέναν. Respect.
