Το ομολογώ εξαρχής. Αν και γνώριζα, περίπου, τι πρόκειται να δω παρακολούθησα ολόκληρο τον αγώνα της ΑΕΚ με τη Μπάγερν. Υπέμεινα, αλλά άντεξα.
Πλήρης μοναδικής αξίας εικόνων και αυτήκοος μάρτυς της τερατώδους αγωνίας του μεταδίδοντος σχολιαστή «να βγάλει από τη μύγα ξύγκι», σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μιλήσει για ποδόσφαιρο, αναζήτησα στο τέλος, στις εντυπώσεις του διαδικτύου, τον τίτλο που θα αποτύπωνε πληρέστερα όλων την εικόνα του αγώνα. Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ.
«Έτρεξε, πάλεψε, μόχθησε». Μάλιστα κύριοι. Τίτλος (αληθής) κειμένου που επιχειρεί να αποδώσει την εικόνα μιας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης. Τον διαβάζεις και σε παραπέμπει ευθέως σε… τρίαθλο! Μια ομάδα, που αγωνίζονταν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του πλανήτη απέναντι σε μια Μπάγερν «στα κάτω της», με μεγάλα αγωνιστικά και εσωτερικά θέματα να την ταλανίζουν, «έτρεξε, πάλεψε, μόχθησε» για εξήντα λεπτά κι ύστερα παρέδωσε το πνεύμα της…
Κουβέντα για το ποδόσφαιρο. Ξέρετε, αυτό το άθλημα που παίζεται με μια μπάλα, είκοσι δύο ποδοσφαιριστές και στόχος είναι να μπει το τόπι στα δίχτυα της αντίπαλης εστίας… Άκρα του τάφου σιωπή!
Ένας δυστυχής σχολιαστής ανακάλυπτε διαρκώς λεκτικά σχήματα για να περιγράψει την ίδια, ακριβώς, εικόνα, που εξελίσσονταν μπροστά στα μάτια του με μια άκρως εκνευριστική περιοδικότητα. Είχε την κατοχή η Μπάγερν, οργάνωνε και σχεδίαζε επιθέσεις, οι περισσότερες χαλούσαν την ύστατη ώρα με ηρωικές άμυνες της ΑΕΚ, έπαιρνε τη μπάλα η Ένωση, την άλλαζε τρεις φορές, περνούσε τη σέντρα και… ξανά-μανά η Μπάγερν να οργανώνει επιθέσεις κλπ, κλπ… Αυτά. Α! να μην το ξεχάσω. Και μια κεφαλιά του Μάνταλου από το ύψος της περιοχής με τη μπάλα να κάνει δυόμισι λεπτά να φτάσει στον Νόιερ.
Αυτό καταγράφηκε στη στατιστική ως «τελική ενέργεια και μάλιστα εντός στόχου».
Τίτλος τριάθλου, αλλά απολύτως ορθός (όπως και το κείμενο). Γιατί, αυτό ακριβώς έπαιξε, χθες το βράδυ στο Ολυμπιακό στάδιο, η ΑΕΚ απέναντι σε μια εσωστρεφή Μπάγερν. Τρίαθλο. «Έτρεξε» (σύμφωνα με τη στατιστική 110 km η ΑΕΚ, 107km η Μπάγερν), πάλεψε (διπλάσια φάουλ), «μόχθησε» (να κουβαλάει τη μπάλα μέχρι τη σέντρα λες και είναι ο Σίσυφος) και τέλος.
Και το ποδόσφαιρο; Ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό όχι μόνο για αυτή την ΑΕΚ, αλλά για όλες τις ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου (και όχι ελληνικές) που αξιώθηκαν από τη ζωή (και διάφορες συγκυρίες) να περάσουν στο κυρίως σαλόνι (Champions League) και ξέχασαν να βγάλουν τις γαλότσες πριν διαβούν το κατώφλι.
Δεν ανήκει μόνο η χθεσινή ΑΕΚ σε αυτή τη συνομοταξία. Κι άλλοι στο παρελθόν έκαναν τα ίδια και επιχείρησαν με βαλκανική νοοτροπία να απαιτήσουν ισοτιμία στην κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση της γης. Έπαθαν ότι ήταν γραμμένο να πάθουν και στη συνέχεια άλλαξαν διαδρομή. Ξεκίνησαν από την είσοδο της κουζίνας και σιγά-σιγά διεκδίκησαν και πέτυχαν να μπουν στη γιορτή από την μπροστινή πόρτα.
«Έτρεξε, πάλεψε, μόχθησε» λοιπόν η ΑΕΚ Αν σε αυτά προσθέσετε και τις μεγαλειώδεις εισπράξεις από τις πενήντα και πλέον χιλιάδες εισιτηρίων έχετε την πλήρη εικόνα μιας ομάδας, ενός ποδοσφαιρικού οργανισμού, που, είναι σαφές, δεν μέτρησε σωστά τον ίσκιο του και αντιμετωπίζει, πλέον, το φάσμα των μηδέν βαθμών σε έξι αγώνες.
Υ.Γ. Ευτυχώς που η ΠΑΕ φρόντισε να προειδοποιήσει για τον μέγα κίνδυνο των καπνογόνων… Ντουμάνιασε το γήπεδο παρά τις απέλπιδες προειδοποιήσεις… Λες και όλες οι ανακοινώσεις έγιναν για τα μάτια του κόσμου…