Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Αν αναρωτιέστε τι σχέση μπορεί να έχει ο Καβάφης με το ποδόσφαιρο και δη μια ήττα στο Ηράκλειο, η απάντηση είναι απλή. Αυτή είναι η γοητεία της ποίησης, να μπορείς να φέρνεις τους στίχους της στα μέτρα σου και να τους ερμηνεύεις σύμφωνα με τη δική σου λογική, τα δικά σου βιώματα και βέβαια τη στιγμή στην οποία βρίσκεσαι…
Οι παραπάνω στίχοι θα μπορούσαν να αναφέρονται στον Πέδρο Μαρτίνς και τους παίκτες του, έπειτα από το τελικό σφύριγμα στο «Γεντί Κουλέ». Και όπου «ζωή», να εννοείται η ποδοσφαιρική ζωή. Η καθαρά αγωνιστική, αυτή που βλέπουμε μπροστά στις κάμερες και όχι στα παρασκήνια του Ρέντη. Εκεί όπου οι ερυθρόλευκοι πασχίζουν και μοχθούν καθημερινά στην προσπάθειά τους να γίνουν ομάδα. Θα μπορούσε επίσης να εννοείται και η φανέλα. Αυτή κι αν είναι ζωή: το ιερό και το όσιο ενός συλλόγου είναι τα χρώματα και το σύμβολό του. Με εμφανίσεις σαν κι αυτή στο Ηράκλειο, το ρήμα που χρησιμοποιεί ο Καβάφης δεν είναι δα και τόσο υπερβολικό…
Οι στίχοι βεβαίως, θα μπορούσαν να αναφέρονται και στους οπαδούς. Τουλάχιστον σε αυτούς που προσπαθούν με κραυγές να επιβάλουν τη γνώμη τους στους άλλους, επιμένοντας ότι όλοι είναι για πέταμα. Λίγο – πολύ οι ίδιοι που διαμαρτύρονταν το καλοκαίρι για τις 20 μεταγραφές, που νωρίτερα είχαν πάρει σβάρνα τα social media για το πόσο άχρηστοι ήταν όλοι στην περυσινή σεζόν και που τώρα ξαναμπαίνουν στην παράλογη λογική της ισοπέδωσης…
Το έγραφα στις «καλές μέρες» ή μάλλον στις καλές βραδιές. Η εικόνα του Ολυμπιακού σε κάποια ματς ήταν αφύσικα καλή, λαμβάνοντας υπόψη το ότι επρόκειτο για μια εντελώς νέα ομάδα. Όπως και να το κάνουμε, το εμφανίζονται σημάδια ισχυρής χημείας σε τόσο πρόωρο χρονικό σημείο δεν είναι λογικό. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν, ότι θα υπάρξουν και βραδιές σαν της Νέας Σμύρνης ή σαν του Ηρακλείου. Το αναπάντεχο ήταν να είσαι σαρωτικά ανώτερος και να χάνεις (ΠΑΟΚ) ή να προηγείσαι, να ελέγχεις απόλυτα το ματς και να μη σε αφήνουν να νικήσεις η αστοχία σου αλλά και ένας κακός διαιτητής (ΑΕΚ)…
Ποιο είναι λοιπόν, το πραγματικό πρόβλημα στην όλη ιστορία; Η έλλειψη υπομονής, η έλλειψη πίστωσης χρόνου, αλλά και ότι ο ΠΑΟΚ νικά συνέχεια. Αυτό το τρίτο δημιουργεί έξτρα πίεση για νίκες και όταν αυτές δεν έρχονται, η επαφή από την κορυφή χάνεται και η μουρμούρα μεγαλώνει. Σε κανέναν δεν αρέσει να χάνει, πολύ περισσότερο όταν είναι συνηθισμένος να νικά. Αλίμονο όμως αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, όσο τα νόμιζαν κάποιοι το καλοκαίρι. Όσο καλοί κι αν είναι οι παίκτες που έρχονται, ο χρόνος προσαρμογής και ενσωμάτωσης ελάχιστα εξαρτάται από την ποιότητά τους. Αντίστοιχα, όσο καλός προπονητής κι αν είναι κάποιος, παραμένει προπονητής και όχι μάγος όταν έχει ένα τόσο περίπλοκο έργο μπροστά του…
Προφανώς έχουν μεσολαβήσει και αστοχίες. Σε κάποιες μεταγραφικές επιλογές ή και σε επιλογές του Μαρτίνς πριν ή κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί ότι ξέρει την ομάδα καλύτερα από τον ίδιο; Και, κυρίως, ποιος είναι τόσο μάγκας ώστε να μπορεί να εγγυηθεί πως κάποιος άλλος θα τα πάει καλύτερα στη συνέχεια, σε βάθος χρόνου;
Ο οργανισμός που λέγεται Ολυμπιακός και μέσα σε αυτόν συγκαταλέγονται και οι (ενεργοί) οπαδοί του, θα κληθεί πολύ σύντομα να πάρει αποφάσεις. Το ερώτημα που θα τεθεί είναι εν πολλοίς το εξής: πόσο και πόσοι αντέχουν στην ιδέα μιας δεύτερης σερί χρονιάς χωρίς πρωτάθλημα; Είμαι βέβαιος πως οι λιγότερο ανεκτικοί είναι εκείνοι που όλα τα προηγούμενα χρόνια έλεγαν «τι να το κάνω το πρωτάθλημα, εγώ θέλω να βλέπω μπάλα/κάνω πορείες στην Ευρώπη» κλπ. Προσέξτε, δεν λέω ότι ο Ολυμπιακός έχασε το πρωτάθλημα, αλλά στο κατά πόσο μπορεί κάποιος να συμβιβαστεί με μια τέτοια εξέλιξη…
Νομίζω ότι δεν υπάρχει σώφρων άνθρωπος που να πιστεύει ότι οι ομάδες φτιάχνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Ειδικά εκείνοι που διαμαρτύρονταν την προηγούμενη τετραετία, ακόμα κι όταν δεν υπήρχε πραγματικός λόγος για κάτι τέτοιο. Όντως, την περασμένη σεζόν έγιναν όλα τα λάθη μαζεμένα και εκείνο το σαθρό οικοδόμημα του Χάσι έπρεπε να γκρεμιστεί. Το χτίσιμο εκ θεμελίων ξεκίνησε τον περασμένο Ιούνιο. Τώρα, ο Ολυμπιακός χρειάζεται κοντά του τους οπαδούς του. Και οπαδοί είναι αυτοί που σε υποστηρίζουν στα εύκολα και στα δύσκολα, στις χαρές και στις λύπες, γιατί έτσι. Οι υπόλοιποι είναι απλοί πανηγυριτζήδες που στα καλά μαζεύονται και στα κακά σκορπάνε.
Η απόφαση είναι δική σας…