Ερυθρόλευκος θρίαμβος σε συνθήκες ζούγκλας κόντρα σε όλους και σε όλα κι ο Ολυμπιακός είναι ακόμα εδώ, κάτι παραπάνω από ζωντανός, έτοιμος για ένα από τα πιο μάγκικα και δύσκολα -από κάθε άποψη- πρωταθλήματα της σύγχρονης ιστορίας του.
Ένα πρωτάθλημα ή για την ακρίβεια μία σειρά τελικών που έχει στιγματιστεί ήδη από επιθέσεις, χειρονομίες, «ντου» σε παρκέ, δεσμεύσεις που πήγαν περίπατο και μία ατμόσφαιρα ζούγκλας στο «πιο σύγχρονο γήπεδο της Ευρώπης», όπως θέλουν κάποιοι να βαφτίζουν το ΟΑΚΑ. Ένα γήπεδο στο οποίο γίνονται επιθέσεις ακόμα και στα γυναικόπαιδα της αποστολής της Εφές κι όσοι βρίσκονται στις court seats θεωρούν ότι έχουν την «εξουσία» και το δικαίωμα να πετούν διαφημιστικές πινακίδες (!) σε αντίπαλους παίκτες.
Σε αυτή την έδρα ο Ολυμπιακός κατάφερε να θυμηθεί το μπάσκετ του, να δείξει το μαχητικό του πνεύμα, την ηρεμία που χρειαζόταν μετά τη νέα κακοδαιμονία με Φαλ και επί της ουσίας με μόλις έναν διαθέσιμο σέντερ (Μιλουτίνοφ) να τσακίσει τον Παναθηναϊκό εντός παρκέ χάρη στο ξέσπασμα της 3ης περιόδου αλλά και τη γενικότερη ωρίμανση του παιχνιδιού του.
Δεν ήταν εύκολο για τον Ολυμπιακό να επανέλθει στις… εργοστασιακές του ρυθμίσεις μετά το σοκ και κυρίως τη στενοχώρια-ξενέρα του Άμπου Ντάμπι. Όπως είπε ο Γιώργος Μπαρτζώκας χρειάστηκαν μίτινγκ, πολλές συζητήσεις και προεδρική παρέμβαση, ώστε η ομάδα να νιώσει ξανά ο εαυτός της. Όλα αυτά μέσα σε ένα τοξικό κλίμα με την υπογραφή της διοίκησης και των παικτών του Παναθηναϊκού, το οποίο δεδομένα θα συνεχιστεί και στο Game 4, που είναι ματς-μπολ τίτλου για τους Πειραιώτες μπροστά στον κόσμο τους.
Κόντρα στις υποκριτικές «δεσμεύσεις» και χειραψίες στα υπουργεία, ο Ολυμπιακός πήρε την απόφαση να απαντήσει ξανά στο παρκέ. Όπως το έκανε στον δεύτερο τελικό μετά τη θλιβερή του εικόνα στο Game 1 του ΟΑΚΑ, που όμως ήταν αυτή που τον ξύπνησε για τα καλά.
Από εκεί κι έπειτα, η ομάδα έβγαλε αντίδραση, πυγμή, τον χαρακτήρα νικητή που τη διακρίνει. Κι όλα αυτά διατηρώντας το οικογενειακό της κλίμα παρότι όλα τριγύρω έμοιαζαν και ήταν τοξικά. Αυτή είναι μία πρώτη νίκη, μία πρώτη δικαίωση για το έργο και την προσπάθεια του Μπαρτζώκα, των συνεργατών και φυσικά των παικτών.
Μένει, όμως, ένα ακόμη βήμα. Το πιο σημαντικό και το πιο δύσκολο. Για όσο μπάσκετ μπορούμε να μιλήσουμε μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, ο καλύτερος -για την ώρα- έχει την μπάλα στα δικά του χέρια και στο δικό του γήπεδο.