Πρόκειται για την πιο σπαρταριστή ιστορία του βιβλίου της Εθνικής Ελλάδας. Μέσα στην ίδια ημέρα, την 14η Οκτωβρίου 1951, είναι καταγεγραμμένοι στο αρχείο δύο διαφορετικοί αγώνες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, ένας στη Γαλλία κι ένας στην Αίγυπτο. Πώς το κατάφερε; Φυσικά όχι με κλωνοποίηση ούτε με… διακτινισμό. Η ΕΠΟ έγραψε… Ιστορία με αυτόν τον περίεργο τρόπο, χάρη στην παροιμιώδη (ανέκαθεν) ανοργανωσιά της, η οποία την υποχρέωσε να συγκροτήσει δύο διαφορετικές εθνικές ομάδες για να φανεί συνεπής στις ανειλημμένες υποχρεώσεις της!
Αρχικά η ομοσπονδία είχε κλείσει για την επίμαχη ημερομηνία (σαν σήμερα το 1951) ένα φιλικό με τη Β’ ομάδα της Γαλλίας στη Μασσαλία. Οι Γάλλοι είχαν έρθει στην Αθήνα ένα χρόνο νωρίτερα και σύμφωνα με όσα είχαν συμφωνηθεί τότε, έπρεπε να μας ανταποδώσουν τη φιλοξενία –κι εμείς να τους κάνουμε την τιμή να παρουσιαστούμε εκεί για να μας φιλοξενήσουν. Έλα όμως που την ίδια εποχή ήταν προγραμματισμένο το ποδοσφαιρικό τουρνουά των Μεσογειακών Αγώνων, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Κανείς δεν είχε υποψιαστεί, όταν κλείστηκε η ημερομηνία του φιλικού της Μασσαλίας, ότι θα μπορούσαν να συμπέσουν οι ημερομηνίες και τελικά… συνέπεσαν. Στην πρεμιέρα των Μεσογειακών, καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε τη Συρία!
Η συνειδητοποίηση της γκάφας έγινε στις αρχές Σεπτέμβρη και φυσικά στην ΕΠΟ επικράτησε πανικός. Τι θα κάνουμε; Το ματς της Αλεξάνδρειας ήταν επίσημο, αφήστε που βλέπαμε το Μεσογειακό τουρνουά ως μία ευκαιρία για διάκριση. Ως μονόδρομος φάνταζε η αναβολή του φιλικού, αλλά και επ’ αυτού δεν σήκωνε κανείς συζήτηση. Αφ’ ενός επειδή όλοι ήθελαν να πραγματοποιηθεί το ταξίδι στη Γαλλία και η αναμέτρηση με τα «δεύτερα» των Γάλλων που θεωρείτο πρόκληση τότε. Αφ’ ετέρου, θα δημιουργείτο… διπλωματικό επεισόδιο αν αθετούσαμε τον λόγο μας προς τους Γάλλους.
Πάνω που όλοι είχαν «πελαγώσει», το ελληνικό δαιμόνιο βρήκε τη λύση: Θα συγκροτούσαμε δύο διαφορετικές εθνικές ομάδες, ώστε να παίξει η μία στη Γαλλία και η άλλη στην Αίγυπτο! Λύση που έγινε αποδεκτή μετά χαράς από την ΕΠΟ, η οποία δεν κατέφυγε καν στην πρακτική των Γάλλων και των υπόλοιπων προηγμένων χωρών, που είχαν Α’ και Β’ ομάδες, βάσει δυναμικότητας. Θα συγκροτούσαμε δύο όσο το δυνατόν ισάξιες εθνικές ομάδες, για να διεκδικήσουμε τα καλύτερα αποτελέσματα!
Ύστερα από πρόταση της εφημερίδας «Αθλητική Ηχώ», αποφασίστηκε η ομάδα που θα πήγαινε στη Μασσαλία να έχει ως βάση τις ομάδες της Αθήνας, δηλαδή τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον Απόλλωνα και τον Πανιώνιο και εκείνη της Αλεξάνδρειας τις δύο πειραϊκές, τον Ολυμπιακό και τον Εθνικό. Υπήρχε λογική: τότε ήταν συχνοί και οι αγώνες μεταξύ των μικτών ομάδων Αθήνας και Πειραιά και θεωρείτο πως εξασφαλιζόταν η ομοιογένεια σε κάθε σχήμα. Μάλιστα, το πρόγραμμα προετοιμασίας των δύο ομάδων περιελάμβανε και ένα μεταξύ τους φιλικό, στο οποίο η «πειραϊκή» Εθνική νίκησε με 3-2.
Όλα κύλησαν ομαλά, ο κόσμος αποδέχθηκε το γελοίον του πράγματος και η ιστορία γράφτηκε στις 14 Οκτωβρίου 1951. Στη Μασσαλία, η Εθνική μας υπέκυψε στην ανωτερότητα της Β’ ομάδας της Γαλλίας, αλλά ηττήθηκε με το αξιοπρεπές 1-0. Το ματς έμεινε στην ιστορία μια και σ’ αυτό έκαναν το ντεμπούτο τους δύο σπουδαίοι ποδοσφαιριστές. Ο ένας ήταν ο 21χρονος Κώστας Νεστορίδης, ο οποίος αγωνιζόταν ακόμα στον Πανιώνιο και πήρε στην ανάπαυλα τη θέση του Δημήτρη Βάβουλα (παίκτης του Εθνικού, που αποτέλεσε την εξαίρεση στην αθηναϊκή προέλευση της συγκεκριμένης Εθνικής). Κι ο άλλος ο Γιάννης Κανάκης της ΑΕΚ, ο οποίος δεν έμελλε να ξαναφορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο, μια και θα έμενε και στη συνέχεια στη σκιά του Γιώργου Δαρίβα (ο οποίος έπαιξε την ίδια μέρα στην Αίγυπτο).
Στην Αλεξάνδρεια, η άλλη Εθνική μας ομάδα είχε σαφώς πιο εύκολο έργο, όπως αποδεικνύεται και από την άνετη νίκη της με 4-0 επί της Συρίας. Μπορεί, μάλιστα, η ομάδα αυτή να είχε ως βάση τον Ολυμπιακό, ο οποίος είχε την καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, αλλά την παράσταση έκλεψε ένας παίκτης του Εθνικού: ο Νίκος Λεκατσάς, ο οποίος πέτυχε χατ τρικ στο διεθνές ντεμπούτο του (επίτευγμα επίσης σπάνιο στα χρονικά του εθνικού μας συγκροτήματος). Τους Πειραιώτες ποδοσφαιριστές ενίσχυσαν και κάποιοι Αθηναίοι, όπως ο Νίκος Ραδίτσας και ο Κώστας Λινοξυλάκης του Αστέρα Γκύζη. Ο τελευταίος είναι ο γνωστός «Λίνος», ο κορυφαίος Έλληνας αμυντικός, ο οποίος αργότερα θα έκανε τεράστια καριέρα με τον Παναθηναϊκό.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όλοι τότε στην ΕΠΟ (πρόεδρος της οποίας ήταν ο Αθανάσιος Μέρμηγκας) είχαν μείνει ικανοποιημένοι. Και οι δύο ομάδες μας είχαν παρουσιάσει το καλύτερό δυνατό πρόσωπο! Εμείς, βέβαια, τα βλέπουμε και διασκεδάζουμε 57 χρόνια μετά. Ιδίως στη θέα του χωρισμένου στα δύο πρωτοσέλιδου με το οποίο είχε βγει η «Αθλητική Ηχώ» την επομένη, για να προβάλει και τους δύο διεθνείς αγώνες.
Οι συνθέσεις των δύο ιστορικών αγώνων
Β’ Γαλλίας- Ελλάδα 1-0
Σκόρερ: 20’ Σονιέ
Β’ ΓΑΛΛΙΑΣ: Νταρουί, Γκανεσί, Μαρς, Ντομίνγκο, Μορίς, Μαρσέλ, Μπεγιό, Μπουρί, Σονιέ, Στρικάν, Μεανό.
ΕΛΛΑΔΑ: Δελαβίνιας, Παραγυιός, Γούλιος, Παπαθεοδώρου, Μουρατίδης, Πούλης, Βάβουλας, Νεστορίδης, Κανάκης, Παπαγεωργίου, Γ. Παπαντωνίου, Φυλακτός.
Συρία- Ελλάδα 0-4
Σκόρερ: 18’, 23’, 71’ Λεκατσάς, 75’ πέν. Μουράτης
ΣΥΡΙΑ: Ντέρντερι, Μαρούνι, Ταβίλ, Χαβέζ, Κασάβ, Ενάνι, Αβριάν, Ζερκά, Ταβίλ ΙΙ, Γκάρμπι, Μασρί.
ΕΛΛΑΔΑ: Κουρουκλάτος, Ρωσσίδης, Λινοξυλάκης, Μουράτης, Ιωάννου, Κοτρίδης, Ραδίτσας, Δαρίβας, Λεκατσάς, Μπέμπης, Δρόσος.
