Στην Ελλάδα ουδείς ασχολείται με το δίκαιο. Όλοι, όμως, ασχολούνται και εξάγουν συμπεράσματα με την – ας την ονομάσουμε – «συγκριτική δικαιοσύνη». Η δικαιοσύνη των συγκρίσεων, δηλαδή. Δηλαδή… μη δικαιοσύνη.
Ένα από τα βασικά επιχειρήματα της υπερασπιστικής γραμμής της ΑΕΚ, για την ποινή αφαίρεσης τριών βαθμών και τιμωρία δυο αγωνιστικών να παίξει χωρίς κόσμο, ήταν η απόφαση για τον ΠΑΟΚ και το ματς κυπέλλου κόντρα στον Άρη.
Ο ΠΑΟΚ τιμωρήθηκε με πρόστιμο 15.000 ευρώ για τα επεισόδια των οπαδών του στο ματς κυπέλλου με τον Άρη κι η ΑΕΚ με «εξοντωτική» ποινή. Ποιο, λοιπόν, είναι το ζητούμενο;
Ας υποθέσουμε ότι ο ΠΑΟΚ ευνοήθηκε από την απόφαση για τις 15.000 ευρώ. Ας δεχτούμε ότι παρανόμησαν οι δικαστές. Τι, λοιπόν, ζητούν στην ΑΕΚ; Να… παρανομήσει, όπως «παρανόμησε» με τον ΠΑΟΚ!
Δηλαδή, δυο «παρανομίες» μας κάνουν μία… ισονομία! Αυτό θα πει «δικαιοσύνη» σήμερα στην Ελλάδα. Φυσικά, αν η ΑΕΚ είχε τιμωρηθεί κι αυτή με 15.000 πρόστιμο, ουδείς θα είχε αίσθηση αδικίας.
Στην Ελλάδα καλοδεχούμενες είναι οι ποινές, μόνο αν είναι μικρές και σε τέτοιες δεν αντιδρά κανείς. Στην μεγάλες ποινές όμως, ο δικαστής «ενήργησε με δυο μέτρα και δυο σταθμά».
Πέραν αυτού, στην Αθλητική Δικαιοσύνη έχουν τοποθετηθεί τακτικοί δικαστές, με το νόμο Κοντονή. Δεν πρέπει να έχουμε όλοι εμπιστοσύνη στους τακτικούς δικαστές; Έτσι δεν έλεγαν όλοι, ότι με τους τακτικούς δικαστές λύθηκε ένα πρόβλημα χρόνων; Τώρα, όμως, γιατί διαμαρτύρονται;
