Είναι από τις ιστορίες που ξεπερνούν το ποδόσφαιρο, από τις στιγμές που τα λόγια περισσεύουν, από τα συναισθήματα που λένε ότι μόνος ένας γονιός μπορεί να νιώσει. Και τι γονιός. Αυτός που έχει χάσει το παιδί του μόλις σε ηλικία 9 ετών αλλά βρήκε τη δύναμη μέσα από αυτή την απώλεια, από τις αναμνήσεις μαζί της, να προχωρήσει.
Και ο δρόμος, η μοίρα έφερε τον Λουίς Ενρίκε σε έναν ακόμη τελικό Champions League, τον δεύτερο της καριέρας του μετά από αυτόν του 2015 που τον είχε κερδίσει ως προπονητής της Μπαρτσελόνα.
Στο τότε, η μικρή Χάνα πανηγύριζε με μία τεράστια σημαία στα χρώματα της Καταλονίας και ο περήφανος μπαμπάς Ενρίκε την κοιτούσε με καμάρι. 10 χρόνια μετά, η Χάνα δεν θα βρίσκεται σωματικά στην «Αλιάντς Αρίνα» του Μονάχου αλλά πνευματικά πάντα είναι στο πλευρό του μπαμπά της. Τον καθοδηγεί, τού δίνει κίνητρο, για χάρη της συνέχισε να προπονεί, όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος.
Βουρκώνεις και μόνο που τα γράφεις, που τα σκέφτεσαι, που τα ακούς. Αυτός ο τελικός στο Μόναχο θα είναι και για τη Χάνα. Ο Λουίς Ενρίκε είναι βέβαιο πως θα της το αφιερώσει, όπως και κάθε στιγμή χαράς μέσα σε ένα μόνιμο πένθος. Όπως είπαμε, είναι κάτι πάνω από το ποδόσφαιρο που ζωντανεύει χάρη σε αυτό.
Τι σου κάνει μία μπάλα, μία πρόκριση, μία φωτογραφία. Μπορεί να σε «τσακίσει» και να σε απογειώσει μέσα σε λίγα λεπτά. Όπως τα παρακάτω λόγια του Ισπανού προπονητή μετά την πρόκριση της Παρί στον δεύτερο τελικό της ιστορίας της στο Champions League, όπου το βράδυ της 31ης του Μάη θα αντιμετωπίσει την Ίντερ των 3 τροπαίων.
«Η κόρη μου αγαπούσε τόσο πολύ τα πάρτι και είμαι βέβαιος ότι εξακολουθεί να κάνει πάρτι όπου κι αν είναι. Θυμάμαι μια καταπληκτική φωτογραφία που είχα μαζί της στον τελικό στο Βερολίνο, μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ, τοποθετώντας μια σημαία της Μπαρτσελόνα στο γήπεδο. Έχω την επιθυμία να κάνω το ίδιο με την Παρί. Η κόρη μου δεν θα είναι εκεί σωματικά, αλλά θα είναι πολύ σημαντικό για εμένα.
Έχω το κίνητρο να συνεχίσω να προχωρώ με ό,τι μου δίνει η ζωή και να το μοιραστώ με την οικογένειά μου. Όλοι αγαπάμε τις όμορφες και χαρούμενες στιγμές, αλλά κάτι εξίσου σημαντικό είναι να μάθουμε να ξεπερνάμε τις τραγωδίες. Θα ξανασυναντηθούμε».
Εις το επανιδείν λοιπόν και καλή τύχη Λουίς…