Από τη νίκη με ανατροπή επί της Γιαστρέμπσκι και την κατάκτηση του Κυπέλλου, στο απόλυτο σοκ και στον βυθό της εσωστρέφειας. Ο Παναθηναϊκός έχει τρεις ευκαιρίες μπροστά του – η μία ορθώνεται την επόμενη Τετάρτη στο Μετς – προκειμένου να επιστρέψει στην κορυφή, ο Ολυμπιακός βρίσκεται στην πιο δύσκολη κατάσταση των τελευταίων ετών. Χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής.
Το βόλεϊ παραμένει άθλημα ψυχολογίας και κάθε κερδισμένο σετ, κάθε πόντος, κάθε νίκη, μπορεί να αλλάξει το ρου της ιστορίας. Οι Πράσινοι μπήκαν στους τελικούς με ψυχολογία νικητών και έφτασαν στο 2-0 γιατί πάτησαν σε αυτή χτυπώντας παράλληλα στα πολλά ζητήματα που έχει ο Ολυμπιακός. Αντίθετα, οι Ερυθρόλευκοι παραμένουν πνευματικά ανισόρροποι με παίκτες-κλειδιά σε κάκιστη κατάσταση και με τον προπονητή να παραδίδει μαθήματα για το πώς μπορείς να σπρώξεις στα σκουπίδια ό,τι καλό έκανες για κάποιους μήνες.
Να με συγχωράτε, αλλά δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι επειδή μια ομάδα έπαιξε στο Champions League και έφτασε στα προημιτελικά έκανε κάτι κακό που στοίχισε στο πρωτάθλημα. Δουλειά κάθε ομάδας που στήνεται για να παίξει σε αυτή τη διοργάνωση, οφείλει να τα διαχειρίζεται όλα. Ειδικά όταν παίζει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά και δεν είναι πρωτάρα, ειδικά όταν έχει παίκτες με εμπειρία που «απαγορεύεται» να αδειάζουν επειδή κέρδισαν τη Γιαστρέμπσκι.
Από αυτήν εδώ τη γωνιά γράψαμε τις προάλλες πως οι Ερυθρόλευκοι έχουν μια ομάδα που μπορεί να κάνει τους άλλους να αναρωτιούνται αν μπορούν να την κερδίσουν τρεις φορές σε σειρά. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται κοντά στο να δώσει ηχηρή απάντηση και ταυτόχρονα να βάλει τον Ολυμπιακό μπροστά στον καθρέφτη του να δει τα ζητήματα διαχείρισης που αντιμετωπίζει λόγω του προπονητή του όλη τη χρονιά και έχουν αποτυπωθεί γραπτώς πολλάκις.
Τα ζητήματα αυτά δεν αφορούν μόνο σε μεμονωμένους αγώνες αλλά ακόμα και μέσα στα σετ. Την ώρα που ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος πριν γίνει το 2-0 άλλαζε τον Έλγκερτ με τον Κασαμπαλή και επανέφερε φρέσκο τον Καναδό, με καθαρό μυαλό στο τρίτο, ο Αντρέα Γκαρντίνι γινόταν αρνητής τάιμ άουτ και αλλαγών όταν πια ο Παναθηναϊκός καθάριζε με ευκολία το τρίτο και το τέταρτο σετ.
Τι θα γινόταν αν ο πελαγωμένος Τράβιτσα ή ο εξουθενωμένος Πέριν ή ακόμα και ο απογοητευτικός Παγένκ κάθονταν περισσότερο στον πάγκο; Θα άλλαζε κάτι στην εξέλιξη των δύο σετ που πήγαιναν καρφί για εύκολο 2-2; Ή ίσως – λέμε ίσως γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο – κάποιοι παίκτες θα επέστρεφαν πιο ζωντανοί στο πέμπτο;
Το «ζω και πεθαίνω με τους βασικούς μου» έχει πάψει να ισχύει από πολλούς προπονητές σε όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα. Ναι, δεν κρίνεται ένας προπονητής μόνο από τα τάιμ άουτ και τις αλλαγές του αλλά όταν δεν είναι παρεμβατικός, όταν σταματά να διαβάζει το παιχνίδι και περιμένει τα πάντα από την εξάδα, τότε κάτι πάει πολύ στραβά.
Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Ανδρεόπουλου έκανε τα απλά που πολλές φορές μοιάζουν σύνθετα: δεν σταμάτησε να πυροβολεί από τα εννέα μέτρα (12 άσοι εκ των οποίων οι 8 στον Κουμεντάκη που μπήκε στο σημάδι ενώ και ο Πέριν απογοήτευσε στην πρώτη μπάλα), καταστρέφοντας την υποδοχή και την ανάπτυξη του Ολυμπιακού. Οι Πράσινοι είναι ομάδα ρίσκου φέτος εξ ου και τα 41 λάθη (!) και στο Ρέντη έδειξαν πως μόνο από αυτά θα μπορούσαν να χάσουν (στο 5ο υπέπεσαν σε 7).
Ο Έλγκερτ στην ψηλή μπάλα εμπιστεύτηκε τον Φαν Χάρντερεν, στη γρήγορη τον Νίλσεν και δικαιώθηκε αφού το μπλοκ του Ολυμπιακού μετά το πρώτο σετ ήταν ανύπαρκτο. Οι Πράσινοι πέρασαν τις μπάλες με κάθε τρόπο, είχαν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στα ράλι μετά από μαγικές άμυνες του Πρωτοψάλτη και κέρδιζαν ψυχολογία μέσω αυτών αλλά και των άσων που έβρισκαν σε καίρια σημεία.
Και στα δύο παιχνίδια της σειράς η γενική εικόνα είναι ίδια: ο Παναθηναϊκός με μεγαλύτερο πείσμα, καλύτερο μπλοκ άμυνα, πιο αποτελεσματικό σερβίς και οργάνωση από τον Έλγκερτ με μεγαλύτερη διάρκεια.
Ο Ολυμπιακός έχει την εικόνα του πρωταθλήματος στην κανονική περίοδο. Παίκτες ξεζουμισμένοι σωματικά (κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τους ηλικιακά μεγαλύτερους όπως ο Τράβιτσα και ο Παγένκ) και πνευματικά από τα όσα έκαναν νωρίτερα μέσα στη σεζόν. Έλα όμως που ο σοβαρότερος στόχος μένει για το τέλος.
Όταν το μεγαλύτερο κομμάτι της σεζόν το περνάς χωρίς να κάνεις διαχείριση, κάποια στιγμή, αυτό θα γυρίσει πάνω σου. Και εκεί η δικαιολογία «παλεύουμε με τα προβλήματα» απλώς δεν θα ακουστεί σε κανέναν γιατί απλώς επαναλαμβάνεται στο ίδιο μοτίβο από τον Οκτώβριο (και πια μπήκαμε Μάιο).
Ο Παναθηναϊκός είναι αγκαλιά με έναν τίτλο που θα τον βγάλει από την εσωστρέφεια που βίωσε από τα προηγούμενα χρόνια ως και τη φετινή διοργάνωση του Κυπέλλου για να του δώσει συνολικά μια ψυχολογική ανάταση που μεγαλύτερη ανάγκη έχει ο προπονητής του.
Ο Ολυμπιακός, εφόσον χάσει το πρωτάθλημα, θα έχει να δει πολλά περισσότερα. Δυστυχώς, στο κομμάτι της διαχείρισης ο Αντρέα Γκαρντίνι παίρνει το απόλυτο μηδέν μέσα στη σεζόν ανεξαρτήτως από το πώς θα κλείσει η σεζόν. Και δεν είναι δα ότι τα συμπεράσματα βγαίνουν στους τελικούς: μπορούν να βγουν και σε ένα εντός έδρας παιχνίδι με τον Άθλο Ορεστιάδας και το σκορ στο 1-0 σετ και 15-6 όπου δεν θα χρησιμοποιηθούν αναπληρωματικοί, λες και είναι παιδιά που ήρθαν από το σχολείο και τα έβαλαν στον πάγκο για να συμπληρώσουν το ρόστερ…
ΥΓ.1: Για την ιστορία, ο Δαλακούρας αντιμετωπίζει ενοχλήσεις στη μέση για αυτό και δεν έχει αγωνιστεί στα δύο παιχνίδια.
ΥΓ.2: Ο Φαν Χάρντερεν στα δύο παιχνίδια με τον Ολυμπιακό έχει 47% στην επίθεση (36% efficiency) με 25/53 τελειωμένες και με πολλή δουλειά στην ψηλή μπάλα. 47% στην υποδοχή σε 50 σερβίς που σημαδεύτηκε με μόλις δύο άσους. MVP της σειράς ως τώρα σε διάρκεια.
ΥΓ.3: Τελικά είτε είσαι Έλληνας, είτε ξένος, υπογράφεις συμβόλαιο ότι οι δηλώσεις σου πρέπει να εμπεριέχουν κλισέ και επαναλήψεις. Καμία πρωτοτυπία.