Κυριακή 23 Νοεμβρίου 1980 – Παλιό Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης
Μεσημέρι Κυριακής 23 Νοεμβρίου 1980, μια μέρα και μια στιγμή που την περίμενα με απίστευτη αγωνία όλο το προηγούμενο διάστημα. Δέκα χρονών πιτσιρικάς και αισθανόμουν πως σήμερα θα «μεγάλωνα» μιας και ήρθε η πολυπόθητη στιγμή για να ζήσω το μεγαλείο του να βρεθείς επιτέλους μέσα στο αγαπημένο σου γήπεδο, κοντά στην αγαπημένη σου ομάδα για να δείς για πρώτη φορά, δια ζώσης, τους ποδοσφαιριστές που λάτρευες και μέχρι τότε έβλεπες μόνο σε φωτογραφίες είτε στις εφημερίδες ΦΩΣ που βρισκόταν ντανιασμένες στη ντουλάπα του χωλ , είτε στα αυτοκόλλητα της panini, είτε στα χαρτάκια από τις γκοφρέτες, είτε στην αγαπημένη μας αθλητική Κυριακή στην ασπρόμαυρη ΤV.
O μπαμπάς Γιάννης, δύο θείοι μου και ένας γείτονας και φίλος, όλοι Ολυμπιακοί, είχαν κανονίσει για Κυριακάτικη έξοδο μια βόλτα στο Γ. Καραϊσκάκης στο Φάληρο για τον αγώνα με τον Άρη Θεσσαλονίκης.
Το ταξίδι με τον ηλεκτρικό από τα Πευκάκια της Νέας Ιωνίας μέχρι το Φάληρο μου φάνηκε αιώνας. Δεν θυμάμαι πόσες φορές ρώτησα πότε φτάνουμε.
Αλλά το ερυθρόλευκο πλήθος που αυξανόταν μέσα στα βαγόνια σε κάθε στάση, τα συνθήματα και τα τραγούδια που κυριαρχούσαν έκαναν εμένα να κοιτάζω με δέος δεξιά και αριστερά και το χρόνο να περνάει ταχύτατα.
Σε λιγότερο από μια ώρα βρεθήκαμε στο σταθμό του Φαλήρου όπου επικρατούσε το αδιαχώρητο, πλανόδιοι πωλητές με κασκόλ, σημαίες, καπέλα της ομάδας, σάντουιτς, ξηρούς καρπούς, μαξιλαράκια από φελιζόλ, αναψυκτικά κ.α. συνέθεταν ένα σκηνικό πανηγυριού. Σε λίγο καμάρωνα ήδη, κρεμασμένο στο λαιμό μου, το πρώτο ερυθρόλευκο κασκόλ, μόλις αγορασμένο και την πρώτη πλαστική σημαία του θρύλου στο χέρι που με έκαναν να πετάω στα σύννεφα από χαρά. Πλέον όχι μόνο ήμουν αλλά και φαινόμουν Ολυμπιακός!
Αυτό όμως που με συγκλόνισε ήταν οι ιαχές Ολυμπιακός, Ολυμπιακός που ξεχύνονταν σαν ποτάμι μέσα από το γήπεδο και ηλέκτριζαν την ατμόσφαιρα.
Μπήκαμε σε μια θύρα που θυμάμαι ήταν σχεδόν στο κέντρο απέναντι από το σταθμό ΗΣΑΠ του Φαλήρου και κυριολεκτικά βρέθηκα σε ένα χώρο που δεν υπήρχε που να πατήσεις. Κόσμος καθόταν παντού και δεν έβλεπες καν το τσιμέντο. Κάτσαμε όπως όπως, όπου βρήκαμε κενό και το βλέμμα μου «καρφώθηκε» στους παίκτες της ομάδας μου που έκαναν προθέρμανση στο χορτάρι με αυτούς του Άρη.
Μπαμπά να ο Μίχος, ο Περσίας, ο Νοβοσέλατς, να κι ο Κουσουλάκης! Ο Σαργκάνης δεν είναι στο τέρμα θείε; Μπροστά θα παίξει ο Γαλάκος κι ο Άλστρομ; ρωτούσα κάνοντας επίδειξη γνώσεων…
Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που ο διαιτητής σφύριξε την έναρξη του αγώνα και τότε περισσότερες από 45.000 ερυθρόλευκες καρδιές συντονίστηκαν στον ίδιο παλμό!
Αυτό το συναίσθημα, αυτό το ρίγος, η αίσθηση του ότι συμμετέχεις κι εσύ στο παιχνίδι με τη φωνή και το χειροκρότημά σου ήταν ανεπανάληπτες. Αυτή η αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ομάδα και την κερκίδα ασύλληπτη! Εκεί ένιωσα για πρώτη αλλά ευτυχώς όχι και τελευταία φορά το μεγαλείο αυτής της ομάδας, τη δύναμη αυτού του γηπέδου, τη μαγεία της ερυθρόλευκης κερκίδας που όλοι γινόμαστε ένα ασχέτως κοινωνικής τάξης, φύλου, οικονομικής κατάστασης, καταγωγής ή πεποιθήσεων. Όλοι ίσοι, όλοι το ίδιο μαζί με την ομάδα μας! Όλοι ζώντας το ίδιο συναίσθημα, την ίδια στιγμή!
Αίσθηση που έγινε ακόμη πιο έντονη στο δεύτερο ημίχρονο με τα δύο γκολ που σημείωσαν – αν θυμάμαι καλά – ο Ορφανός και ο Κουσουλάκης. ‘Ένα ολόκληρο γήπεδο να νιώθεις ότι ζωντανεύει κι αυτό, ότι πάλλεται στην ίδια συχνότητα με την καρδιά μας, έτοιμο να πετάξει στα ουράνια σαν πύραυλος! Μια αίσθηση που αμείωτη κράτησε μέχρι το σφύριγμα της λήξης και το πέταμα των μαξιλαριών από φελιζόλ στον αέρα! Μια αίσθηση που κρατάει αναλλοίωτη μέχρι και σήμερα….
Κυριακή 9 Μαρτίου 2025 – Νέο Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης
Μια μέρα που ο εντεκάχρονος γιός μου ο Γιάννης περίμενε με την ίδια λαχτάρα, όπως κι εγώ κάποτε, για να βρεθεί για πρώτη φορά, μέσα στο γήπεδο μας, δίπλα στην αγαπημένη μας ομάδα και να θαυμάσει τους αγαπημένους μας παίκτες από κοντά. Επετειακός αγώνας για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση της αγαπημένης μας ομάδας. Αυτή την ιστορική στιγμή για το σύλλογό μας, έμελε να φιλοξενούμε στο γήπεδό μας τον ΟΦΗ.
Μια ημέρα πριν από την σημαδιακή ημερομηνία της 10ης Μαρτίου που για μας τους ολυμπιακούς είναι πάντα και ημέρα γιορτής!
Ο Γιάννης με τη φανέλα του Ποντένσε, γεμάτος καμάρι και έκπληξη, ρουφούσε κυριολεκτικά την κάθε στιγμή αυτής της πρώτης φοράς. Μιας πρώτης φοράς συνδεδεμένη με αυτή την ξεχωριστή επέτειο που καταγράφεται στη συνείδησή σου για πάντα! Μπαίνουμε εκστασιασμένοι στην κερκίδα, στη γωνία του κόρνερ, στη θύρα 27.
Οι μόνες διαφορές με τη δική μου πρώτη φορά, ο χρόνος, η ενδεκάδα, ο αντίπαλος, το νέο γήπεδο, τα συνθήματα, το σκορ. Η αγωνία όμως μέχρι το σφύριγμα της έναρξης του αγώνα η ίδια, όπως ίδια δυνατό το καρδιοχτύπι που σου προκαλεί ο παλμός της κερκίδας και τα συνθήματα που απλώνονται από τη θύρα 7 σε όλες τις θύρες.
Στο γιό μου αναγνωρίζω τον εαυτό μου πρίν 40 και πλέον χρόνια, ξαναζώ μαζί του την αίσθηση της πρώτης φοράς. Φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής μας για την αγαπημένη μας ομάδα, τον Ολυμπιακό. Νιώθουμε το ίδιο ρίγος κάθε φορά που ακούγεται
ο πρώτος μας ύμνος και το σάλπισμα του Βασίλη (Ατίλιο). Το ίδιο ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα, ή ίδια έκσταση στο γκολ πέναλτι του Ροντινεϊ, ο ίδιος παλμός σε κάθε θύρα.
Ο ενθουσιασμός του να βιώνεις αυτή τη συγκίνηση, αυτά τα μοναδικά συναισθήματα, να συμμετέχεις και να γίνεσαι ένα με την κερκίδα, ένα με την ομάδα.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε…..
Κυριακή 8 Μαρτίου 2054 – Σίγουρα στο ίδιο γήπεδο
Μια Κυριακή που ο δεκάχρονος Γιώργος γεμάτος ανυπομονησία, όπως και ο μπαμπάς Γιάννης κάποτε, περιμένει τη μεγάλη στιγμή που για πρώτη φορά θα βρεθεί στο αγαπημένο του γήπεδο, φορώντας το ερυθρόλευκο κασκόλ, κρατώντας την σημαία με τον αιώνιο έφηβο, για να θαυμάσει από κοντά, να φωνάξει συνθήματα και να χειροκροτήσει τον αγαπημένο του Ολυμπιακό και τους παίκτες του…..
…….Κι από κάπου εκεί ψηλά, ανάμεσα στα σύννεφα του Φαληρικού Δέλτα, ο παππούς Γιάννης αγκαλιά με τον παππού Γιώργο, δακρυσμένοι, να καμαρώνουν που η ερυθρόλευκη ιστορία συνεχίζεται….
*Ιστορία αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την ίδρυση της αγαπημένης μας ομάδας.
Αφιερώνεται σε όλους όσοι νιώθουν το ίδιο απέναντι σ΄ αυτή την ιδέα, σε αυτό το αιώνιο σύμβολο. Μαζί με τις ευχές μας κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που το υπηρέτησαν πιστά με πρώτους απ’ όλους τους παίκτες και προπονητές κάθε αθλήματος, ατομικού ή ομαδικού, αλλά και από τη θέση του προέδρου. Αφιερωμένο στους αθλητικούς συντάκτες που τίμησαν τον αθλητισμό με τη δουλειά τους και των Μέσων επικοινωνίας που μας μετέφεραν την είδηση.
Αφιερωμένη όμως και σε όλους τους υγιώς σκεπτόμενους φιλάθλους, σε αυτούς που βλέπουν σε αυτή την ιστορία δικές τους στιγμές και ανάλογα συναισθήματα, υποστηρίζοντας άλλες ομάδες, στα δικά τους γήπεδα. Σε όλους αυτούς που απεχθάνονται τη γηπεδική και οπαδική βία όπου και όπως κι αν εκδηλώνεται.
Αφιερώνεται τέλος στα 21 αδέρφια μας της θύρας 7 που χάθηκαν τόσο πρόωρα αλλά και σε όλους τους φιλάθλους των άλλων ομάδων που έχασαν τη ζωή τους λόγω της οπαδικής βίας, αλλά και σε τραγικά δυστυχήματα πηγαίνοντας ή επιστρέφοντας από τα γήπεδα που έπαιζε η αγαπημένη τους ομάδα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΥΓΟΓΙΩΡΓΟΣ