Καλοδεχούμενη, έστω και καθυστερημένα, η πρωτοβουλία της UEFA (;) να καλέσει σε συζήτηση τους «μεγάλους» (;) του ελληνικού ποδοσφαίρου. Με άγνωστη, ακόμη, την ατζέντα οι προσδοκίες της ελληνικής ποδοσφαιρικής οικογένειας περιορίζονται, προς το παρόν, στα απολύτως λογικά (διαιτησία, VAR, ανακοινώσεις, Περέιρα κ.λ.π.), αν και κάποιες ενδείξεις για προσεγγίσεις και άλλων, σημαντικότερων θεμάτων, δεν λείπουν.
Η ίδια η είδηση βεβαίως ενέχει μια κορυφαία αντίφαση. Σε μια εθνική Ομοσπονδία υπό τον πλήρη και ασφυκτικό έλεγχο της FIFA (της μόνης που δικαιούται ανάλογους ελέγχους) πόθεν προέκυψε πρωτοβουλία της UEFA; Είναι σαφές πως καμία ανάλογη συνάντηση δεν μπορεί να επιδιωχθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της FIFA, άρα, εάν είναι αληθής η πρωτοβουλία της UEFA, αυτή προέκυψε κατόπιν έγκρισης της FIFA.
Αν, μάλιστα, σημειώσει κανείς πως η UEFA εκπροσωπείται επαρκώς στην, υπό τον κ. Χούμπελς, σύνθεση της Επιτροπής Παρακολούθησης της FIFA, τότε είναι σαφές πως η Παγκόσμια Ομοσπονδία για δικούς της λόγους δείχνει να περνάει σε δεύτερο ρόλο, αφήνοντας στην Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία την ευθύνη διαχείρισης της κατάστασης. Τυπικός ο διαχωρισμός για κάποιους και εξαιρετικά ουσιαστικός για κάποιους άλλους…
Στην εξαιρετικά λογική υπόθεση εργασίας για το αντικείμενο της συνάντησης, που δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει την κατάσταση της ελληνικής διαιτησίας, θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει, αν όντως τον ενδιαφέρει το ελληνικό ποδόσφαιρο, σειρά άλλων ζητημάτων κορυφαίας σημασίας, από την επίλυση των οποίων εξαρτάται το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο περισσότερο από την διαιτησία.
Κορυφαίο ζήτημα ο πλήρης, απόλυτος και σκληρότατος έλεγχος του ελληνικού ποδοσφαίρου από την κυβέρνηση και τον κρατικό μηχανισμό. Ο ανελέητος αυτός εναγκαλισμός, που δεν απαντάται πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο, διαπερνάει την οργάνωση και τη λειτουργία του αθλήματος, καθορίζει απολύτως το σήμερα και το αύριο και χρησιμοποιεί ασύστολα και ανερυθρίαστα το άθλημα για καθαρά κομματικούς και ψηφοθηρικούς λόγους.
Η άμεση και χωρίς καμία έκπτωση αποκατάσταση της Ρήτρας Ανεξαρτησίας του ελληνικού ποδοσφαίρου και η «καταστροφή» της κυβερνητικής πολιτικής στον τομέα αυτό είναι το άπαν των προϋποθέσεων για να καταστεί το άθλημα αυτόνομο και ανεξάρτητο και να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, όπως συμβαίνει σε όλο τον δυτικό κόσμο, πλην της νεοελληνικής σοβιετίας. Μια δημόσια αυτοκριτική του διδύμου FIFA/UEFA στο ζήτημα αυτό, για τη στάση που έως τώρα τήρησαν, θα ήταν μια καλή αρχή προς την αποκατάσταση και στην Ελλάδα του διεθνούς θεσμικού πλαισίου που διέπει τη λειτουργία του ποδοσφαίρου.
Η δεδομένη παρα-ποδοσφαιρική δράση προσώπων με αντικείμενο τον έλεγχο της ΕΠΟ και της διαιτησίας προς τον σκοπό παραγωγής αενάως διαιτητικών πιστολιών τύπου Λάμπρου και η εγκληματική τους δραστηριότητα σε εκλογές Ενώσεων με τη συνδρομή μπράβων και άλλων ατόμων του κοινού ποινικού δικαίου είναι ένα άλλο ζήτημα από την αντιμετώπιση του οποίου εξαρτάται η θετική διάσταση της λειτουργίας και της διοίκησης της ΕΠΟ.
Η αποκατάσταση μιας στοιχειώδους ισονομίας μεταξύ όλων των ομάδων, ειδικώς του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, στο σύνολο των θεμάτων που τους απασχολούν, η εμπέδωση κλίματος αξιοπιστίας των αποφάσεων, η στήριξη με όλα τα μέσα όσων επιδιώκουν να σταθούν όρθιοι απέναντι στις πιέσεις, στις απειλές και στους εκβιασμούς, η άμεση απομάκρυνση όλων των ποδοσφαιρικών φαντασμάτων του παρελθόντος είναι πλευρές μιας συζήτησης που έχουν νόημα απείρως μεγαλύτερο από ένα VAR ή μερικούς ξένους διαιτητές τρίτης κλάσης.
Αν η συζήτηση επεκταθεί σε όλα αυτά τα ζητήματα είναι σαφές πως δεν χρειάζεται καμία κουβέντα για τη διαιτησία. Τα διαιτητικά πιστόλια είναι το προϊόν. Το μεγάλο ζήτημα είναι να απαντήσει κάποιος στον έλεγχο της διαδικασίας παραγωγής τους κι εκεί είναι που έρχεται αντιμέτωπος με τα μεγάλα και πολλές φορές ανομολόγητα προβλήματα.
Αλλιώς, «πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις» κάποιοι θα προετοιμάζουν την επόμενη «συγκλονιστική» συνάντηση των τριών ή τεσσάρων ή πέντε…