Επιτρέψτε μου να υπερασπιστώ (όσο και αν αυτό δείχνει παράλογο) τον εξ Εύβοιας ορμώμενο «οριακό άνθρωπο», γεμάτο (στην αρχή της πορείας του) όνειρα, φιλοδοξίες και στόχους περί την διαιτητική του καριέρα και ανέλιξη, ευπρεπή (ίσως) και ικανό μέλος της κοινωνίας και νυν ένα απλό γρανάζι σε ένα οργανωμένο «εγκληματικό σύστημα» που τον χρησιμοποιεί ασύστολα και προκλητικά, τον θυσιάζει (ως άλλη Ιφιγένεια) για να πνεύσει ούριος άνεμος στα πανιά των σχεδιασμών του, τον μετατρέπει σε διαιτητικό… πιστόλι για την εξυπηρέτηση δικών του, αποκλειστικά, συμφερόντων.
Δεν φταίει ο κ. Λάμπρου και ο κάθε κ. Λάμπρου για την εικόνα που παρουσίασε. Λες και πρόκειται για εικόνα κανονικής «εγκληματικής οργάνωσης», με αρχηγό, στελέχη, μέλη και μπόλικο χρήμα (στοιχηματζίδικο προφανώς) που παρουσιάζει η ελληνική διαιτησία την τελευταία διετία. Τόσος ήταν, τόσο μπορούσε να υπερασπιστεί το όνειρό του, τόσο κατάφερε να αντέξει στην τεράστια πρόκληση του πίνακα της πρώτης κατηγορίας. Αν ένα λάθος έκανε είναι που δεν είχε (και ποιος την έχει άλλωστε;) τη δύναμη να αρνηθεί την προσφορά και να αντισταθεί στον συμβιβασμό. Πήρε, προφανώς, μέρος σε αυτόν συνειδητά. Κι εδώ, όμως, ελαφρυντικά έχει πολλά, Χιλιάδες πριν από αυτόν το ίδιο έκαναν στον ένα ή στον άλλο βαθμό.
Ο κ. Λάμπρου ( όπως και ο κ. Κομίνης και οι άλλοι της διαιτητικής συνομοταξίας) δεν είναι ανίκανος. Είναι λάθος να κριθεί έτσι. Ικανότατος είναι, σε μια διαπραγμάτευση γνωστή και αποδεκτή στο χώρο του μπήκε, πήρε ότι ήταν να πάρει (μια θέση στον ήλιο του πίνακα της πρώτης κατηγορίας) και ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Απλώς ήρθε πολύ γρήγορα. Τόσο απλά είναι όλα…
Το πρόβλημα δεν είναι (δεν ήταν ποτέ) ο κάθε κ. Λάμπρου και η διαφαινόμενη θυσία του στο βωμό της επικοινωνιακής ικανοποίησης του κοινού περί δικαίου αισθήματος.
Το πρόβλημα είναι η πλήρης διάλυση των πάντων στο ελληνικό ποδόσφαιρο, η ακραία απαξίωση ακόμη και της στοιχειώδους ισονομίας, ο έλεγχος όλων των δραστηριοτήτων του (και ειδικά των κορυφαίων) από μια ευρέως αναφερόμενη ομάδα παρα-ποδοσφαιρικών συμφερόντων, που λειτουργεί οργανωμένα, με ιεράρχηση και ειδικές επιδιώξεις, για την ικανοποίηση των οποίων «ξοδεύει» σε ένα απόγευμα δέκα Λάμπρου αν χρειαστεί.
Το πρόβλημα είναι η απόλυτη απουσία ακόμη και της στοιχειώδους πρόνοιας υπέρ της ισοτιμίας και της ισονομίας από μια Ε.Π.Ο. που έχει παραδοθεί σε παραλυτικές ισορροπίες μεταξύ γνωστών και ονοματισμένων ομάδων, η μία εκ των οποίων ( γι΄ αλλού ξεκίνησε) έμεινε να παρακολουθεί την άλλη να διαχειρίζεται στα όρια της πρόκλησης την Ομοσπονδία και το ποδόσφαιρο για ακραιφνώς προσωπικά οφέλη και να επιβραβεύει τη νοοτροπία που γεννάει Λάμπρου και Κομίνηδες.
Το πρόβλημα είναι η εμμονικά ιδεοληπτική δήθεν κυβερνητική πολιτική των διάφορων Κοντονήδων, που στο όνομα της, δήθεν, κάθαρσης και εξυγίανσης, για την εξυπηρέτηση απολύτως ιδιοτελών (κομματικών και προσωπικών) συμφερόντων ( άλλο πως κατάντησαν στη συνέχεια), άνοιξαν το δρόμο στην θριαμβευτική επάνοδο στο ποδόσφαιρο συμμοριτών, φαντασμάτων και ποινικά διωκόμενων. Πλέον, οι κυβερνητικοί συνομιλητές του 2015 έχουν τον έλεγχο του αθλήματος και δεν διστάζουν να εμφανίζονται παντού και να διαλαλούν την ικανότητα τους στο παρασκήνιο.
Το πρόβλημα είναι η απόλυτη ανικανότητα όλου αυτού του διευθυντηρίου των δήθεν εκπροσώπων της FIFA και της UEFA, υπό την δεδομένη, πλέον, καθοδήγηση τους από τον γνωστό σε όλους παράγοντα της Νυόν, που μετράνε την παρουσία τους στην Ελλάδα με τον τραπεζικό λογαριασμό κι έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο του ελληνικού ποδοσφαίρου, να αντιληφθεί, έστω, σε τι ακριβώς έχει συνεργήσει και που οδηγεί η αβουλία του και η ανικανότητα του το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο εμφύλιος είναι ήδη προ των πυλών… Για τα θύματα υπάρχει ένα ερώτημα!
Απέναντι σε όλα αυτά ο Λάμπρου (και όλοι οι υπόλοιποι) δεν έχει καμία δύναμη να αντιδράσει ή μάλλον έχει μόνο μία. Να ανοίξει τη μεγάλη πόρτα της προσωπικής ευθύνης και φύγει μόνος του αφήνοντας πίσω του την εγκληματική οργάνωση που τον διαχειρίζεται, βέβαιος ων, πως όσο συνεχίζεται αυτή η εγκληματική δραστηριότητα κάποιος άλλος πρόθυμος θα πάρει τη θέση του.
Υ.Γ. Η πλήρης ανασυγκρότηση και αναδιάταξη των πάντων από μηδενική βάση για ένα «ακριβό» (και στην υπεράσπιση της ισονομίας) ποδόσφαιρο είναι πάντα στην ημερήσια διάταξη.