«… Και για να κάνουμε ταμείο» που έλεγε πάντα στο τέλος ο συγχωρεμένος ο Θόδωρος Νικολαίδης ο αγώνας Α.Ε.Κ. – Ολυμπιακός είναι, επίσης, ιστορία πλέον.
Όσα επικοινωνιακά κοινολογούνται είτε από «ειδικούς της πλάκας», είτε από γενικώς πικραμένους είναι άριστα για να γεμίζουν σελίδες στα social media και να διαβάζει ο ένας αγανακτισμένος από την τεράστια ευκαιρία που έχασε ο Φετφατζίδης (λες και δεν έχουν χαθεί χειρότερες στο ποδόσφαιρο) την πίκρα του «έτερου Καππαδόκη» και μαζί όλοι να κλαίνε τη μοίρα τους.
Ως εδώ όλα καλά. Κι η επικοινωνία κι η ψυχανάλυση δια της ακραίας δημοσιότητας και ο άτυπος διαγωνισμός της καλύτερης ατάκας σε βάρος του ερυθρόλευκου μεσοεπιθετικού στο παιχνίδι είναι και δεν μπορείς (δεν είναι σωστό) είτε να τα αποτρέψεις, είτε να μην τα δεχθείς.
Ο Ολυμπιακός όμως, ως εν ενεργεία ποδοσφαιρικός οργανισμός που δραστηριοποιείται σε κορυφαίο επίπεδο, δεν έχει (δεν μπορεί να έχει), όπως κάθε ανάλογος οργανισμός στο εγχώριο και στο διεθνές ποδόσφαιρο, αυτές τις πολυτέλειες.
Ούτε είναι δυνατόν, εκτός εάν έχει αποφασίσει να αυτοπεριορίσει τις φιλοδοξίες του, να καταναλώνεται σε διαπιστώσεις «η άτιμη η τύχη μου τα φταίει όλα»… Είπε ό,τι είχε να πει, υπονόησε ό,τι είχε να υπονοήσει, κατανόησε σε μεγάλο βαθμό τι ακριβώς συνέβη με τον ορισμό Κριστόφερσεν (και την απόδοσή του) και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχει στο πλανήτη άνθρωπος που πικράθηκε περισσότερο από την απώλεια μιας εύκολης νίκης. Τελεία, παράγραφος…
Στο κλείσιμο του πρώτου μεγάλου κύκλου της εποχής, που εξελίσσεται ένα πρωτόγνωρο για τους ερυθρόλευκους σχέδιο ανασυγκρότησης μιας ομάδας, η αποτύπωση των πραγματικών δεδομένων δεν γίνεται με οιμωγές και αφορισμούς, αλλά με χαρτί και μολύβι.
Ο Ολυμπιακός καταθέτει, είτε αυτό γίνεται συνειδητά, είτε όχι, στο ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή την περίοδο μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόταση. Την «εν ζωή» αναδιάταξη, στο σύνολο των παραμέτρων της, μιας ομάδας σε χρόνο πραγματικό, σε συνθήκες εν εξελίξει και με τους ετήσιους στόχους του (πρωτάθλημα, κύπελλο, UEFA) απολύτως ενεργούς και σκληρά επιδιωκόμενους. Στην ουσία κοινοποιεί στην ελληνική ποδοσφαιρική οικογένεια ένα ποδοσφαιρικό πείραμα κορυφαίας σημασίας για το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο, όσο και αν αυτό ακούγεται εξαιρετικά τολμηρό.
Η έως τώρα αντικειμενική αποτύπωση της εξέλιξης αυτής της προσπάθειας είναι, όπως και να τη δει κανείς ή να τη μετρήσει, θετική. Κι επειδή όλες οι εκτιμήσεις είναι συγκριτικό προϊόν μια απλή ματιά στο πως ξεκίνησε η ομάδα, πως προχώρησε η στελέχωση της, πως βιώθηκε αγωνιστικά το στάδιο αυτό και πως, ταυτόχρονα, προωθείται η δημιουργία μιας ομάδας κορυφαίων προδιαγραφών και εκτός συνόρων φτάνει για να αντιληφθεί κάποιος την εμφανή ποδοσφαιρική πρόοδο (και στο πεδίο της νοοτροπίας) που συντελείται στον ερυθρόλευκο οργανισμό.
Να τολμήσω μια μέση, σχετικά με την πρόοδο στη διαδικασία αναδιάταξης, εκτίμηση; Ο καθένας που γνωρίζει ελάχιστα, έστω, τις τεράστιες δυσκολίες που κουβαλάει η ίδια η απόφαση «να αλλάξει ριζικά μια ομάδα» και τις ακόμη χειρότερες που προκύπτουν στη διαδικασία της αλλαγής αυτής (δεν είναι ποτέ η ρημάδα ευθύγραμμη) θα ήταν ενθουσιασμένος και με ακόμη λιγότερες επιτυχίες από αυτές που έχουν σημειώσει ήδη ο Μαρτίνς και οι ποδοσφαιριστές του.
Ότι ο Ολυμπιακός έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα έχει σχέση με το ιστορικό παρελθόν του, τις τεράστιες δυνατότητες του στο διοικητικό επίπεδο, την ερωτική σχέση του με τους τίτλους και την ικανότητα του να αφήνει το σημάδι του σε ό,τι και αν ασχολείται. Τι να κάνουμε, συμβαίνει αυτό με διάφορους οργανισμούς…
Πως θα εξελιχθεί η ιστορία του φετινού Ολυμπιακού; Στην ουσία κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Να υπολογίζει μπορεί μόνο, αφού πρώτα έχει στη διάθεση του όλες τις πληροφορίες και, βασικά, τη σημαντικότερη από αυτές. Είναι, στον Ολυμπιακό γενικώς, διατεθειμένοι να στηρίξουν μέχρι κεραίας αυτό που συμβαίνει μπροστά τους και δίπλα τους, χωρίς να υπολογίζουν τα εντός τους;
Μπορούν να προσφέρουν χρόνο και στήριξη σε ένα σχέδιο, που όμοιο του δεν θυμάται κανείς να εξελίσσεται στην ομάδα τους; Μέχρι τώρα δείχνουν ότι το κάνουν κι εύκολα.