Πέρασαν κιόλας 7 μήνες αλλά ακόμα η σκέψη μας γυρίζει πίσω σε εκείνο το βράδυ που δεν πρόκειται να ξεχαστεί.
Άλλαξε το έτος, αφήσαμε πίσω μας το ιστορικό -τουλάχιστον από αθλητικής άποψης- 2024 και μπήκαμε στο 2025 με μία ευχή να κυριαρχεί στα τραπέζια όλων. «Υγεία και περισσότερες στιγμές αληθινής ευτυχίας». Το πώς ορίζει ο καθένας την ευτυχία διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και από γενιά σε γενιά. Υπάρχουν όμως κι αυτά τα ανεξήγητα που κάπως μας ενώνουν όλους. Τα ενιαία συναισθήματα που δεν λογαριάζουν ηλικίες, προτιμήσεις, χαρακτήρες.
Μία τέτοιας μορφής ευτυχία «ξεκλειδώθηκε» το βράδυ της 29ης Μαΐου του 2024, όταν το «όνειρο τρελό, έγινε πραγματικότητα» κι είμαστε ακόμα εδώ να το αναπολούμε. Τότε που ο Ολυμπιακός ανέβηκε στην κορυφή του Conference League, κατέκτησε ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά του, έκανε τους οπαδούς του -κι όχι μόνο- να γυρνάνε πίσω σε εκείνη τη στιγμή κάθε φορά που ακούν τη λέξη «ευτυχία».
Το 2024 στιγματίστηκε σε πολλούς τομείς από αυτό το ιστορικό, το αξέχαστο, το ίσως once in a lifetime γεγονός για μία ελληνική ομάδα. Τη μεγαλύτερη. Και ο κόσμος του θα το κρατά σαν φυλαχτό για πάντα μέσα του. Μέχρι να το νιώσει ξανά. Σε κάθε Πρωτοχρονιά, σε κάθε ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του, ο φίλαθλος του Ολυμπιακού θα γυρνά για λίγο στην OPAP Arena εκείνο το βράδυ της Τετάρτης. Στα όσα ένιωσε στο γκολ του Ελ Κααμπί, στο άγχος για το αν τελικά θα μετρήσει, στις αγκαλιές με αγνώστους στο Πασαλιμάνι, σε όλη την πορεία μέχρι την κορυφή του Έβερεστ.
Πολλοί δεν μπορούν να πιστέψουν ότι κάποιος που δεν είναι Ολυμπιακός, χάρηκε με την ψυχή του τη θρυλική πρόκριση στον τελικό του Conference. Είναι μέχρι να δουν το χαμόγελο σε αυτούς που το γιορτάζουν για όσους δικούς τους ανθρώπους «έφυγαν» και τους κοιτούν από ψηλά.
Γι’ αυτούς που δακρύζουν επειδή μεγάλωσαν με την ερυθρόλευκη ιδέα. Αυτοί είναι αυθεντικοί Ολυμπιακοί και αποτελούν από μόνοι τους έναν καλό λόγο για να γίνουν για λίγο «Πειραιώτες» κι όσοι απλά χαίρονται με τη δική τους χαρά. Αυτοί οι ρομαντικοί, που επιτρέπουν στον εαυτό τους να δέχεται συναισθήματα κάθε λογής ανεξαρτήτου χρωμάτων. Συναισθήματα που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου προσφέρει.
Όλα τα παραπάνω είναι απλά η αφορμή. Ρωτήστε και αυτούς που ήταν το βράδυ της 29ης Μαΐου στην AEK Arena (όπως είχε μετονομαστεί για τις ανάγκες του τελικού). Αυτούς που για λίγο κοίταξαν τον ουρανό, σκούπισαν τα δάκρυά τους και μονολόγησαν: «Μπαμπά, παππού, τα καταφέραμε, πήραμε το ευρωπαϊκό».
Μετά, ήρθε η κούπα. Εκεί τους είχαν μαζί τους, στο διπλανό καρεκλάκι, στον διπλανό καναπέ, όπως σε ένα από τα πολλά ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς που έζησαν μαζί. Κοινές στιγμές ευτυχίας που μας «ξύπνησε» το 2024 και ελπίζουμε να μας χαρίσει απλόχερα και το νέο έτος.
Πλέον, πείστηκαν και οι πιο δύσκολοι, οι πιο δύσπιστοι. Ο Ολυμπιακός είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που δεν έχει εξήγηση. Απλώς το ζεις, ακόμα και να μην αποτελείς μέρος του, δεν έχεις πάντα επιλογή.
Ο Ολυμπιακός είναι παντού. Ο Ολυμπιακός ενώνει. Όλη η Ελλάδα έμεινε καθηλωμένη στην οθόνη το βράδυ κι εκείνης της Πέμπτης στον αλησμόνητο δεύτερο ημιτελικό με την Άστον Βίλα στο Φάληρο. Μόνο ένας κομπλεξικός -για οπαδικούς λόγους- ή ένας «άνιωθος» δεν ανατρίχιασε κατά τη διάρκεια της δίλεπτης αναμονής για το δεύτερο γκολ του Ελ Κααμπί. Το γκολ που κλείδωσε την πρόκριση στον τελικό και τα «υπόλοιπα είναι ιστορία».
Και μόνο που σκέφτεσαι πόση χαρά θα έπαιρνε σε αντίστοιχη περίπτωση ο δικός σου μπαμπάς, ο δικός σου παππούς ή αδερφός, σφίγγεις τη γροθιά. Για μία βραδιά, κάτι είναι κι αυτό.
Μακάρι να υπάρχουν ακόμη περισσότερες τέτοιες βραδιές ή έστω κάτι που να τις πλησιάζει μέσα στο 2025. Τις έχουμε ανάγκη και πέραν των αθλητικών δρώμενων. Γιατί πρέπει να θυμόμαστε ότι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ κι όλα τα σπορ είναι το καλύτερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή. Όλα με τη σειρά και την αξία τους.