Αν κάποιος είχε δει το πρώτο ντέρμπι στο πρωτάθλημα, θα νόμιζε πως το βράδυ της Τετάρτης έβλεπε το ίδιο ακριβώς παιχνίδι σε επανάληψη. Ή βασικά, σχεδόν το ίδιο, μιας και ο Τζούριτς έλειπε για τον Ολυμπιακό και ήταν κομβική απώλεια.
Εν αντιθέσει με το ματς στις αρχές Νοεμβρίου, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ήταν θεωρητικά πιο έτοιμοι, πιο διαβασμένοι με έναν ξεκάθαρο στόχο: την πρόκριση στον τελικό του Λιγκ Καπ, ενός τροπαίου που καλό θα ήταν σταδιακά να το αφήσουμε στην άκρη και να βρούμε άλλους τρόπους για να ανεβάσουμε επίπεδο το άθλημα.
Οι Ερυθρόλευκοι έφτασαν τα 15 επίσημα παιχνίδια σε διάστημα δύο μηνών. Η κατάσταση δεν είναι η ιδανική από πλευράς ετοιμότητας και τραυματισμών μιας και καθημερινά τα προβλήματα είναι αρκετά, άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα. Σε άλλες περιπτώσεις – όπως αυτή απέναντι στον Παναθηναϊκό – κάποιοι θα σφίξουν τα δόντια (Πέριν, Ατανασίεβιτς) σε άλλες – ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίας – θα πάρουν ανάσες ή δεν θα αγωνιστούν καθόλου.
Το αίσθημα ανακούφισης και η συσπείρωση φαίνεται σε κάθε δοκιμασία και αποτυπώνεται εύγλωττα πλέον ανοιχτά από τον Αντρέα Γκαρντίνι και τον Αντώνη Βουρδέρη. Μιλάμε και για αγωνιστική συσπείρωση, σαν αυτή μετά το χαμένο δεύτερο σετ στο Μετς όπου οι Ερυθρόλευκοι είχαν χάσει τον έλεγχο και προσπαθούσαν να τον ανακτήσουν όπως στο πρώτο.
Βλέποντας στεγνά τη στατιστική εικόνα, θα δει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός ήταν ελαφρώς καλύτερος σχεδόν σε όλους τους τομείς αλλά έκανε 11 παραπάνω λάθη. Κι όμως τα ξερά ομαδικά στατιστικά δεν μπορούν να πουν την ακριβή αλήθεια.
Και στο τρίτο και στο τέταρτο σετ, οι Ερυθρόλευκοι χρειάστηκαν δύο αποτελεσματικούς σέρβερ (Ατανασίεβιτς στο τρίτο και Πέριν στο τέταρτο) για να χτίζουν σερί και να ξεφεύγουν στο φινάλε. Δεν χρειαζόταν να έχουν διάρκεια, δεν χρειαζόταν να παίξουν στο 100% κι αυτό δείχνει και τη διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων.
Ο απίθανος Κουμεντάκης πήρε πέντε πόντους στα κρίσιμα σημεία του τρίτου, ο φορμαρισμένος Παγένκ μάζεψε τη διαφορά κι έχτισε νέα στην μπροστά ζώνη με τα μπλοκ του στο τέταρτο, την ώρα που ο Παναθηναϊκός κυνηγούσε ξανά και ξανά αλλά πια ήταν αδύνατο να ακολουθήσει.
Για να πω την αλήθεια μου, θεωρώ πως αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός στα δύο τελευταία του παιχνίδια με Μίλωνα και Παναθηναϊκό ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς του προπονητή του. Οι βάσεις έχουν μπει από τα προηγούμενα χρόνια, αλλά φέτος το μπλοκ άμυνα μοιάζει να λειτουργεί ακόμα καλύτερα παρότι ακόμα είμαστε στον Νοέμβριο. Οι Ερυθρόλευκοι εξακολουθούν να παίζουν καλά και να έχουν αποτελεσματικότητα ακόμα και χωρίς να παρατάσσονται με τη βασική τους σύνθεση: αυτό πρέπει να πιστωθεί στον Αντρέα Γκαρντίνι.
Όπως και η εικόνα του Ολυμπιακού σε πολλές ψηλές μπάλες είναι κι αποτέλεσμα της ανάπτυξης του Ντράγκαν Τράβιτσα: ο 38χρονος αρχηγός των Ερυθρόλευκων στο πρώτο σετ παρά το 22% άριστη υποδοχή μοίρασε το παιχνίδι στην εντέλεια με 62% αποτελεσματικότητα από τους συμπαίκτες του που δεν έπεσαν ούτε μία φορά στο μπλοκ, δεν έκαναν ούτε ένα λάθος.
Ήξερε πότε να βασιστεί στον Κουμεντάκη (highlight του Έλληνα ακραίου η επίθεση πάνω σε τριπλό μπλοκ για το 21-23 στο πρώτο σετ κι ας μην είχε συμμετοχή ο Τράβιτσα εδώ), πότε στον Πέριν και πότε στον Ατανασίεβιτς (που πήρε μόνο 20 μπάλες όταν ο Νίλσεν στην άλλη πλευρά πήρε 33) ώστε να κάνει διαχείριση των περιφερειακών του και να μην τους φορτώσει σε μέρα που δεν ήταν καλά σωματικά.
Και όταν ο πασαδόρος προσφέρει τέτοια ηρεμία, ο πανικός πάει περίπατο και όλοι αισθάνονται πιο άνετα για να υπηρετήσουν το πλάνο. Το απίστευτο ήταν ότι ο Ολυμπιακός έμοιαζε πιο άνετος από τα μισά του σετ και έπειτα (που εκεί κανονικά υπάρχει πίεση) παρά στο ξεκίνημα που σου έδινε την εντύπωση ότι: «Θα βρούμε δύο καλές περιστροφές και θα το πάμε εκεί που θέλουμε για να προκριθούμε». Ό,τι ακριβώς συνέβη…
Πριν τη διακοπή των γιορτών, οι Ερυθρόλευκοι έχουν να παίξουν εντός έδρας με τη Φενέρμπαχτσε – που απέλυσε τον προπονητή της και ετοιμάζει σαρωτικές αλλαγές – να δώσουν δύο παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ (ένα στην Άρτα για το Λιγκ Καπ και ένα στη Θεσσαλονίκη για το πρωτάθλημα), να ταξιδέψουν στο Χίλντεσχαϊμ για την Γκίζεν και στη Σύρο για τον Φοίνικα.
Πολλά ταξίδια, με πολλά must win παιχνίδια και με διαχείριση που θα συνεχίσει να γίνεται. Όλοι θα χρειαστούν, όλοι θα παίξουν και είναι πολύ σημαντικό ότι όλοι έχουν αξιοποιηθεί και έχουν αρπάξει την ευκαιρία.
Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη, χάνει το Λιγκ Καπ μετά από τρεις σερί κατακτήσεις – με τα ως τώρα δεδομένα έμοιαζε ο μοναδικός εφικτός στόχος – αλλά αυτό είναι μάλλον το μικρότερο πρόβλημά του. Όταν για δεύτερο σερί παιχνίδι, ο βασικός αντίπαλος είναι υποτονικός λόγω προβλημάτων και κερδίζει σβηστά, αυτό δείχνει πως υπάρχει μεγάλη απόσταση που μόνο με θαύμα – από αυτά που σπάνια προσφέρονται στο χειμερινό παζάρι – θα καλυφθεί.
Όσο κι αν το προσπαθεί ο Νίλσεν (που κάνει κρίσιμα λάθη όταν η μπάλα καίει και έχει σοβαρά νεκρά διαστήματα), όσο κι αν ο Κβάλεν προσπαθεί να ανέβει, υπάρχει σοβαρό ζήτημα στο μπλοκ σε ορισμένες περιστροφές (με Γκάσμαν – Νίλσεν στην μπροστά ζώνη το πιο χτυπητό) αλλά κυρίως έλλειμμα προσωπικότητας: κι αυτό φαίνεται στα κλειστά σετ που οι πόντοι μετά το 20 μετρούν «διπλοί».
Δεν μπορούν ξαφνικά ο Γκάσμαν, ο Κβάλεν και ο Νίλσεν να τελειώσουν κάθε μπάλα μετά το 20 όταν στη μέχρι τώρα καριέρα τους δεν το έχουν κάνει ποτέ. Μπορεί σταδιακά να το πετύχουν, αν τους βοηθήσει και ο πασαδόρος – που ταλαιπωρεί αρκετά και τον Πρωτοψάλτη – αλλά όλο αυτό θέλει χρόνο και πολλή δουλειά από τον προπονητή.
Το ερώτημα είναι: Μπορεί να καλύψει ο Παναθηναϊκός αυτό το τεράστιο χάντικαπ που έχει με τον Ολυμπιακό μέσα σε λίγους μήνες, ειδικά όταν οι Ερυθρόλευκοι κερδίζουν καθαρά, παίζοντας στο 60% και χωρίς τον κορυφαίο τους κεντρικό;