Η φωτογραφία του Γιώργου Δέδε, του Βίκτωρα Θεοφιλόπουλου, του «χρυσού» σκόρερ, Θανάση Ιντζόγλου και του αρχηγού, Στάθη Χάιτα, να πανηγυρίζουν με… παραδοσιακό χορό πάνω στο στρώμα του επί κοντώ (!) του σταδίου Καραϊσκάκη, είναι μία από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες που έχουν μείνει από την «τρελή» πρόκριση του Πανιωνίου επί της Ατλέτικο Μαδρίτης, με τη νίκη με 1-0 στη ρεβάνς του Φαλήρου, σαν σήμερα το 1971.
Ήταν μία τεράστια έκπληξη, μία μεγάλη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου, μία μικρή δικαίωση, αν θέλετε, για τον Πανιώνιο του Τζο Μάλετ, ο οποίος τη σεζόν που είχε προηγηθεί είχε φτάσει για πρώτη φορά τόσο κοντά στο όνειρο της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Πολλοί υποστηρίζουν ότι άξιζε περισσότερο τον τίτλο από την ΑΕΚ, που τελικά τον κατέκτησε. Δεν θα πάρουμε θέση, θα αρκεστούμε ωστόσο στο γεγονός ότι η παρέα των (ήδη καταξιωμένων διεθνών άσων) Χάιτα και Δέδε, είχε κερδίσει το δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ επειδή είχε τερματίσει ψηλότερα από τον… φιναλίστ της Ευρώπης. Τον Παναθηναϊκό!
Και επειδή η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια, η παρ’ ολίγον αντίπαλος των «πρασίνων» στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (για την Ατλέτικο λέμε, που αποκλείστηκε στον δεύτερο ημιτελικό από τον Άγιαξ δεχόμενη δύο γκολ στα τελευταία λεπτά), στάθηκε ως ανυπέρβλητο εμπόδιο μπροστά στον πρωτάρη, ουσιαστικά, στην Ευρώπη, Πανιώνιο. Ο οποίος, όμως, κατέβηκε με άγνοια κινδύνου και στα δύο ματς και πήρε την πρόκριση, που παραμένει έως και σήμερα η κορυφαία στιγμή στη (διόλου αμελητέα) ευρωπαϊκή ιστορία του.
Ίσως ο πιο καθοριστικός αγώνας ήταν ο πρώτος, στο «Βιθέντε Καλδερόν» και πιο σημαντικό γκολ κι από της ρεβάνς αυτό του Κώστα Λαγού, με το οποίο οι «κυανέρυθροι» μείωσαν με 2-1 στο 80’. Σκορ το οποίο έδινε ουσιαστικές ελπίδες πρόκρισης στη ρεβάνς, γεγονός που μάλλον υποτιμήθηκε από τους «ροχιμπλάνκος». Δεν ήμασταν και μπροστά στις συζητήσεις τους, αλλά η λογική αυτό λέει. Ποιος ήταν ο Πανιώνιος που θα τα ‘βγαζε πέρα με κοτζάμ Ατλέτικο των μεγάλων Αδελάρδο, Αραγονές (ναι, ο μακαρίτης πια πρώην τεχνικός της εθνικής Ισπανίας) και Γκάρατε, έστω και στην έδρα του;
Το ματς, βέβαια, διεξήχθη στο στάδιο Καραϊσκάκη κυρίως για λόγους εισπρακτικούς, αν και στις κερκίδες τελικά βρέθηκαν 15.000 φίλαθλοι που θα χωρούσαν και στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης. Θα είχαν να το λένε, πάντως, όσοι έζησαν από κοντά την υπερπροσπάθεια των παιδιών του Μάλετ για τη νίκη και την πρόκριση, που τελικά ήρθε με το εύστοχο πέναλτι του Θανάση Ιντζόγλου στο 52’. Σπεσιαλίστας από την άσπρη βούλα ο Νικαιώτης άσος, δεν «ψάρωσε» απέναντι από τον Ρόντρι κι έκανε αυτό που ήξερε καλά. Η συνέχεια του αγώνα μετά το 1-0 ήταν αγχωτική, μια και η Ατλέτικο -όπως ήταν λογικό- πίεσε. Όμως ο Πανιώνιος άντεξε και στο τέλος οι παίκτες του πανηγύρισαν τον άθλο με κάθε περίεργο τρόπο. Όπως αυτόν που σας περιγράψαμε στην αρχή του κειμένου!
Ο Πανιώνιος είχε δείξει τη δύναμή του και εκτός συνόρων και περίμενε πλέον τον αντίπαλό του στη φάση των «32». Κι αν τα πράγματα εξελίχθηκαν απρόσμενα άσχημα κόντρα στην εξίσου ισχυρή Φερεντσβάρος, η επιτυχία κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης δεν αμαυρώθηκε. Αντίθετα, παραμένει σημείο αναφοράς για τον ιστορικό σύλλογο και για όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο, 47 χρόνια μετά.
Πανιώνιος – Ατλέτικο Μαδρίτης 1-0
Σκόρερ: 52′ πέν. Θανάσης Ιντζόγλου
Πανιώνιος (Τζο Μάλετ): Φίλης, Χριστοδούλου, Θεοφιλόπουλος, Παπασίκας, Κυριαζής, Μωραϊτέλης, Χάιτας, Θ. Ιντζόγλου, Λαγός, Δέδες (77′ Χιώτης), Μαύρος.
Ατλέτικο Μαδρίτης (Μ. Ντομίνγκο): Ρόντρι, Μέρλο, Γκαγιέγο (32′ Βιθέντε), Αδελάρδο, Οβεθέρο (46′ Κέκε), Ιγκλέσιας, Αραγονές, Γκάρατε, Σαλθέδο, Ιρουρέτα, Αλμπέρτο.
