Πως μπορείς μέσα σε ένα δίωρο να τιμωρήσεις όσους γκρίνιαζαν τα προηγούμενα χρόνια για «καλή μπάλα», ακόμα και μετά από νίκες; Τους βάζεις στην άκρως επώδυνη διαδικασία να ζήσουν το κυριακάτικο Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ από την αρχή ως το τέλος του…
Είχα ακούσει κάμποσες φορές την έκφραση «παίξε καλά κι ας χάσεις» την περασμένη τετραετία από στόματα Ολυμπιακών. Και θυμάμαι σαν τώρα τον… προβληματισμό αρκετών μετά από την περυσινή νίκη επί των Θεσσαλονικέων με το γκολ του Ένγκελς. Να υποθέσω πως οι «προβληματισμένοι» εκείνου του ματς πετούσαν στα σύννεφα χθες παρά την ήττα. Ή μήπως άλλαξαν το τροπάρι στο «τι να το κάνω να παίζω καλά άμα δεν κερδίζω»;
Ο Ολυμπιακός ήταν παραπάνω από καλός το βράδυ της Κυριακής. Αντίστοιχα, ο ΠΑΟΚ ήταν πολύ παρακάτω από κακός. Όσοι τόλμησαν να μιλήσουν για θείες δίκες κλπ, ελπίζω να το έκαναν από αφέλεια ή κακή μνήμη και όχι εκ του πονηρού. Ειδικά πέρυσι, οι Θεσσαλονικείς ήταν απλώς λίγο λιγότερο κακοί από τους Πειραιώτες: όχι επειδή είχαν δυο τελικές παραπάνω (4-6), αλλά γιατί ο αντίπαλός τους ήταν περισσότερο μαζεμένος απ’ ό,τι επιβάλλουν οι συνθήκες σε ανάλογες περιστάσεις. Μέχρι εκεί όμως. Καμία αδικία δε συντελέστηκε πέρυσι τουλάχιστον, αγωνιστική ή μη. Οπότε, ας σταματήσει εδώ αυτό το ανέκδοτο με τις υπερφυσικές αναφορές…
Δείξτε μου έναν οπαδό του Ολυμπιακού που να προτιμάει την ήττα της Κυριακής από την περυσινή αντίστοιχη νίκη και θα σας δείξω έναν ανώμαλο! Απ’ αυτούς που δεν καταδέχεται να τους μιλήσει ο Τσουκαλάς, αν θυμάστε τη διάσημη πια ατάκα του Τάκη. Το ξεκαθαρίσαμε αυτό; Πάμε παρακάτω.
Ένα 24ωρο μετά τη λήξη του αγώνα, ελάχιστοι είναι αυτοί που ασχολούνται με το πόσο ανώτερος ήταν ο Ολυμπιακός. Οι περισσότεροι έχουν ήδη αρχίσει να ψάχνουν για ενόχους και για προβλήματα. Ο Γιαννιώτης έκανε την πρώτη του χοντρή γκάφα με τα ερυθρόλευκα και αμέσως ξεχάστηκε ό,τι έχει προηγηθεί. Μέχρι που άρχισε και η πρώτη νοσταλγία για τον Προτό…
Ανδρέα (έχεις και το όνομα του γιου μου), καλώς όρισες στον Θρύλο! Από τώρα ξεκινά και επίσημα η καριέρα σου στο λιμάνι, αφού ο μήνας – εν προκειμένω τρίμηνο – του μέλιτος έληξε. Ο ήρωας της περασμένης αγωνιστικής (και όχι μόνο) έγινε ο «κακός» της τωρινής. Το ίδιο και ο Χασάν: από Μεσσίας μετατράπηκε σε Ιούδα μέσα σε έξι μέρες. Κι ας ανάγκασε τον Πασχαλάκη να κάνει την επέμβαση του αγώνα, κι ας είδε την μπάλα να αρνείται πεισματικά να πάει μέσα στο τέλος…
Όσο για τον Φορτούνη; Έβγαλε, λέει, την ταινία που δένει στον καρπό του και την πέταξε κάτω νευριασμένος όταν έγινε αλλαγή. Άρα, έχει πρόβλημα με τον Μαρτίνς ή τέλος πάντων είναι παρμένος. Τι λες ρε μπαγλαμά; Τριάντα χιλιάδες κόσμος στο Καραϊσκάκη και είχε τα νεύρα του τεντωμένα και τους παλμούς του στο κόκκινο. Σκεφτείτε πως ήταν για αυτούς που έτρεχαν κιόλας. Μήπως έπρεπε να είναι χαρούμενος ο Κώστας με την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα ή ακόμα και με το γεγονός πως αποφασίστηκε η αντικατάστασή του; Σωστά ή λάθος δεν μας απασχολεί στην παρούσα φάση, ο καθένας μπορεί να πει το μακρύ του και το κοντό του…
Άκουσα πολλούς πονηρούς να αναρωτιούνται – πάντοτε κατόπιν εορτής – πως είναι δυνατόν να παίζει ο Βούκοβιτς και όχι ο Σισέ. Να υποθέσω ότι στα φιλικά ήταν ξετρελαμένοι με την εικόνα του Αφρικανού και ότι έλεγαν «παιδί είναι, αφήστε το να κάνει και καμιά βλακεία». Η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών είχε ξεγράψει τον αγαπητό Παπέ από τις συνεχόμενες γκάφες του καλοκαιριού και χρειάστηκε να μεσολαβήσει το ματς κυπέλλου για να θυμηθούμε όλοι πως όταν είναι συγκεντρωμένος, είναι ίσως ο κορυφαίος και σίγουρα πιο πληθωρικός στόπερ του πρωταθλήματος. Φανταστείτε ωστόσο να έβαζε ο Μαρτίνς τον Σισέ με τον ΠΑΟΚ και να έκανε εκείνος το απίστευτο αυτογκόλ: οι κατάρες προς τον ίδιο και «τον μ@λ@&@ που τον έβαλε» θα τους κυνηγούσαν για χρόνια…
Δεν υπάρχει τίποτε θετικό σε μια ήττα, όταν πρόκειται για ένα παιχνίδι που επιβάλλεται να το κερδίσεις. Παρ’ όλα αυτά, μπορείς να χρησιμοποιήσεις κάποια συμπεράσματα ώστε να ωφεληθείς στη συνέχεια. Για να φύγεις ηττημένος, σημαίνει αυτονόητα ότι κάτι δεν έκανες σωστά, πέρα από την γκίνια και τη μεταφυσική. Διότι, απλούστατα, αν τα είχες κάνει όλα σωστά, σίγουρα δεν θα ήσουν εσύ εκείνος που δέχτηκε το μοιραίο γκολ. Τι να γίνει όμως, συμβαίνουν κι αυτά στο ποδόσφαιρο. Και πουθενά αλλού.
Για σκεφτείτε το λίγο: πόσες είναι οι πιθανότητες να έχει ξυλοφορτώσει τον αντίπαλό του ένας πυγμάχος, να τον έχει ημιλιπόθυμο στα σκοινιά ενώ ο ίδιος δεν έχει δεχτεί ούτε.. χαστούκι και προτού τον αποτελειώσει να πάθει συγκοπή και να πέσει ξερός; Αυτό ακριβώς συνέβη το τελευταίο βράδυ του Σεπτέμβρη στο Καραϊσκάκη. Εκεί που ο Ολυμπιακός «έδερνε» ανελέητα τον ΠΑΟΚ, έπαθε έμφραγμα από ένα διπλό λάθος που δεν θα ήταν πιστευτό ούτε σε ταινία. Το καλό στην ιστορία μας είναι πως η ζωή συνεχίζεται και η όποια βλάβη δεν είναι απαραίτητο να αποδειχθεί μόνιμη. Πόσο μάλλον μοιραία…