Έχει μια έφεση σ΄αυτό «το σπορ» ο Ολυμπιακός. Να είναι συντριπτικά καλύτερος πάνω στο χορτάρι και να κάνει ήρωες τους αντιπάλους. Οι παλιότεροι έζησαν ανάλογες στιγμές με την Α.Ε.Κ. ( Οικονομόπουλος – Καραγκιοζόπουλος και Ατματσίδης – Ντέμης), μία με τον Άρη (Κατεργιαννάκης) και δεν τις ξεχνάνε. Αντίθετα, είναι ισχυρές στη μνήμη τους γιατί συνδέθηκαν με μια κορυφαία, από πλευράς απόδοσης, στιγμή της ομάδας τους και ταυτόχρονα με ένα οδυνηρό (γιατί τέτοιο είναι μια απολύτως απροσδόκητη ήττα) αποτέλεσμα.
Το βράδυ της Κυριακής στο Φάληρο η ιστορία επαναλήφθηκε, αυτή τη φορά ως φάρσα. Το ακραία κωμικό στοιχείο εντοπίζεται, προφανώς, στο γεγονός πως ο αντίπαλος δεν κατάφερε να πετύχει ούτε καν το γκολ της νίκης. Και γι΄αυτό οι ερυθρόλευκοι φρόντισαν σε μια εξαιρετικά άτυχη και κακοπαιγμένη φάση. Αυτή τη φορά «ήρωας» (με τη δέουσα ποδοσφαιρική ελαφρότητα ο χαρακτηρισμός) προέκυψε ο Πασχαλάκης με τον Βιερίνια σε δεύτερο, πλην υπερπολύτιμο ρόλο.
Ως εδώ όλα καλά και – το κυριότερο- γνωστά από το ερυθρόλευκο παρελθόν. Για το ποδόσφαιρο πρόκειται, το δημοκρατικότερο σπορ στον πλανήτη, εκεί όπου έχει πιθανότητες να πάρει (ή να κλέψει) τη νίκη ακόμη και η πλέον αδύναμη (έστω και συγκυριακά) ομάδα. Δηλαδή, ο Π.Α.Ο.Κ. της Κυριακής.
Από εδώ και πέρα τι γίνεται; Αυτό είναι σήμερα το θέμα. Το βράδυ της Κυριακής είναι ιστορία. Μεταξύ μας ο Ολυμπιακός δεν έχει και πολλές (ποδοσφαιρικά) εναλλακτικές. Το άθλημα περιγράφεται μετά από ήττες, ακόμη και τις πλέον οδυνηρές, ως εξαιρετικά μονομερές. Δουλειά και πάλι δουλειά και πάλι δουλειά και επανεξέταση των δεδομένων.
Το πρώτο στοιχείο, η συνεχής, αδιάλειπτη και σκληρή δουλειά είναι γεγονός από τριμήνου και πλέον στον Ολυμπιακό. Άλλωστε, η δουλειά όλων στην ερυθρόλευκη ιεραρχία, από τον πρόεδρο έως και τον τελευταίο φροντιστή, είναι που κατάφερε να δημιουργήσει τόσο σύντομα αυτή την πολύ ελκυστική ομάδα, η οποία ήδη καταγράφει στο χορτάρι την αγωνιστική της αξία και υπογράφει μεγάλες αγωνιστικές προοπτικές προϊόντος του χρόνου. Αυτή, ακριβώς, τη δουλειά αναγνωρίζει και αποδέχεται σύμπας ο ερυθρόλευκος οργανισμός με αποτέλεσμα ακόμη και σε μια τόσο σκληρή βραδιά να αποθεώνει όλη την ομάδα κι εκείνους που την δημιούργησαν. Ότι η δουλειά αυτή θα συνεχισθεί και θα ενταθεί, αν απαιτείται, είναι περισσότερο από βέβαιο.
Ίσως ένα ευρύτερο πεδίο αντίδρασης του Ολυμπιακού να βρίσκεται στην επανεξέταση, υπό το πρίσμα της νέας κατάστασης και των μεγεθών που αυτή παράγει στην επανεξέταση των δεδομένων, Των αγωνιστικών εννοείται.
Τι σημαίνει, στο επίπεδο της ομάδας, η διαδικασία αυτή; Θα μπορούσε κανείς, χωρίς βεβαίως να είναι ο αρμόδιος προπονητής, να καταγράψει ως περιεχόμενα την αύξηση του αριθμού των ποδοσφαιριστών που διαμορφώνουν την εξίσωση της αρχικής ενδεκάδας, την ευκολότερη (άρα και ταχύτερη) απάντηση στα προβλήματα που βάζει το ματς, την τολμηρότερη οργάνωση του παιχνιδιού κ.λ.π.
Ο Ολυμπιακός περπάτησε (στην ουσία ως νέα ομάδα κατά 10/11 μπουσούλησε) τα πρώτα του βήματα με απόλυτη επιτυχία και – το κυριότερο- προκάλεσε θετικά την ποδοσφαιρική οικογένεια καταθέτοντας μια νέα αγωνιστική ταυτότητα που έγινε αμέσως αποδεκτή ως η πλέον προωθημένη στο δύσμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο. Σήμερα, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι πρέπει να την αλλάξει στις πλευρές της εκείνες που δείχνουν πλέον να υπολείπονται των αγωνιστικών αναγκών.
Εκτιμώ πως η πρώτη απάντηση του Ολυμπιακού μπορεί να είναι η πρόσθεση στην εξίσωση της αρχικής ενδεκάδας περισσότερων ποδοσφαιριστών, καθώς είναι πια έτοιμοι κι εκείνοι που για κάποιο λόγο υπολείπονταν το προηγούμενο διάστημα.
Η εξέλιξη αυτή είναι μονόδρομος. Οι ιδέες χρειάζονται διόρθωση και τόνωση. Νέα πρόσωπα και αγωνιστικές προσαρμογές. Τότε είναι που αποδίδουν τα μέγιστα. Όταν είναι δυναμικές και μπορούν να απαντήσουν στις ισορροπίες της συγκυρίας.
Κι επειδή (και στο ποδόσφαιρο) «όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος» είμαι βαθύτατα πεπεισμένος πως ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχός του φετινού Ολυμπιακού. Μαζί με την τόλμη…