Η εθνική Ελλάδας ζει ξανά το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων. Για όλα τα μέλη της -πλην των Σπανούλη και Ζήση- αυτή θα είναι η πρώτη φορά σε Ολυμπιάδα. Και τι τρόπος για να τα καταφέρει. Στο κατάμεστο ΣΕΦ με επιβλητικές εμφανίσεις και αφήνοντας εκτός τη Σλοβενία του Ντόντσιτς και την Κροατία των… άτακτων Σάριτς, Ζούμπατς και Χεζόνια.
Η εθνική ομάδα έγινε ξανά «επίσημη αγαπημένη» και ονειρεύεται κάτι μεγάλο στο Παρίσι το φετινό καλοκαίρι. Η αρχή έγινε στο ΣΕΦ, όπου βρέθηκαν όσοι πραγματικά ήθελαν να στηρίξουν την προσπάθεια για τη φανέλα κι όχι για το «εγώ» τους. Όλοι όσοι βρέθηκαν στο Προολυμπιακό τουρνουά έπαιξαν πρώτα για την ομάδα και για το όνειρο εκατομμύριων Ελλήνων που είχε μείνει στα… αποδυτήρια εδώ και 16 χρόνια.
Από το άστρο του Σπανούλη στα δάκρυα του Γιάννη: Αυτή η εθνική σε κάνει να ονειρεύεσαι ξανά
Ο Βασίλης Σπανούλης δεν κοιτούσε το νούμερο στη φανέλα ή τον σύλλογο πίσω από την εθνική, τους αντιμετώπιζε όλους το ίδιο και στο παρκέ φάνηκε πως αυτή η ομάδα είναι ξανά οικογένεια και παίζει το μπάσκετ που αρμόζει στην εθνική ομάδα. Με συγκεκριμένη ταυτότητα, με τσαγανό, με άμυνα… άλλης εποχής και με παίκτες-ηγέτες στην καλύτερη φάση της καριέρας τους.
Ανάμεσα τους και δύο αχώριστοι «λύκοι» από την ερυθρόλευκη αγέλη του Ολυμπιακού που πλέον έγιναν «γαλανόλευκοι» και ζουν το παιδικό τους όνειρο. Ο λόγος για τος Κώστα Παπανικολάου και Τόμας Γουόκαπ.
Ο πρώτος, ο μεγάλος αρχηγός, δεν άφησε ποτέ την εθνική παρά μόνο όταν είχε «διαλύσει» τα γόνατά του» και ο δεύτερος, ένας Τεξανός απ’ τα Καμίνια, δέθηκε από την πρώτη στιγμή με το εθνόσημο και ζει έντονα την κάθε στιγμή τονίζοντας πως πλέον αισθάνεται Έλληνας. Και το εννοεί, το βλέπεις εντός κι εκτός παρκέ. Βλέπεις τη γαλανόλευκη φλόγα να καίει παντού μέσα του.
Παπανικολάου και Γουόκαπ έφεραν το «εμείς» πάνω από το «εγώ» και στην εθνική ομάδα.
Όχι μόνοι τους φυσικά, καθώς το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της επιτυχίας ανήκει στον Βασίλη Σπανούλη, αλλά έδειξαν πως όταν υπάρχει καλή διάθεση, ειλικρίνεια, αγάπη για τη φανέλα και αυτοθυσία, όλα είναι δυνατά. Ακόμα και μία πρόκριση που τόσα χρόνια φάνταζε ως ένα άπιαστο και στοιχειωμένο όνειρο.
Το αξίζουν να βρίσκονται στην Ολυμπιάδα. Όπως και ο πιστός στρατιώτης Νικ Καλάθης, ο σπουδαίος Γιάννης, ο εξαιρετικός Παπαγιάννης, ο βελτιωμένος σε όλους τους τομείς Ντίνος Μήτογλου, ο συγκινητικός Τολιόπουλος κι όλα τα παιδιά που ήταν στην 12άδα αλλά και στην 16άδα του Προολυμπιακού.
Τώρα αρχίζει το καλό…