Υπό «κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας» η εκτιμώμενη, με βάση και την «σπουδαιότητα του αγώνα», απόδοση του Ολυμπιακού χθες, Πέμπτη, βράδυ με αντίπαλο τον Λεβαδειακό (πρώτοι αγώνες της φάσης των ομίλων του Κυπέλλου) θα κινούνταν μεταξύ «τρία πουλάκια κάθονταν» και «άτιμη κενωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις…». Λογικό, από τη σύνθεση της ομάδας και την παραδοσιακή ελληνική στάση απέναντι σε αγώνες και διοργανώσεις που κρίνονται με ένα μυστήριο τρόπο «δεύτερες στην αξιακή κλίμακα της ομάδας».
Κι εκεί που όλοι περίμεναν, του Λεβαδειακού περιλαμβανομένου, να δουν και να θαυμάσουν δυο-τρεις πολύ καλές ενέργειες ενός τεράστιου ποδοσφαιριστή ονόματι Γιάγια Τουρέ, να ευχαριστηθεί η ψυχούλα τους γήπεδο και να γυρίσουν ήσυχοι στο σπίτι προέκυψαν … παπάδες στο χορτάρι.
Εν αρχή ην ο Γκιγιέρμε. Κανονικός Βραζιλιάνος. «Επιθετικό» χάϊδεμα (κοντρόλ το λένε στο κανονικό ποδόσφαιρο) της μπάλας, άψογη μεταβίβαση σε κάθε χώρο, σωστή πάσα, τέλεια εκμετάλλευση του χώρου, κάθετο (όταν μας παίρνει) ποδόσφαιρο, ποτέ η μπάλα στον αέρα και, όταν η περίσταση το απαιτεί, πίεση στον αντίπαλο, γρήγορη επιστροφή. Το σημαντικότερο; Αίσθηση του γηπέδου και των ισορροπιών που ισχύουν κάθε φορά. Μέσος πολυτελείας ακόμη και για τον Ολυμπιακό. Κατέθεσε διαπιστευτήρια υψηλής ποιότητας και στις δύο θέσεις που δοκιμάστηκε. Γιατί, με όλα αυτά τα στοιχεία, δεν έχει καπαρώσει θέση βασικού; Ο Μαρτίνς ξέρει καλύτερα από τον καθένα μας. Κι επειδή στο πρόσωπο του προπονητή υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη «κάτι παραπάνω θα ξέρει» και πρέπει να το δεχθούμε.
Δημήτρης Μάνος. Έκπληξη πολλών καρατίων. Ομολογώ ότι κάτι υποψιάστηκα από την πρώτη φορά που υποδέχθηκε τη μπάλα έξω την περιοχή του Λεβαδειακού, αλλά γρήγορα προσγειώθηκα εκτιμώντας «δεν μπορεί να είναι τόσο καλός». Κι όμως είναι. Έλληνα επιθετικό που να κινείται με τόση άνεση στο ύψος της αντίπαλης περιοχής, να «σπάει» τη μπάλα σε συμπαίκτες σε ελάχιστο χώρο, να διαμορφώνει με πάσα όρους παραβίασης της αντίπαλης εστίας και να απειλεί ταχύτατα πολύ δύσκολα βρίσκει κανείς. Άγχος; Ναι. Υπερβολική, κάποιες φορές, εκβίαση εξελίξεων; Ναι. Λογικό μου φαίνεται και το εκτιμώ βαθύτατα. Δείχνει διάθεση για διάκριση και ισχυρό κίνητρο. Στιγμές στον αγώνα νόμιζα ότι ο τύπος παίζει σέντερ σε ομάδα μπάσκετ και βγαίνει τόσο εύκολα στην κορυφή να υποδεχθεί τη μπάλα και να τη σπάσει δίπλα για να φύγει και να την υποδεχθεί ξανά… Δηλαδή, έπαιζε μέχρι τον Ιούνιο αυτό το παλληκάρι στη Β΄ Εθνική; Και στην πρώτη κατηγορία ποιοι έπαιζαν;
Γιάννης Μασούρας. Στ΄αλήθεια «σούζα τ΄αλογάκι»… Άτι από εκείνα που βγάζει ο κάμπος απαίδευτο μεν, τεραστίων δυνατοτήτων δε. «Ψαρωμένη» εμφάνιση, αλλά πολλά, πάρα πολλά υποσχόμενη. Ταχύτητα, επιστροφές, πίεση σε όλους τους χώρους, «τσαμπουκάς» στην κόντρα για τη μπάλα, μαζεμένη, προφανώς λόγω άγχους, επιθετική διάθεση, αλλά και σέντρα και μια έντονη διάθεση να υπενθυμίζει σε όλους πως ο Μαρινάκης δεν έδωσε τσάμπα ένα εκατομμύριο ευρώ για να τον φέρει στον Πειραιά από τη Λάρισα. Θα ήταν σίγουρα πρώτη επιλογή αν δεν έπεφτε πάνω σε ένα σεληνιασμένο φέτος Ελαμπντελαουί. Οι προοπτικές του υπέροχες. Υγεία να έχει και διάθεση. Όλα θα έρθουν…
Κι ο Τουρέ; Εντάξει τώρα, μην το ξεφτιλίσουμε εντελώς. Να κάνουμε κριτική εμείς στον μεγαλύτερο Αφρικανό ποδοσφαιριστή όλων των εποχών, σε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα χαφ που πέρασαν από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο είναι κομματάκι χειρότερο από ύβρη. Μην τρελαθούμε εντελώς… Τον ίσκιο του είδαμε χθες και αυτό φτάνει. Τα υπόλοιπα προσεχώς.
Υ.Γ. Έχει δρόμο ακόμη το πρότζεκτ που λέγεται Ολυμπιακός. Κάτι μου λέει πως δεν έχουμε δει ακόμη ούτε τα μισά από όσα περιμένουμε…. Και κάτι τελευταίο: Τεράστιο κέρδος για τους ερυθρόλευκους το αγωνιστικό αποτύπωμα του προπονητή στο σύλλογο και όχι στην «πρώτη» ενδεκάδα.