Στην Ελλάδα του 2018, όπου ο σεβασμός στους «άλλους» – σε οποιοδήποτε πεδίο, από τα σπορ ως την πολιτική και από τις μπίζνες ως την θρησκεία – είναι άγνωστη λέξη, η υπόκλιση στην προσωπικότητα και το έργο του Παύλου Γιαννακόπουλου από όλους ανεξαιρέτως τους «αντιπάλους» του, εντός και εκτός συνόρων, αποτελεί το μεγαλύτερη απόδειξη της σημαντικότητας του, το πιο ξεχωριστό παράσημο.
Υπό αυτή την έννοια ήταν αναμενόμενο το γεγονός ότι θα γέμιζε το ΟΑΚΑ από φίλους του τριφυλλιού, για να τιμήσουν τη μνήμη του πιο σπουδαίου παράγοντα της ιστορίας του συλλόγου με την διοργάνωση ενός τουρνουά μπάσκετ μεταξύ κορυφαίων ευρωπαϊκών ομάδων. Οι δρόμοι που άνοιξε και η κληρονομιά που άφησε, αποτελούν εγγύηση για το μέλλον του Παναθηναϊκού…
Προφανώς, η νίκη των πρωταθλητών Ελλάδος επί της Χίμκι με σχεδόν 30 πόντους διαφορά σε ένα φιλικό παιχνίδι με τόσο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, δεν αποτελεί λόγο για να πανηγυρίζει ο οποιοσδήποτε – άσχετα αν μια ενδεχόμενη ήττα στο ίδιο ματς θα μπορούσε εύκολα να γίνει απαρχή γενικής αμφισβήτησης παικτών και προπονητών.
Παρόλα αυτά, η πρώτη εμφάνιση της φετινής «έκδοσης» του Παναθηναϊκού μπροστά στο κοινό του ήταν μια πρώτης τάξης ευκαιρία, για να καταλάβουν οι νέοι παίκτες το μέγεθος του κλαμπ στο οποίο έχουν την ευκαιρία να αγωνιστούν, να γίνει ένα πρώτο βήμα στην δημιουργία της χημείας μεταξύ εξέδρας και αθλητών που είναι το πιο πολύτιμο στοιχείο της συνταγής του «άπαρτου ΟΑΚΑ».
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Παναθηναϊκός θα είναι και φέτος μέσα στις καλύτερες ομάδες της Ευρωλίγκα και η παρουσία του Μπερτομέου στην εξέδρα των επισήμων δείχνει ότι βρέθηκε τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση στις σχέσεις των δύο πλευρών. Το γεγονός ότι παρέμεινε στο ρόστερ ένας σημαντικός αριθμός παικτών από την περασμένη σεζόν και το ότι ενισχύθηκε ο ελληνικός κορμός φάνηκε από την πρώτη κιόλας βραδιά ότι θα παίξουν καθοριστικό ρόλο τόσο στην συνοχή της ομάδας, όσο και στην ενέργεια που θα βγάζει πάνω στο παρκέ.
Υποτίθεται ότι ο Πασκουάλ είναι από τους καλύτερους επιθετικούς προπονητές στην Ευρώπη, αλλά στο ματς με την Χίμκι αυτό που έκανε εντύπωση ήταν πως κάθε παίκτης που πατούσε στο παρκέ προσέγγιζε το ρόλο του στο παιχνίδι από την άμυνα. Υποτίθεται ότι ο Λάνγκφορντ στα 35 του ντύθηκε στα πράσινα για να δίνει κλάση και λύσεις στην επίθεση, αλλά ο Αμερικανός έπαιζε overplay και κυνηγούσε τον προσωπικό του αντίπαλο λες και ήταν 18 χρονών.
Ο Λεκαβίτσιους πίεζε τόσο, ώστε οι Ρώσοι δεν μπορούσαν να περάσουν το κέντρο και ο Παπαγιάννης που μπήκε στο παρκέ σαν τέταρτος σέντερ πρώτη φορά στο τέταρτο δεκάλεπτο προσπαθούσε να κόψει κάθε σουτ που γινόταν μέσα από το ζωγραφιστό. Είναι προφανές ότι έχει γίνει δουλειά από τον Καταλανό τεχνικό στο κομμάτι της προσήλωσης στην άμυνα και έχει καταφέρει να πείσει τους παίκτες του ότι με αυτό το μυαλό πρέπει να μπαίνουν στο παιχνίδι.
Ένα αμυντικό θέμα που είχε η ομάδα ήταν πως η επιλογή του Πασκουάλ να αλλάζει στα σκριν δεν υποστηρίζεται από όλους τους παίκτες το ίδιο αποτελεσματικά. Η Χίμκι σημάδεψε τον Μήτογλου και του δημιούργησε προβλήματα, όπως και με τους Βουγιούκα, Παπαγιάννη. Η προφανής λύση είναι να μην έχει αυτή την τακτική η ομάδα όταν παίζουν οι συγκεκριμένοι παίκτες, από την άλλη μεριά όμως αυτή είναι και η εύκολη λύση. Είναι θέμα του κόουτς το πως θα το διαχειριστεί..
Επιθετικά ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να κινείται γύρω από τον Καλάθη, την ικανότητα του να τρέχει την μπάλα και να πασάρει την σωστή στιγμή, στον σωστό παίκτη. Γενικά οι πράσινοι είχαν καλές αποφάσεις με εξαιρετικές αποστάσεις πάνω στο παρκέ και έξυπνα παιχνίδια που έβαζαν σε σταθερή βάση την μπάλα στην καρδιά της ρακέτας της Χίμκι, για να τελειώσουν φάσεις ή, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις για ελεύθερα τρίποντα.
Η εικόνα των πρασίνων σε γενικές γραμμές ήταν θετική. Προφανώς υπάρχουν πολλά στις συνεργασίες (αμυντικά και επιθετικά) που μπορούν να γίνουν καλύτερα και θα βελτιωθούν στο χρόνο που απομένει μέχρι να ξεκινήσουν οι επίσημες υποχρεώσεις σε Ελλάδα και Ευρώπη.
Εκεί που φαίνεται να υπάρχει ένα θέμα είναι η ισορροπία ανάμεσα στους περιφερειακούς και τους ψηλούς. Η ομάδα είναι πλέον γεμάτη από κοντούς που μπορούν να σκοράρουν, ενώ αντίστοιχα στην γραμμή των ψηλών υπάρχουν εργαλεία αλλά όχι σταθεροί σκόρερ. Ο Βουγιούκας είναι ο μόνος που έχει παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι, Λάσμε και Γκιστ τελειώνουν φάσεις στο κέντρο της ρακέτας και ο βελτιωμένος Παπαγιάννης βρίσκεται στην διαδικασία της απόκτησης αθλητικής ταυτότητας ύστερα από δύο χαμένα χρόνια στις ΗΠΑ.
Εκτός από τον Γιώργο που έχει όλο το μέλλον μπροστά του, οι υπόλοιποι βρίσκονται σε ηλικία που δεν πρόκειται να αλλάξουν το παιχνίδι τους. Εναπόκειται στον Πασκουάλ να πάρει από αυτούς ότι καλύτερο μπορούν να δώσουν και να κρύψει τις όποιες αδυναμίες έχουν.
Στα γκαρντ, πάντως, η παρουσία του Λάνγκφορντ πρόσθεσε fire power και ποιότητα στο ένας εναντίον ενός σε συνδυασμό με εμπειρία και καλή επιλογή. Ο Μαικ Τζέιμς μπορεί να ήταν πιο νέος και να μπορούσε να πάρει ένα ματς μόνος του, αλλά στην κακή του μέρα ήταν καταστροφικός για την ομάδα του. Ο Λάνγκφορντ έχει την εμπειρία και τον χαρακτήρα να …βάζει φρένο στην κατηφόρα.
Εντυπωσιακή εικόνα ήταν εκείνη του Παπαπέτρου. Ο διεθνής φόργουορντ ίσως είναι σήμερα ο πιο γυμνασμένος Έλληνας παίκτης και είναι φανερό ότι παίζει με άλλο αέρα σε σχέση με το πως πατούσε το παρκέ όταν έπαιζε στον Ολυμπιακό. Η αίσθηση που έβγαζε παλιότερα ήταν πως σε κάθε ματς προσπαθούσε να αποδείξει ότι αξίζει ευκαιρίες, χρόνο συμμετοχής, να παίζει στην περιφέρεια και όχι σαν δεύτερος ψηλός. Τώρα δείχνει πιο σίγουρος, βάζει την μπάλα στο παρκέ χωρίς να ανησυχεί ότι θα κάνει λάθος, ακόμη και το σουτ μοιάζει πιο natural, καθώς δίνει στην μπάλα μεγαλύτερη καμπύλη.
Κατά τα άλλα, είναι δεδομένο ότι η διαδικασία του να οικοδομήσει η ομάδα τους αυτοματισμούς της και να δώσει έμφαση στις λεπτομέρειες δεν πρόκειται να λήξει σύντομα, ούτε καν στους πρώτους μήνες της σεζόν. Θα είναι μια συνεχής προσπάθεια τελειοποίησης με κορύφωση την άνοιξη του 2019. Γι’ αυτό το λόγο όσοι παρακολουθούν έξω από τις γραμμές δεν πρέπει να βιάζονται να κρίνουν και να κατακρίνουν, μόνο να απολαμβάνουν την ενέργεια και την προσπάθεια του κάθε αθλητή να δώσει το 100%.
Αντί άλλου επιλόγου θα κλείσουμε με μια φράση από τις δηλώσεις του Δημήτρη Γιαννακόπουλου με την αφορμή του τουρνουά στην μνήμη του ιστορικού ηγέτη του Παναθηναϊκού. Μια ατάκα που θα μπορούσε να είναι η απαρχή μιας νέας τάξης πραγμάτων στο πολύπαθο ελληνικό μπάσκετ αρκεί να συνδυαστεί με πράξεις: «O πατέρας μου, μου έλεγε πάντα κάτι που για πολλά χρόνια δεν ήταν στο μυαλό μου. Ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει και όχι να χωρίζει, πρέπει να είμαστε όλοι φίλοι»…