«Σκάσε και κολύμπα», λοιπόν. Ή «συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια». Διαλέγετε και παίρνετε, το ίδιο κάνει, άλλωστε η φράση που ακολουθεί κάθε φορά που ακούγεται αυτή η επωδός προς τους φίλους του Πανιωνίου είναι το «πάμε παρακάτω». Η ιστορία του είναι γεμάτη τέτοιους πικρούς αγώνες σαν αυτόν της Δευτέρας με τον Ολυμπιακό και αλίμονο αν έμενε πίσω και δεν κοιτούσε μπροστά.
Το ίδιο και οι οπαδοί του. Πονάει να χάνεις ενώ είσαι καλύτερος και μάλιστα στο 92’, ενώ σου έχει ακυρωθεί κανονικό γκολ. Ακόμα πιο πολύ ενοχλεί η αγωνιώδης προσπάθεια να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις που άφησε σε όλο τον κόσμο η διαιτησία στο ματς –αν κι από αυτό είσαι συνηθισμένος, δεν βαριέσαι. Γι’ αυτό είναι ίσως πιο εκνευριστικά τα κροκοδείλια δάκρυα των μεγάλων αντιπάλων του (εκάστοτε) αντιπάλου, που την ίδια ώρα που θα σου δώσουν ένα παρηγορητικό χτύπημα στην πλάτη, θα πιπιλίσουν και την «καραμέλα» περί… παραρτήματος. Μην τυχόν ξεγελαστείς και πιστέψεις, δηλαδή, ότι νοιάζονται για σένα στ’ αλήθεια. Και πας παρακάτω.
Σκέφτεσαι πόσο καλύτερη θα είχε γίνει η συνέχεια αν είχες έστω τον ένα βαθμό από αυτό το δύσκολο ματς, πόσω μάλλον τους τρεις. Παρηγοριέσαι και παίρνεις κουράγιο για τη δύσκολη συνέχεια από την εμφάνιση του δευτέρου ημιχρόνου. Το πάθος και τη θέληση, τις γρήγορες μεταβάσεις στην επίθεση και τους αυτοματισμούς που δεν είχαν βγει σε κανένα προηγούμενο ματς, την αίσθηση, τέλος πάντων, ότι υπάρχει μία κανονική ομάδα που θα πάρει βαθμούς σε πιο εύκολα παιχνίδια και δεν θα είναι της πλάκας, όπως φοβήθηκες στο ματς με την ΑΕΚ. Και πας παρακάτω.
Λες την ώρα που συμβαίνει «δεν αξίζει να ασχολούμαι, τριάντα χρόνια τα ίδια, φτάνει». Αλλά ξέρεις ότι την επόμενη αγωνιστική θα ασχοληθείς και πάλι, διότι αξίζει: Θα έρθουν και οι μεγάλες χαρές που δεν θα συγκρίνονται σε γνησιότητα με εκείνες των άλλων –και όταν λέμε «χαρές» δεν εννοούμε μόνο νικηφόρα αποτελέσματα. Γι’ αυτό και δεν συγκρίνονται με εκείνες «των άλλων». Και προχωράς, γιατί και η ζωή προχωράει κι αν δεν την ακολουθούσες παρά τις κακοτοπιές που έχουν βρει αυτόν τον σύλλογο, δεν θα είχες γιορτάσει μαζί του τα 128 χρόνια πριν από λίγες ημέρες.
Υ.Γ: Ο Ζοζέ Ανιγκό κέρδισε πολλούς πόντους με την ομάδα που παρουσίασε το βράδυ της Δευτέρας και οι σκέψεις περί απομάκρυνσης του μπήκαν στην άκρη. Η ομάδα, όμως, έχει ανάγκη τους βαθμούς τώρα που το πρόγραμμα εξομαλύνεται για να ξεφύγει από τις τελευταίες θέσεις. Και το παιχνίδι του Σαββάτου με τον Απόλλωνα έχει φτάσει να θεωρείται καθοριστικό. Με μία καλή εμφάνιση και, κυρίως, με μία νίκη, ο Γάλλος ησυχάζει για καιρό. Το ίδιο και η ομάδα, η οποία θα δουλέψει στη συνέχεια με καλύτερη ψυχολογία.
Υ.Γ.2: Οι απορίες και η γκρίνια για τον παραγκωνισμό του Άλμπεργκ και του Σαραμαντά συνεχίζονται, όμως οι έως τώρα επιλογές του Ανιγκό δείχνουν ότι ανταμείβει όποιον δουλεύει. Τρανό παράδειγμα ο Σωτήρης Τσιλούλης, ο οποίος μπήκε στην εντεκάδα έδωσε φρεσκάδα στο δεξί άκρο της επίθεσης κι ας κουράστηκε μετά τη συμπλήρωση μίας ώρας παιχνιδιού. Μήπως, λοιπόν, βλέπει κάτι παραπάνω ο προπονητής; Μήπως αυτοί που δεν παίζουν δεν είναι τόσο καλοί όσο νομίζουμε;
