Στα (πάρα πολλά) χρόνια που ο Ολυμπιακός ξεκινούσε – και τελείωνε – το πρωτάθλημα ως το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, η μοναδική ρεαλιστική πιθανότητα για να πάρουν κάποια χαρά οι αντίπαλοί του, ήταν συνυφασμένη με ενδεχόμενα άσχημα αποτελέσματα στην Ευρώπη. Εν προκειμένω στο Τσάμπιονς Λιγκ, μια και εκεί έχουν δώσει τη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων τους οι Πειραιώτες.
Ο χρόνος κύλησε, οι καιροί άλλαξαν και πλέον φτάσαμε στην εποχή της «εξυγίανσης». Για πρώτη φορά ίσως από το καλοκαίρι του 1997 (τότε που οι ερυθρόλευκοι είχαν ήδη κατακτήσει τον πρώτο τίτλο επί Κόκκαλη) ο Ολυμπιακός μπήκε σε μια νέα σεζόν με την ταμπέλα του αουτσάιντερ: ούτε καν το καλοκαίρι του 2010 δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, αν σκεφτούμε τη χιονοστιβάδα αλλαγών που συντελέστηκαν σε διοικητικό και αγωνιστικό επίπεδο ως την τελευταία μέρα των μεταγραφών…
Πως φτάσαμε στο σημείο να μη θεωρείται ο Θρύλος (μακράν) πρώτο φαβορί για το πρωτάθλημα; Για να σας βοηθήσω, η καταστροφική περυσινή σεζόν που ξεκίνησε με το λάθος του Χάσι και ολοκληρώθηκε με το «εκ προμελέτης έγκλημα» της αντικατάστασης του Τάκη Λεμονή με τον Όσκαρ Γκαρθία, παίζει τον μικρότερο ρόλο σε αυτή την εξέλιξη. Τον πραγματικό λόγο τον γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν έστω και επιδερμική σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο: ακόμη κι εκείνοι που δεν το παραδέχονται δημόσια, ξέρουν καλά τις μεθοδεύσεις και τα χρήματα που έχουν δαπανηθεί προκειμένου να επιβληθεί η «εξυγίανση»…
Ο τροχός γύρισε και πλέον ήρθε η ώρα να κριθούν οι… κρίνοντες. Αυτοί δηλαδή που περίμεναν πως και πως τα όποια ευρωπαϊκά στραβοπατήματα του Ολυμπιακού, καθισμένοι αναπαυτικά στον καναπέ τους. Το καλοκαίρι πέρασε, οι όμιλοι ξεκίνησαν και κάθε κατεργάρης πήρε τον δρόμο για τον πάγκο του. Τι είδαμε σε αυτή την πρώτη αγωνιστική σε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα;
Η ΑΕΚ αναμετρήθηκε με την τρίτη κατά σειρά ισχυρότερη ομάδα του ομίλου της. Οι πρωταθλητές της ντροπιαστικότερης σεζόν στην ιστορία της Α’ εθνικής πήγαν με συγκρατημένη αισιοδοξία στο Άμστερνταμ, ωστόσο επέστρεψαν με πρόστιμο για… υπέρβαρο στις αποσκευές τους. Τρία γκολ, όλα στο β’ μέρος για έναν Άγιαξ που μόνο χαρισματική ομάδα δεν τον λες…
Μια μέρα αργότερα, ήταν η σειρά του ΠΑΟΚ. Του θεωρούμενου υπερφαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, για τους λόγους που ανέφερα πιο πάνω. Πριν καλά – καλά προλάβει να ζεσταθεί το πράμα, η Τσέλσι είχε ήδη ανοίξει το σκορ και οι Θεσσαλονικείς ήταν κρεμασμένοι από τα δοκάρια τους. Με το σαρωτικό 22-3 υπέρ των Λονδρέζων στις τελικές και κάμποσα χαμένα τετ α τετ, φαντάζει μυστήριο άλυτο ακόμα και για τον πατριώτης των Τσελσαίων, Σέρλοκ Χολμς, το πως παρέμεινε αυτό το 0-1 ως το τέλος…
Η Ελλάδα είναι η παγκόσμια πρωτεύουσα του παραλογισμού. Το αντιλαμβάνεσαι με το που βγαίνεις στον δρόμο ή ακόμα και όταν ανοίγεις την τηλεόραση. Λαμβάνοντας υπόψη τούτη τη ζοφερή διαπίστωση, δεν απορείς που οι οπαδοί ομάδων με… 42 πρωταθλήματα λιγότερα ή με δυο νίκες όλες κι όλες σε ομίλους Τσάμπιονς Λιγκ τολμούν να ειρωνεύονται τον αυτοκράτορα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Η μεν ΑΕΚ χρειάστηκε να φτάσει στην τέταρτη παρουσία της σε φάση ομίλων μέχρι να πανηγυρίσει την πρώτη (και τη δεύτερη) νίκη της στη διοργάνωση, ο δε ΠΑΟΚ δεν ξέρει καν πως είναι η εμπειρία μιας συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ίσως οι Θεσσαλονικείς να είχαν την ευκαιρία να ντεμπουτάρουν φέτος, αλλά για το ότι έχασαν το πρωτάθλημα (και μαζί τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν βατούς αντιπάλους) φταίει πρώτα απ’ όλα το κακό τους το κεφάλι. Τη μια έβαλαν στο σημάδι τον Γκαρθία (και γλίτωσαν σκανδαλωδώς την αφαίρεση βαθμών), την άλλη μπούκαρε ο Ιβάν με το όπλο και έγινε ό,τι έγινε. Ακόμα κι αν δε μετρούσε ποτέ το γκολ του Βαρέλα και το ντέρμπι έληγε 0-0, η αυτοχειρία του ΠΑΟΚ ξεπερνά κατά πολύ τις όποιες διαμαρτυρίες περί «στησίματος».
Μέχρι πέρυσι, η μοναδική μοναδική ρεαλιστική πιθανότητα για να πάρουν κάποια χαρά οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού, ήταν συνυφασμένη με ενδεχόμενα άσχημα αποτελέσματά του στην Ευρώπη. Ο πολυπρωταθλητής Ελλάδας τους έκανε το χατίρι να χάσει επιτέλους το πρωτάθλημα, ωστόσο αν ήξεραν τι θα επακολουθούσε, μάλλον θα έκαναν ό,τι μπορούσαν προκειμένου ο τίτλος να καταλήξει ξανά στον Πειραιά.
Διότι τώρα, όχι μόνο έγιναν (και αυτή τη φορά με αποδείξεις) ό,τι οι ίδιοι κατηγορούσαν εντός συνόρων, αλλά διαπιστώνουν με πόνο ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να γίνουν αυτό που περίμεναν πως και πως να λοιδορήσουν στην Ευρώπη. Με λίγα λόγια, ήρθε η ώρα να συναντήσουν ξανά στον καθρέφτη τους ό,τι προσπαθούσαν να κοροϊδέψουν εδώ και είκοσι χρόνια, δίχως όμως να έχουν την πολυτέλεια να καυχηθούν για 44 κούπες πρωταθλητή…