Ο Φεβρουάριος πλησιάζει προς το τέλος του. Ο Ολυμπιακός με τον «τραγικό σχεδιασμό», τους «τσιγκούνηδες Αγγελόπουλους», τις «πολλές μεταγραφικές αστοχίες» και τις «εμμονές του Μπαρτζώκα» μετρά ήδη δυο τίτλους. Και ο Παναθηναϊκός με τις «στοχευμένες κινήσεις», τον «έξτρα λαρτζ Δημήτρη Γιαννακόπουλο», το «πληρέστατο ρόστερ» (με το ροτέισον των… 7,5 παικτών) και τον «διαπλανητικό υπερπροπονητή Εργκίν Αταμάν» παραμένει με άδεια χέρια, έχοντας να αντιμετωπίσει πολύ μεγάλη γκρίνια αλλά και εσωστρέφεια που παραπέμπει στην προηγούμενη διετία.
Η ειρωνεία πηγαίνει πρωτίστως σε μια μεγάλη μερίδα των οπαδών του Ολυμπιακού που, από τον Οκτώβριο κιόλας είχε φροντίσει να ξεγράψει μια ομάδα με τόσο γερά θεμέλια, και μετά στους διάφορους προφεσόρους μυαλοπώληδες που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα κινδύνευαν να μείνουν άνεργοι με όσα έχουν πει/γράψει μονάχα τους τελευταίους μήνες. Εννοείται πως οποιοσδήποτε άλλος στη θέση των Ερυθρόλευκων και κυρίως, με τα οικονομικά δεδομένα τους, πιθανότατα θα είχε κακαρώσει βλέποντας κομβικούς παίκτες να πέφτουν σαν τα κοτόπουλα από την αρχή της σεζόν ως και σήμερα.
Τα θεμέλια του Ολυμπιακού ωστόσο δεν είναι τα πρόσωπα (των παικτών). Είναι οι αρχές της ομάδας που ξεκινούν από τη διοίκηση και καταλήγουν στην τεχνική ηγεσία. Είναι η νοοτροπία της οικογένειας που δεν επιτρέπει σε κανέναν εξωτερικό παράγοντα να τη διαβάλει και να τη βλάψει. Και προφανώς είναι ο «προστάτης οικογένειας» Γιώργος Μπαρτζώκας που εγγυάται πως αυτοί είναι οι παίκτες που θέλει και με αυτούς θα πηγαίνει σε κάθε πόλεμο.
Έχω δει 3-4 διαφορετικές συνεντεύξεις των Αγγελόπουλων από το Ηράκλειο και κάμποσες ακόμη τα τελευταία χρόνια. Και ειλικρινά απορώ που δεν έχει βρεθεί ένας άνθρωπος να τους κάνει την πιο απλή ερώτηση: «Παναγιώτη και Γιώργο, τι είναι αυτό που σας κάνει να ασχολείστε μέρα – νύχτα με την ομάδα σας εδώ και δυο δεκαετίες, σε ένα άθλημα που έχει πάντοτε (μεγάλη) οικονομική χασούρα και που για χρόνια σας έκλεβαν εντός συνόρων τον ιδρώτα αλλά και τα εκατομμύρια που ξοδεύατε»;
Μέχρι να τεθεί και να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα (οπότε και θα δώσω το επόμενο), ας πάμε παρακάτω. Ο μπασκετικός Ολυμπιακός πανηγύρισε την Κυριακή τον 32ο τίτλο της ιστορίας του και 15ο στην εποχή των Αγγελόπουλων. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως από τους 12 εγχώριους της εποχής Αγγελόπουλων, οι 7 έχουν έρθει τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Καθόλου τυχαία, από τότε που η ιστορική απόφαση του Μέχρι Τέλους οδήγησε στο ξήλωμα του σάπιου καθεστώτος της ΕΟΚ του Βασιλακόπουλου.
Μόνο να αναλογιστεί κάποιος πόσες κούπες κλάπηκαν από τους Ερυθρόλευκους μέσα στον 21οι αιώνα, είναι αρκετό για να πέσει σε κατάθλιψη. Σκεφτείτε κιόλας να είστε εκείνοι που πλήρωναν αδρά για να βλέπουν τον κάθε Παναγιώτου, Αναστόπουλο, Μάνο, Πηλοΐδη (τελειωμό δεν έχει η λίστα) να τους στερεί αυτά που άξιζαν να κατακτήσουν.
Εκτός από υπάλληλος πρέπει να είσαι και νοητικά ανεπαρκής για να μην αναγνωρίσεις στους Αγγελόπουλους το ότι μετά από τόσα χρόνια πολέμου και σφαγών εις βάρος τους, άφησαν παντελώς ακηδεμόνευτες τις εκλογές της ΕΟΚ. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που ακόμα και την ύστατη στιγμή προσπάθησε να «περάσει» έναν απίθανο τύπο ως διάδοχο του Βασιλακοπουλιστάν, κάνοντας το υγιές κομμάτι του ελληνικού μπάσκετ να αναγουλιάζει στην ιδέα μιας πιθανής «συνέχειας».
Όπως εκτός από υπάλληλος θα πρέπει να είσαι και νοητικά ανεπαρκής για να αποδώσεις διάφορους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς στον Μπαρτζώκα, επειδή απλώς έχει κάνει ασήκωτη την ομάδα που υποστηρίζεις. Έχω διαβάσει και ακούσει ντροπιαστικά πράγματα μόνο το τελευταίο τριήμερο, από τύπους που τα αρμόδια δημοσιογραφικά όργανα θα έπρεπε να έχουν διαπομπεύσει δημόσια. Διότι είναι άλλο πράγμα η αγωνιστική κριτική και άλλο η προσωπική επίθεση. Μη νομίζετε, δεν είναι τόσο λεπτή η διαχωριστική γραμμή όσο επιχειρούν κάποιοι να την εμφανίζουν.
Ο ΠΣΑΤ είναι το συνδικαλιστικό όργανο των αθλητικών συντακτών. Πρώτα απ’ όλα όμως, θα πρέπει να έχει ως μέλημά του την προάσπιση του ελληνικού αθλητισμού και όσων τον προάγουν. Κατ’ επέκταση, θα έπρεπε να θεωρεί «εχθρό» όποιον επιτίθεται σε προσωπικότητες που κάνουν την Ελλάδα να φαίνεται λίγο καλύτερη χώρα από αυτό που πραγματικά είναι.
Αν τυχόν αυτοί που επιτίθενται χυδαία στον Μπαρτζώκα είναι μέλη του ΠΣΑΤ, θα έπρεπε να έχουν συρθεί σε δημόσια απολογία προτού υποστούν κυρώσεις από τα πειθαρχικά όργανα. Και αν όχι, να υπάρξει μια δημόσια τοποθέτηση από τον Σύνδεσμο που να ξεκαθαρίζει ότι όχι μόνο οι συγκεκριμένοι δεν είναι μέλη του, αλλά και ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε ένα μέλος του να παρεκτρέπεται σε τέτοιο βαθμό, προς παραδειγματισμό όλων υφιστάμενων αλλά και υποψηφίων μελών. Επαναλαμβάνω, μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους Έλληνες προπονητές στην ιστορία και τον μοναδικό που έχει ανακηρυχθεί τρεις φορές ο καλύτερος στη Euroleague. Πάντα με μπάτζετ πολύ μικρότερο από εκείνο των βασικών ανταγωνιστών του.
Πιο πάνω μίλησα για θεμέλια και αρχές. Οι αγωνιστικές αρχές του Ολυμπιακού ήταν αυτές που έκαναν και πάλι τη διαφορά σε ένα ματς τίτλου. Ποιες ακριβώς είναι αυτές οι αρχές; Πριν τις επαναλάβω, διαβάστε την παρακάτω παράγραφο…
«Γιατί νίκησε ξανά ο Ολυμπιακός ένα παιχνίδι που φαινόταν προορισμένο να το χάσει; Η απάντηση είναι σχετικά απλή. Έτσι όπως είναι δομημένες οι δυο ομάδες, οι Ερυθρόλευκοι θα μπαίνουν σε κάθε ματς ως φαβορί. Τουλάχιστον όταν θα είναι πλήρεις. Όταν δεν θα είναι, θα καλούνται να κάνουν υπερβάσεις σαν αυτήν της Παρασκευής».
Οι συγκεκριμένες λέξεις προέρχονται από το ΕΥΘΕΩΣ που γράφτηκε μετά τη νίκη της πρεμιέρας της Euroleague στο ΟΑΚΑ. Παρότι από τότε άλλαξαν πάρα πολλά σε πρόσωπα και ειδικά στον Ολυμπιακό, δεν θα άλλαζα ούτε λέξη. Δυστυχώς, πλήρεις τις δυο ομάδες μπορούμε να τις δούμε μονάχα στην Ευρωλίγκα, αν βεβαίως δεν έχει κάποιο νέο πρόβλημα τραυματισμού να διαχειριστεί ο Μπαρτζώκας.
Έστω και με 8 ξένους όμως, η πλάστιγγα θα γέρνει και πάλι στην ερυθρόλευκη πλευρά. Όταν ο Παναθηναϊκός θα πάει στο ΣΕΦ, ο Μιλουτίνοφ θα είναι απών. Ο ΜακΚίσικ όμως θα είναι εκεί για να δώσει ακόμα μια λύση μεταξύ 2 και 3, ενώ καλώς εχόντων των πραγμάτων (γιατί με τον Νάιτζελ δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος) θα είναι και ο Γκος ετοιμοπόλεμος. Μέχρι εκείνο το ματς όμως έχουμε καιρό.
Με πλήρες – ή έστω σχεδόν πλήρες – ρόστερ, ο Ολυμπιακός θα μπαίνει στο παρκέ προτάσσοντας αρετές που όλες σχεδόν οι ομάδες του κόσμου θα σκότωναν για να τις βρουν. Ειδικά το κεφάλαιο «περιφερειακή άμυνα» είναι από μόνο του ικανό να εξασφαλίσει νίκες σχεδόν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και σε βραδιές που το μακρινό σουτ δεν είναι αξιόπιστο.
Στην παραπάνω παράγραφο, που επίσης γράφτηκε μετά το διπλό στο ΟΑΚΑ, προσθέστε την παρουσία τριών παικτών που είχαν καταλυτική συμβολή στον θρίαμβο του Ηρακλείου. Ενδεχομένως να συζητάμε για χρόνια τις φετινές προσθήκες μεσούσης της σεζόν, αφού ο αντίκτυπός τους είναι ήδη σημαντικότατος. Και το ότι οι τρεις νεοφερμένοι δείχνουν να έχουν κουμπώσει όχι μόνο στην αγωνιστική νοοτροπία της ομάδας αλλά και στην πνευματική, κάνει τους οπαδούς ακόμα πιο ανυπόμονους για τη συνέχεια.
Ασφαλώς και δεν με εκπλήσσει η εικόνα του Πετρούσεφ, αφού έχω γράψει σε όχι και τόσο ανύποπτο χρόνο πως το ταβάνι του είναι πιο ψηλό από το ΣΕΦ, φτάνει να δουλέψει σκληρά. Όπως δεν με εξέπληξε η πολύ γεμάτη παρουσία του Ναζ, ο οποίος έπαιξε 12 λεπτά και έδωσε την ψυχή του, προσφέροντας και στις δυο πλευρές του παρκέ πολλά περισσότερα από αυτά που έχουν αποτυπωθεί στη στατιστική. Περιμένω ωστόσο να τον δω να λύνεται και στο εκτελεστικό κομμάτι.
Εκείνος που με εξέπληξε ήταν ο μοναδικός που δεν περίμενα ότι θα το κάνει. Όχι γιατί δεν τον πίστευα πολύ, αλλά για το ακριβώς αντίθετο. Από την πρώτη στιγμή ήμουν από εκείνους που θεωρούσαν ότι Μπαρτζώκας και Αγγελόπουλοι έχουν πιάσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου με την περίπτωση του Μόουζες Ράιτ. Τον οποίο ο Ολυμπιακός έδεσε συμβόλαιο ενάμισι έτους που μόνο χαμηλό δεν το λες για παίκτη άγνωστο μέχρι και πριν από λίγες εβδομάδες.
Όσο βέβαιος κι αν ήμουν για τη σημασία της απόκτησης του Μωυσή όμως, ακόμα και τώρα, τρεις μέρες μετά, αδυνατώ να επεξεργαστώ πλήρως όσα έκανε στο πρώτο αιώνιο ντέρμπι της καριέρας του. Το οποίο μάλιστα έκρινε έναν τίτλο, κάτι που ειδικά ο Παναθηναϊκός ήθελε σαν τρελός με δεδομένο ότι αγνοεί τη λέξη κούπα από το 2021. Τότε που πανηγύρισε την κατάκτηση της Basket League κόντρα στο Λαύριο, στο δεύτερο και πιο απαξιωμένο πρωτάθλημα εν τη απουσία του Ολυμπιακού. Και το πόσο πληγώθηκαν οι Πράσινοι από την απώλεια του δεύτερου τίτλου της σεζόν φάνηκε από τις οργανωμένες επιθέσεις στον Εργκίν Αταμάν…
Έχω την αίσθηση πως η εξωπραγματική εμφάνιση του Ράιτ έχει περάσει στα ψιλά, με κάποιες επιδερμικές αναφορές μονάχα. Αν θέλετε τη γνώμη μου, πρόκειται για τον άνθρωπο που έκρινε τελεσίδικα τον κυπελλούχο Ελλάδας 2024. Τον προφήτη που έκανε ακόμα και τους άπιστους να μετανοήσουν και να πιστέψουν.
Πρώτα απ’ όλα, προκάλεσε χάος στην άμυνα αλλά και την επίθεση του Παναθηναϊκού. Στο τέλος του αγώνα αποδείχθηκε πως οι Πράσινοι δεν είχαν κανέναν τρόπο να τον σταματήσουν και η μόνη τους ελπίδα ήταν να χρεωθεί με 5ο φάουλ και να αποβληθεί.
Εκεί που καταλαβαίνεις ότι ο Ολυμπιακός έπιασε το ΤΖΟΚΕΡ με τριπλό τζακπότ είναι στο τελευταίο 8λεπτο του τελικού. Ο Μωυσής χρεώνεται με 4ο φάουλ και όλα έδειχναν πως ο Μπαρτζώκας θα τον τραβούσε στον πάγκο για να επαναφέρει εσπευσμένα τον Φαλ. Η απόφαση που πάρθηκε ήταν κι αυτή που έκρινε τον νικητή…
Σε λιγότερα από 7 λεπτά, ο Ράιτ έβαλε στον ΠΑΟ 11 πόντους (από τους 13 δικούς του συνολικά). Τους περισσότερους με προσωπικές ενέργειες, έχοντας πάρει επιθετικό ριμπάουντ ή έχοντας ανανεώσει επίθεση με κερδισμένο φάουλ σε άστοχο σουτ. Την ίδια στιγμή ήταν πραγματικός ογκόλιθος στην άμυνα, απειλώντας οποιονδήποτε αντίπαλο πλησίαζε στη ρακέτα και κατεβάζοντας τα περισσότερα ριμπάουντ.
Η μόνη «αδράνεια» που θα μπορούσε να του χρεώσει κάποιος ήταν ότι επέτρεψε το μοναδικό τρίποντο του Σλούκα, αλλά αυτό συνέβη σχεδόν 9′ πριν τη λήξη. Ένα λεπτό αργότερα ο Σλούκας τον σημάδεψε, έπεσε πάνω του και τού πήρε το 4ο φάουλ, για να προκαλέσει την αγωνιστική έκρηξη του θηρίου που λέγεται Μόουζες Ράιτ.
Σε ένα ματς με τόσο κλειστό σκορ και με τέτοια δυσχέρεια στο μακρινό σουτ, οι 11 πόντοι του Μωυσή στο τελευταίο 7λεπτο είχαν την αξία 30 σε ολόκληρο το ματς. Με την καθοριστική συνδρομή του ο Ολυμπιακός σκόραρε στο συγκεκριμένο διάστημα 18, ενόσω οι αντίπαλοί του πάσχιζαν να βρουν τον δρόμο προς το καλάθι. Όταν λοιπόν ένας σέντερ που βρίσκεται στην ομάδα σου ένα σκάρτο 20ήμερο τελειώνει ουσιαστικά μόνος του αγώνα τίτλου κόντρα στον Παναθηναϊκό παίζοντας με 4 φάουλ (όλα χρεωμένα στα πρώτα 6 λεπτά συμμετοχής του!), αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε να κάνει όταν περάσουν μερικές μήνες και τον μάθουν οι συμπαίκτες του.
Κάθε ένας από τους πόντους του Ράιτ στην τελευταία περίοδο ήταν και μια εντολή τίτλου. Με τέσσερα φάουλ, αναγκασμένος να παίζει συχνά άμυνα εξ αποστάσεως και να αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι τις επαφές κοντά στα δυο καλάθια. Ο Μωυσής της Παλαιάς Διαθήκης κατέβασε 10 Εντολές από το Όρος Σινά, αυτός του Ολυμπιακού «αποκάλυψε» 11 στο Ηράκλειο, γραμμένες όχι σε πέτρινες πλάκες αλλά στην… κολυμπήθρα που αποτελεί το τρόπαιο του κυπελλούχου Ελλάδας.
ΥΓ1. Αν κρίνει κάποιος με χαλαρά ελληνικά δεδομένα, η εικόνα στις εξέδρες ήταν φυσιολογική. Όταν όμως διαφημίζεις #einaigiorti και άλλες τέτοιες τρίχες και στο τέλος βλέπεις διπλάσιους οπαδούς του Παναθηναϊκού στον τελικό αλλά και μια εξέδρα οργανωμένων που θύμιζε πέταλο ΟΑΚΑ, τότε δεν είναι γιορτή αλλά ντροπή για τους ανθρώπους της ΕΟΚ. Και νομίζω ότι ακριβώς την ίδια άποψη έχουν και οι «χαζοί» που πήγαν με τις οικογένειές τους στα Δυο Αοράκια, αντί να κάτσουν σπίτι τους για να πάνε άλλοι παρέα με τα… συντρόφια τους από τον σύνδεσμο. Ντροπή και ξεφτίλα μαζί για τους διοργανωτές και το μαγείρεμα που επέτρεψαν να γίνει…
ΥΓ2. Θα μου επιτρέψετε να θεωρώ φαβορί τον Παναθηναϊκό στους τελικούς, αφού δεν είναι εύκολο για καμία ομάδα να έχει άλλο ρόστερ στην Ευρωλίγκα και άλλο στο πρωτάθλημα. Αν ο Ολυμπιακός των 10 ξένων αναδειχθεί πρωταθλητής για τρίτη σερί χρονιά έχοντας κόψει σχεδόν τους μισούς, θα μιλάμε για ένα πρωτοφανές επίτευγμα. Από την άλλη, αν ήμουν ο Αταμάν θα έκοβα τον λαιμό μου ώστε να μην τρακάρω τον πλήρη Ολυμπιακό στα πλέι οφ της Euroleague…