Η υπέρβαση φαίνεται πως θα αργήσει κι άλλο για την εθνική. Και όπως όλα δείχνουν, η θεόσταλτη ευκαιρία να επιστρέψει η Ελλάδα σε μια μεγάλη διοργάνωση μετά από 10 χρόνια είναι αυτή της τελικής φάσης του Nations League που εκκρεμεί.
Για τις επιλογές του Γκας Πογέτ ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλά. Ο ίδιος είπε κάτι… άρες, μάρες, κουκουνάρες όταν ρωτήθηκε για τον Φορτούνη, με αποκορύφωμα τα περί «υπέροχου τηλεφωνήματος» που ήταν τόσο υπέροχο ώστε να οδηγήσει τον αρχηγό του Ολυμπιακού στην απόφαση αποχώρησης από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Το οποίο ουδείς γνωρίζει ποιον ακριβώς «αντιπροσωπεύει», αλλά αυτή μια άλλη ιστορία.
Η Ολλανδία είχε μόλις μια νίκη από τον περασμένο Δεκέμβριο μέχρι και τη σέντρα του αποψινού ματς. Το 3-0 κόντρα στο Γιβραλτάρ τον Μάρτιο. Κατά τα λοιπά, μονάχα αποτυχημένα αποτελέσματα με αποκορύφωμα τον διασυρμό από τη Γαλλία (4-0) τρεις μέρες πριν τη νίκη επί του Γιβραλτάρ.
Η λογική λέει πως θα δυσκολευόταν και απόψε, αν έβρισκε απέναντί της μια κανονική ομάδα και όχι αυτό το ανερμάτιστο σύνολο που εμφάνισε ο Πογέτ. Και αλίμονο σε όποιον επικαλεστεί ως δικαιολογία την έκτακτη απουσία του Μπάλντοκ, λες και ο Ρότα ήταν το μοναδικό πρόβλημα της εθνικής.
Δίχως να φορτσάρουν, δίχως ασφαλώς να παίξουν την μπάλα της ζωής τους (δεν μπορούν κιόλας, όπως έχει αποδειχτεί ειδικά επί ημερών Κούμαν), οι Ολλανδοί πήγαν περπατώντας στο ημίχρονο με το 3-0. Και είναι βέβαιο πως το Γιβραλτάρ τους είχε δυσκολέψει περισσότερο.
Δεν ξέρουμε αν οι Ολλανδοί παρασυρθούν από το αποψινό και πιστέψουν ότι έγιναν ξαφνικά ομάδα – όνειρο. Γιατί τέτοια δεν είναι σε καμία περίπτωση, παρά τους πολύ ποιοτικούς παίκτες που διαθέτει. Αυτό βεβαίως είναι δικό τους πρόβλημα. Εμείς έχουμε άλλα να λύσουμε. Τα οποία είναι λίγο – πολύ γνωστά εδώ και χρόνια: ας ρίξει κάποιος μια ματιά τι έχει συμβεί στην ΕΠΟ όλα αυτά τα χρόνια και θα πάρει την απάντησή του…
Στο 17′ ο Ντε Ρουν πέτυχε το πρώτο του γκολ με την πορτοκαλί φανέλα, ανοίγοντας το σκορ από στημένη φάση. Στο 31′ οι Οράνιε έκρυψαν την μπάλα μέχρι να την πετάξει στα δίχτυα του Βλαχοδήμου ο Κόντι Χάκπο, ενώ στο 39′ ο Βέγκχορστ τελείωσε οριστικά κάθε κουβέντα γράφοντας το 3-0.
Στο β’ μέρος οι Ολλανδοί βγήκαν από τα αποδυτήρια απλώς επειδή έπρεπε να παιχτεί ακόμη ένα ημίχρονο. Ακόμα και απέναντι σε αυτή τη ράθυμη διάθεση όμως, η εθνική ήταν παντελώς ανήμπορη να προβληματίσει τους γηπεδούχους. Το μόνο πράγμα για το οποίο μπορούμε να νιώσουμε κάποια περηφάνια ήταν η σπουδαία υποστήριξη των περίπου 2.000 Ελλήνων στο Φίλιπς Στάντιον, οι οποίοι ακούγονταν την περισσότερη ώρα πιο δυνατά από τους Ολλανδούς.
Κατά τα λοιπά, αυτοί που φταίνε λιγότερο για το χάλι που είδαμε είναι οι ποδοσφαιριστές. Η σοβαρότητα έχει χαθεί εδώ και πολλά χρόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο, το οποίο βιώνει μια παρατεταμένη «εξυγίανση». Να δούμε πόσο ακόμη θα κρατήσει. Από την άλλη, όταν έχουν γίνει όλα όσα έχουν γίνει στην ελληνική επικράτεια τα τελευταία 24ωρα, το τελευταίο πράγμα που μπορεί να σε χαλάσει είναι μια βαριά ποδοσφαιρική ήττα…
ΟΛΛΑΝΔΙΑ: Φλέκεν, Χερτρούιντα, Φαν Ντάικ, Ακέ (46′ Ντε Φράι), Ντάμφρις, Ντε Ρουν (65′ Ράιντερς), Ντε Γιονγκ (77′ Φέρμαν), Μπλιντ, Σίμονς, Βέγκχορστ, Χάκπο (64′ Λανγκ)
ΕΛΛΑΔΑ: Βλαχοδήμος, Ρότα (70′ Γιαννούλης), Ρέτσος, Χατζηδιάκος, Τσιμίκας, Σιώπης, Κουρμπέλης (69′ Κουλιεράκης), Μπακασέτας (77′ Μπουχαλάκης), Μάνταλος, Μασούρας (69′ Φούντας), Παυλίδης (73′ Γιακουμάκης).
