Έχει ο Παναθηναϊκός λόγους να νιώθει αδικημένος από τη διαιτησία κάθε φορά που χάνει από τον Ολυμπιακό; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ναι, όταν πρόκειται για εγχώριες διοργανώσεις. Πώς να μην αισθάνεται αδικημένος ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος όταν από το 100-0 της εποχής Βασιλακόπουλου έχουμε φτάσει στο 60-40 της εποχής Λιόλιου;
Ο ΑΘΛΟΣ δημοσίευσε χθες δυο βίντεο – ωδές στο πράσινο flopping, με μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές βουτιές των παικτών του Σερέλη τόσο στον πρώτο τελικό όσο και στους ημιτελικούς με το Περιστέρι. Ειδικά ο Μάριους Γκριγκόνις συμπεριφέρεται σαν να τον χτυπάει ρεύμα κάθε φορά που επιχειρεί προσπάθεια με την μπάλα. Μέχρι και θέατρο για να κερδίσει φάουλ από τον… Γκουντάιτις έκανε, τι να λέμε τώρα.
Στο κείμενο της περασμένης Δευτέρας σας έγραψα για την παραδοξότητα των μικρών διαφορών υπέρ του Ολυμπιακού όταν οι διαιτητές μιλούν ελληνικά. Την τελευταία διετία ο μέσος όρος των ερυθρόλευκων νικών στη Euroleague είναι στους 20 πόντους (19,75 επειδή μου αρέσει να είμαι ανατριχιαστικά ακριβής), αλλά με κάποιον σχεδόν μαγικό τρόπο πέφτει στους 9 στα εγχώρια ματς.
Σε αντίθεση με τον Δημήτρη Χατζηγεωργίου που κάνει (κατά δήλωσή του) «πολιτική», εμείς εδώ κάνουμε δημοσιογραφία. Δηλαδή, παράθεση στοιχείων και ανάλυση με επιχειρήματα που δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες και αντίλογο.
Κατά κανόνα μια διαιτησία μπάσκετ δεν την κρίνεις σε ένα – δυο επιμέρους σφυρίγματα αλλά στη συνολική «διάθεση» που δείχνουν οι τρεις διαιτητές. Οι οποίοι, ως γνωστόν, μπαίνουν πάντα διαβασμένοι στα παιχνίδια που πρόκειται να σφυρίξουν, ειδικά όταν πρόκειται για τόσο μεγάλα ματς όπως οι τελικοί μεταξύ αιωνίων.
Όπως είπα και προχθές, οι μικρές διαφορές στα εγχώρια ντέρμπι της τελευταίας διετίας δεν θα μπορούσαν ποτέ να είναι συμπτωματικές. Όχι σε ένα τόσο μεγάλο δείγμα αγώνων, δέκα τον αριθμό μέχρι και πριν το τζάμπολ του δεύτερου τελικού. Και επειδή ξεματιάστρα δεν είμαι ώστε να το ρίξω στη φιλοσοφία και τη μεταφυσική, η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή.
Τα πάντα έχουν να κάνουν με την «καλή διάθεση» των Ελλήνων διαιτητών να σφυρίξουν δήθεν «ισορροπημένα». Στη θεωρία ακούγεται σωστό το παραπάνω, στην πράξη όμως αποτυπώνεται ως απόπειρα αλλοίωσης της πραγματικότητας. Διότι αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν προσπαθείς να εξισορροπήσεις με σφυρίγματα και non call τη χαοτική διαφορά που χωρίζει Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.
Ας αφήσουμε όμως και τις γενικότητες και ας περάσουμε σε κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο. Διαβάσατε χτες για ανοχή – έως και συμπάθεια – των Ελλήνων διαιτητών στο πράσινο flopping. Αυτή είναι μια δεδομένη διάθεση που γίνεται εύκολα αντιληπτή. Για να καταλάβετε πλήρως αυτά που είπα περί «διαβάσματος» και διάθεσης εξισορρόπησης, δείτε την παρακάτω χαρακτηριστική φάση τα δυο απανωτά τρίποντα και φάουλ…
Ο Βεζένκοφ ευστοχεί για τρεις, την ώρα που ο Μαντζούκας του κάνει καθαρό φάουλ χτυπώντας το χέρι του. Ο MVP της φετινής Euroleague βάζει και τη βολή και το σκορ γίνεται 14-2 περίπου στα μισά της πρώτης περιόδου. Στην αμέσως επόμενη επίθεση ο Πάρις Λι σηκώνεται για τρίποντο, ο Λούντζης προσπαθεί να τον εμποδίσει όμως ο Αμερικανός του βάζει τρικλοποδιά στην προσγείωση με το απλωμένο αριστερό πόδι του.
Πρώτον, η παράβαση του Λι είναι τόσο καθαρή που μπορεί να τη διακρίνει ακόμα και ο πιο άπειρος διαιτητής. Δεν χρειάζεται να δείτε το στοπ καρέ στη βασική φωτογραφία του θέματος για να πειστείτε, το βίντεο στην κανονική ροή της μετάδοσης μιλά από μόνο του. Τι θα συνέβαινε αν οι διαιτητές ήταν ξένοι; Το τρίποντο θα μετρούσε (14-5), ο Πάρις Λι θα χρεωνόταν φάουλ και με δεδομένο πως θα ήταν το 5ο ομαδικό ο Λούντζης θα πήγαινε για δυο βολές αφού η μπάλα ήταν στον αέρα και δεν υπήρχε κατοχή.
Σε περίπτωση που δεν πιάσατε το υπονοούμενο, το θέμα δεν είναι οι δυο βολές υπέρ του Ολυμπιακού αλλά η δεδομένη διάθεση προστασίας του Πάρις Λι. Διότι ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν ότι ο ΠΑΟ έχει μεγάλο πρόβλημα στον άσο και ότι ο Αμερικανός θα έπρεπε να μείνει στο παρκέ όσο περισσότερο γινόταν.
Τι συνέβη τελικά; Ο Πάρις Λι έπαιξε 37μισι λεπτά και χρεώθηκε μόλις δυο φάουλ. Μιλάμε για έναν παίκτη που επειδή δεν μπορεί να ματσάρει σωματικά τους αντίπαλους γκαρντ, παίζει άμυνα πάνω στα χέρια τους με σκοπό να κλέψει την μπάλα. Κάποιες φορές επιτυγχάνει, κάποιες άλλες όμως το «πλατς» ακούγεται μέχρι την εξέδρα.
Flopping… δουλεμένο στην προπόνηση: Οι βουτιές των παικτών του Σερέλη δεν είναι τυχαίες (vids)
Αυτό που κατάφεραν οι τρεις διαιτητές της ΕΟΚ ήταν να κρατήσουν τον Λι στο ματς με το ζόρι, σφυρίζοντάς του μόνο τα φάουλ που έκανε με πρόθεση να σταματήσει τον αντίπαλο! Το πρώτο φάουλ που χρεώθηκε ήταν 2:26 πριν το τέλος όταν ο Σλούκας τον πέρασε και ετοιμαζόταν να εκτελέσει (ήταν το 4ο ομαδικό και η μπάλα πήγε απέξω) και το δεύτερο στα 6” πριν το τέλος, όταν έπρεπε πάση θυσία να σταματήσει το χρονόμετρο!
Στο ίδιο ματς που ο κορυφαίος αμυντικός της Ευρώπης (ο Τόμας Γουόκαπ δηλαδή) χρεώθηκε με 3 φάουλ σε 26′ συμμετοχής, ο Πάρις Λι θα έβγαζε ολόκληρο το παιχνίδι χωρίς φάουλ αν δεν έκανε με πρόθεση εκείνα τα δυο στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ακόμα και οι πιο αφελείς καταλαβαίνουν τι θα γινόταν αν ο Αμερικανός έκλεινε με δυο φάουλ την πρώτη περίοδο, όπως κάλλιστα θα είχε συμβεί αν η διοργάνωση ήταν διαφορετική.
Επειδή όμως οι Έλληνες διαιτητές είναι πονόψυχοι, βρήκαν τον τρόπο ώστε ο Παναθηναϊκός να μπορεί να παίζει με τον βασικό του point guard σε ολόκληρο το παιχνίδι, ακόμα και για κάνα δυο παρατάσεις άμα λάχει. Ευχαριστούμε πολύ, επόμενη γραμμούλα…
ΥΓ. Το παλικάρι που έγραψε αυτά που έγραψε για τον αείμνηστο Γιώργο Γεωργίου είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ; Και επιτρέπει η Ένωση Συντακτών ένα μέλος της να μιλά με τόσο προσβλητικό ύφος για έναν άνθρωπο που δεν είχε καν προλάβει να κηδευτεί;