Ο Ντόρον Λάιντνερ πέρασε και δεν… ακούμπησε από την πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού, με τον Ισραηλινό διεθνή μπακ να έρχεται με τις καλύτερες προδιαγραφές και πολλά όνειρα στο Λιμάνι αλλά μία σειρά από ατυχή γεγονότα -κι όχι μόνο- τον έθεσαν από νωρίς εκτός πλάνων.
Από τη μία η γνωστή ιστορία με το ρουμάνικο διαβατήριο που άργησε να έρθει, από την άλλη οι τραυματισμοί του και κυρίως οι ευκαιρίες που ποτέ δεν πήρε από Μαρτίνς, Κορμπεράν και Μίτσελ στην ομάδα του Πειραιά. Βέβαια, από τον τελευταίο (Μίτσελ) ο 20χρονος μπακ νιώθει μόνο ευγνωμοσύνη για τη στάση που κράτησε απέναντί του, ειδικά στο κομμάτι της μεταγραφής του στην Αούστρια Βιέννης, για την οποία όπως τόνισε ο Λάιντνερ «δεν θα γινόταν αν δεν ήταν ο Μίτσελ».
Παράλληλα, στάθηκε και στη στιγμή που λύγισε και έκλαψε μετά από μία προπόνηση στο Ρέντη επί εποχής Κάρλος Κορμπεράν, με τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο να τον στηρίζει μιλώντας του για τις δικές του δυσκολίες στο ξεκίνημα της καριέρας του.
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε ο Λάιντνερ σε συνέντευξή του για τη σύντομη πορεία του στον Ολυμπιακό:
Για τα πρώτα λεπτά που έχει αγωνιστεί με την Αούστρια (4 συμμετοχές): «Αισθάνομαι καλά. Επέστρεψα να παίξω, νιώθω ότι η αυτοπεποίθησή μου επιστρέφει ακόμα περισσότερο. Μπήκα στο πρώτο παιχνίδι για 25 λεπτά και μετά πήρα 35 λεπτά, στο τελευταίο παιχνίδι έπαιξα για ένα ολόκληρο ημίχρονο. Μπήκα στο 1-1 και νικήσαμε 1:3. Είναι σημαντικό για μένα να αποκτήσω αυτοπεποίθηση πριν τους αγώνες της εθνικής ομάδας. Σωματικά νιώθω καλά, στα πρώτα παιχνίδια ήμουν πιο κουρασμένος, αλλά μετά το πρώτο ημίχρονο που έπαιξα νιώθω ότι μπορώ να παίξω πλέον σε ένα ολόκληρο ματς».
Πέρασες μια δύσκολη περίοδο με την αναμονή για το ρουμανικό διαβατήριο. Τι έκανες όλο αυτό το διάστημα; «Για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν τόσο δύσκολη περίοδος. Αυτή ήταν μια διαδικασία για την οποία ήμασταν έτοιμοι. Εκανα προπονήσεις με την πρώτη ομάδα και έπαιζα με τη δεύτερη ομάδα. Νομίζω ότι ακόμα και χωρίς διαβατήριο θα μπορούσα να παίξω ως ξένος, οπότε δεν το βλέπω έτσι. Η αναμονή με κράτησε απασχολημένο, αλλά ήξερα ότι ήταν κάτι που δεν ήταν στο χέρι μου, προπονήθηκα σωστά σε πολύ καλές συνθήκες».
Και πάλι όμως δεν ήταν εύκολα στην αρχή: «Στην εποχή του Κάρλος Κορμπεράν, χάσαμε από τη Φράιμπουργκ 3-0 στο Γιουρόπα Λιγκ εντός έδρας, και μετά ήταν μια στιγμή που χάσαμε άλλο ένα παιχνίδι στο πρωτάθλημα – η ομάδα φαινόταν πολύ άσχημη. Τότε είπα στον εαυτό μου “ίσως αυτή τη φορά ο προπονητής να με δοκιμάσει”. Φτάνω στην προπόνηση, κάνω το πρώτο μέρος με την ομάδα και μετά στέλνει εμένα και άλλους δύο παίκτες (Ντε λα Φουέντε και Αγκιμπού Καμαρά) να προπονηθούμε με τον γυμναστή. Ημουν ήδη πολύ απογοητευμένος, τελείωσα την προπόνηση πριν από την υπόλοιπη ομάδα. Ήμουν νευρικός και είχα ήδη κλάψει. Ο Σωκράτης ήρθε κοντά μου και με ρώτησε τι έγινε. Ο Σωκράτης ήρθε σε ‘μένα και προσπάθησε να με βοηθήσει».
Τι σου είπε ο Σωκράτης; «Μου είπε: “Σε όλη μου την καριέρα πέρασα ακριβώς αυτά τα πράγματα τα οποία με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Αυτά είναι πράγματα που θα σε σκληρύνουν. Ξεκίνησα στη Μίλαν και ήμασταν η καλύτερη ομάδα που υπάρχει με Ροναλντίνιο, Ιμπραΐμοβιτς… Εγώ ήμουν 20 χρονών, ο προπονητής μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω ένα παιχνίδι, έκανα ένα λάθος και χάσαμε 1-0. Ο προπονητής ήρθε κοντά μου και με έβρισε, πήγα σπίτι και χτύπησα στους τοίχους. Είπα “φεύγω”. Ξέρω ότι είσαι καλός παίκτης”. Του είπα “Πώς ξέρεις ότι είμαι καλός παίκτης;”, και μου είπε «Έπαιξες με την Καλαμάτα, σωστά; Εκεί μεγάλωσα, με ρώτησαν πώς γίνεται να μην παίζεις στην πρώτη ομάδα;”.
Ο Σωκράτης μού έδειξε τις συνομιλίες του με τον Σάντσο που μετακόμισε στη Γιουνάιτεντ. Όταν ένας παίκτης σαν τον Σωκράτη έρχεται και σου μιλάει, αξίζει τα πάντα. Τον συμβουλεύτηκα για το πού να παίξω, μου σύστησε να μετακομίσω στην Αυστρία. Αυτή η συζήτηση με τον Σωκράτη όχι μόνο με ενθάρρυνε αλλά μου έδωσε ένα μάθημα ζωής».
Πώς ήταν οι συνθήκες στον Ολυμπιακό; «Δεν υπάρχουν τέτοιες συνθήκες στο Ισραήλ. Γήπεδα προπόνησης υψηλού επιπέδου, πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό, αποθεραπεία, ένα μεγάλο συγκρότημα από πισίνες, μου λείπει το πως με φρόντιζαν».
Πώς ήταν να προπονείσαι με μεγάλα ονόματα όπως ο Μαρσέλο; «Εφτασα στην πρώτη προπόνηση και βλέπω παίκτες με τους οποίους έπαιζα στο FIFA, όπως οι Παπασταθόπουλος, Βρσάλικο, Μαρσέλο, Χάμες Ροντρίγκες. Στο τέλος, ξεκινάς την προπόνηση και προσπαθείς να είσαι ο καλύτερος που υπάρχει. Στην αρχή ήταν μια παραίσθηση. Με τον Μαρσέλο υθπήρξε μια σύνδεση από την πρώτη στιγμή. Την πρώτη μέρα που έφτασε, επέστρεψα από το Ισραήλ και εκείνος προσγειώθηκε από τη Βραζιλία. Κάναμε την πρώτη προπόνηση, μόνο οι δυο μας, και αμέσως άρχισε να κάνει αστεία. Μου είπε ιστορίες από τη Ρεάλ Μαδρίτης και ήταν μια τρομερή εμπειρία».
Είσαι απογοητευμένος που έληξε το συμβόλαιό του στον Ολυμπιακό; «Στο τέλος, ο Μαρσέλο έκανε ό,τι καλύτερο γι’ αυτόν. Κατάλαβα ότι δεν ήταν στην ομάδα για μερικά παιχνίδια και αποφάσισε να μετακομίσει. Δεν πήρε μέρος σε πολλά παιχνίδια και και όταν μπήκε να αγωνιστεί, έπαιξε ως εξτρέμ και όχι ως αριστερό μπακ».
Μετά τον αποκλεισμό από τη Μακάμπι, πώς ήταν τα πράγματα; «Οι στιγμές μετά την ήττα ήταν πολύ δύσκολες, χάνοντας 4-0 εντός έδρας από τη Μακάμπι Χάιφα, όλοι ήταν σοκαρισμένοι από αυτό. Στο τέλος, όταν πέρασε η ώρα και η Μακάμπι Χάιφα έφτασε στη φάση των ομίλων, συνειδητοποίησαν ότι ήταν πολύ δυνατή ομάδα. Πέρασα από τρεις προπονητές σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ο πρώτος προπονητής έχασε από τη Μακάμπι Χάιφα και μετά μια εβδομάδα απολύθηκε, μετά ήρθε ένας προπονητής που έμεινε για 12 παιχνίδια και μετά ήρθε ο τρίτος προπονητής, ο Μίτσελ, ο οποίος μάλιστα με βοήθησε πολύ να πάω δανεικός. Ο Μίτσελ με βοήθησε, ακόμα και στο επίπεδο των συζητήσεων, με ενθάρρυνε και το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός ενέκρινε τη μετακόμιση στη Βιέννη και όχι σε ομάδα στην Ελλάδα το πιστώνω στον Μίτσελ».
Στη συνέχεια μάλιστα είπε: «Πάντα ένιωθα ότι ήθελα να παίξω. Έκανα προπόνηση και ένιωθα ότι ήμουν στο επίπεδο του Ολυμπιακού. Οι συμπαίκτες μου μού είπαν ότι χρειάζεται υπομονή και ότι θα έρθει κι αυτό. Κάθε ποδοσφαιριστής θέλει να παίζει».