Από την τελευταία ευρωπαϊκή συνάντηση Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού έχουν περάσει 14 χρόνια. Οι περισσότεροι που έπαιζαν τότε είναι πια προπονητές ή έχουν άλλα πόστα στην ομάδα που εργάζονται. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι όπως ο Ανδρεάδης κι ο Τζούριτς που συνεχίζουν να αγωνίζονται, απλώς δεν ανήκουν σε καμία από τις δύο ομάδες.
Λεπτομέρειες. Πολλά μεσολάβησαν έκτοτε και μέσα σε μια εβδομάδα μία από τις δύο θα πανηγυρίζει πρόκριση στους τελικούς του Challenge και θα αποτελεί και το φαβορί για την κατάκτηση.
Όποιος προκριθεί, πάει για να πετύχει κάτι πολύ σημαντικό σε μια διοργάνωση που δεν βρέθηκαν καθαρά λόγω συγκυριών ομάδες από τα προηγμένα πρωταθλήματα. Με όλο τον σεβασμό, δύσκολα θα μιλούσαμε για ημιτελικό αιωνίων αν συμμετείχαν στη διοργάνωση μια Κεμέροβο, μια Πιατσέντα, μια Σκρα βρε αδερφέ. Σε όποια κατάσταση κι αν ήταν.
Αυτός που θα προκριθεί (και που θα διεκδικήσει το τρόπαιο) θα αποκτήσει ένα πολύ σημαντικό μαξιλαράκι για το επόμενο δίμηνο που θα κριθούν άλλοι τρεις τίτλοι. Δεν θα υπάρχει γκρίνια και δεν θα υπάρχει και η πίεση που θα κουβαλάει ο άλλος.
Και εννοείται αυτός που θα το κατακτήσει (αν το καταφέρει) θα μπορεί να θεωρεί απόλυτα επιτυχημένη τη σεζόν του. Ο μεν Ολυμπιακός θα έχει το 3ο του ευρωπαϊκό τρόπαιο, ο δε Παναθηναϊκός το 1ο που έχει σταμπάρει τα τελευταία δύο χρόνια με τη νέα του διοίκηση αναπτύσσοντας και τη δική του, «ιδιαίτερη» είναι η αλήθεια, επικοινωνιακή πολιτική.
Πώς έχει φέτος η σεζόν για τις δύο ομάδες; Από τη μία ο πρωτοπόρος στο πρωτάθλημα Ολυμπιακός πάει τρένο σε όλες τις διοργανώσεις, δεν έχει αφήσει ομάδα να πάρει καν δύο σετ στο Ρέντη και έχει χτίσει μια καταπληκτική ομοιογένεια μέσα από συγκυρίες που θα μπορούσαν να έχουν αποδειχθεί καταστροφικές (σοβαρός τραυματισμός του Γκαρά που υπολογιζόταν για βασικός λίμπερο).
Έχει βγάλει τρομερό χαρακτήρα σε καταστάσεις πίεσης (π.χ. δεύτερος ημιτελικός Λιγκ Καπ με τον Φοίνικα, ανατροπή με Στεάουα) και χωρίς να έχει σε φόρμα κάποια αστέρια του ή εν μέσω ταξιδιών και τραυματισμών. Πρόσθεσε έναν ξένο κεντρικό για να γίνει ακόμα πιο δυνατός στο φιλέ και να μην έχει ποσοτικό θέμα σε μια σεζόν με δύο ή και τρία παιχνίδια ανά εβδομάδα.
Εκεί όπου έχει πάει το σύγχρονο βόλεϊ, η έμφαση έχει δοθεί στο σέρβις κι εκεί έχει καταπληκτικούς παίκτες σε αυτό το κομμάτι που στην καλή τους μέρα είναι δύσκολο να τους περιορίσεις.
Ο Αλμπέρτο Τζουλιάνι είναι ένας πολύ ικανός προπονητής με διακρίσεις που εστιάζει στην τακτική, στο διάβασμα του αντιπάλου, οι παίκτες του έχουν καλές αποστάσεις και τους δίνει πρωτοβουλίες για να είναι ελεύθεροι. Δίνει μεγάλη έμφαση στο side out και η άμυνα που παίζει ο Ολυμπιακός εδώ και λίγους μήνες είναι πολύ υψηλού επιπέδου θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό τη Σλοβενία που δημιούργησε ο Ιταλός και έφτασε στη δεύτερη θέση της Ευρώπης.
Δεν περιμένει κανείς σε αυτό το πλαίσιο μεγάλες εκπλήξεις από τους Ερυθρόλευκους. Όλα θα ξεκινήσουν από το σέρβις και ο στόχος θα είναι να σπάσουν αρκετές μπάλες των Πράσινων στο φιλέ. Τζιάβρας και Κουμεντάκης θα επιχειρήσουν να απορροφήσουν την πίεση του Παναθηναϊκού με συγκέντρωση στην πρώτη μπάλα ώστε ο Τράβιτσα να παίξει αρκετά και με τον Παγένκ.
Από την άλλη το πώς θα εμφανιστεί ο Παναθηναϊκός παραμένει γρίφος δεδομένου πως ο Ερνάντες δεν έχει ξεπεράσει τον τραυματισμό του στη γάμπα. Το πιθανότερο (αν δεν είναι σε θέση να αγωνιστεί) είναι να επιστρατευθεί από τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο ένα σχήμα με τρεις ακραίους και τον Κόβαρ διαγώνιο όπως με τον Μίλωνα.
Μόνο που ο Ιταλός θα πρέπει να τρέχει και στην υποδοχή για να καλύπτει τα νώτα του Σάντερ (αν ο Αμερικανός δεν ξεκινήσει αυτός ως διαγώνιος). Η αλήθεια είναι πως τα σχήματα με τρεις ακραίους χρειάζονται πολύ σταθερή υποδοχή.
Οι Πράσινοι άλλαξαν το στάτους τους την τελευταία διετία όχι γιατί μπήκαν χρήματα μόνο, αλλά γιατί μαθαίνουν να κάνουν πρωταθλητισμό, να διεκδικούν τίτλους με τα «πρέπει» και να παλεύουν κάθε ματς σαν να είναι το τελευταίο για αυτό άλλωστε έχουν κάνει τόσες ανατροπές φέτος.
Μένει να διορθωθεί μόνο η βινιέτα της μαχητικής ψυχής που ακούγεται σε ανατροπές με ομάδες όπως ο Μίλωνας που όσο κοστίζει όλη η ομάδα, κοστίζει ένας ξένος του Παναθηναϊκού. Αν λέμε μαχητική ψυχή με την Κηφισιά και τον Μίλωνα, όταν θα χρειαστεί να παίξει με τη Λούμπε τι θα ισχύει;
Κλείνει η παρένθεση. Μέσα στη σεζόν ο Κόβαρ έγινε ο πιο απαραίτητος παίκτης του Δημήτρη Ανδρεόπουλου. Ένας παίκτης με σπουδαίο βιογραφικό, μεγάλες διακρίσεις, απίθανη υποδοχή, κλασάτα χτυπήματα και προσωπικότητα. Ανταποκρίθηκε σε διαφορετικούς ρόλους παρά τους όποιους τραυματισμούς που διαχρονικά τον ταλαιπωρούν και ανταποκρίνεται στα μεγάλα παιχνίδια. Ο παίκτης που απαραίτητα πρέπει να πάει καλά στα δύο ματς για τον Παναθηναϊκό είναι εκείνος.
Για αυτό και στο ματς του Ρέντη – που είναι και το πρώτο – για τους Πράσινους περισσότερο θα χρειαστεί η υποδοχή και μετά το σέρβις. Η λογική λέει πως με υποδοχή το κέντρο θα είναι πιο ενεργό. Το δυνατό σημείο της ανάπτυξης της ομάδας του Δημήτρη Ανδρεόπουλου είναι οι συνεργασίες του Γιάκομπσεν με τον Ρανγκέλ ακόμα και στην κακή υποδοχή (βρίσκονται με κλειστά μάτια στην πάσα από τα τρία μέτρα).
Ο Βραζιλιάνος κεντρικός θα πάρει τις επιθέσεις που θα είναι να πάρει (αν και το μπλοκ είναι που τον «χρειάζεται» περισσότερο) αλλά ο Παναθηναϊκός χρειάζεται να κρατήσει τον Γιάκομπσεν όσο το δυνατόν κοντά στο φιλέ. Αν με το σέρβις που έχει συνήθως στην έδρα του ο Ολυμπιακός τον απομακρύνει, τότε το ερυθρόλευκο μπλοκ θα αποκτήσει πλεονέκτημα.
Περιμένουμε δύο πολύ μεγάλους ημιτελικούς και φαβορί θα έχουμε μόνο αν κάποιος από τους δύο επικρατήσει με καθαρό σκορ κι αυτό γιατί ο άλλος θα πάει με πολύ μεγάλη πίεση στον επαναληπτικό. Χωρίς ξαναλέμε να κρίνεται η πρόκριση στο πρώτο ματς. Σε κάθε περίπτωση η εικόνα είναι που πρώτα θα δείξει ποιος είναι ικανότερος για το επόμενο βήμα.
Το σίγουρο είναι ότι στις 15 Φεβρουαρίου μια από τις δύο ομάδες θα έχει όλο τον χρόνο μπροστά της να επικεντρωθεί σε τελικούς για ευρωπαϊκό τρόπαιο και να πάει σε διεκδίκηση των υπόλοιπων τίτλων χωρίς άγχος αφού θα έχει επιτευχθεί ο πρώτος στόχος. Για τον άλλον, η σεζόν θα γίνει πραγματικό βουνό σε πνευματικό επίπεδο.