Ένα πέναλτι. Ένα πέναλτι σε αιώνιο ντέρμπι. Ένα πέναλτι σε αιώνιο ντέρμπι στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων. Ένα πέναλτι σε αιώνιο ντέρμπι στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων που κακώς δόθηκε. Ένα πέναλτι σε αιώνιο ντέρμπι στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων που κακώς δόθηκε και που επηρεάζει/αλλοιώνει τη βαθμολογία, τουλάχιστον ως προς την προσπάθεια ανάκαμψης της ομάδας που μέχρι εκείνη τη στιγμή κρατούσε στα χέρια της μια απολύτως δίκαιη νίκη…
Μέσω της παραπάνω κλιμάκωσης προσπαθώ να αποδώσω το μέγεθος του «ειδεχθούς εγκλήματος της Λεωφόρου», όπως χαρακτήρισε από το βράδυ της Κυριακής ο ΑΘΛΟΣ την άνευ προηγουμένου απόφαση του Δανού διαιτητή που έφερε η ΕΠΟ για να τινάξει το ελληνικό ποδόσφαιρο στον αέρα. Και όχι μόνο το ποδόσφαιρο, από τη στιγμή που οι άνθρωποι του Ολυμπιακού έδωσαν εξαρχής πολιτικές προεκτάσεις στην εις βάρος τους ληστεία.
Σε μια μέρα που η πολιτική επικαιρότητα ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη σε μια λίστα ονομάτων που φέρονται να έπεσαν θύματα υποκλοπών (η πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη predator ήταν όταν είχε κυκλοφορήσει η ομώνυμη ταινία του Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ που στα ελληνικά αποδόθηκε ως Κυνηγός), οι Ερυθρόλευκοι σύνδεσαν τις υποκλοπές με το έγκλημα του Κέλετ και τον Μπαλτάκο, κάνοντας μεταξύ άλλων αναφορές σε «παρακράτος» και «εγκληματική οργάνωση».
Κατέστη ξεκάθαρο πως η συγκεκριμένη επιλογή δεν ήταν προϊόν αγανάκτησης της στιγμής αλλά προέκυψε απολύτως συνειδητοποιημένα, κατόπιν ωρίμου σκέψεως που απλώς διατυπώθηκε στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία. Tα αποτελέσματά της θα αξιολογηθούν προσεχώς. Τουλάχιστον αυτά που σχετίζονται με τον Ολυμπιακό και το ποδόσφαιρο, διότι τα υπόλοιπα δεν γίνεται να ενδιαφέρουν και να απασχολούν τον μέσο οπαδό. Αναφέρομαι προφανώς σε πολιτικές ή επιχειρηματικές δραστηριότητες σαν κι αυτές που έχει κάθε ιδιοκτήτης ομάδας.
Η συζήτηση στα καφενεία, φυσικά και ιντερνετικά (βλ. social media) περιστρέφεται στον καταλογισμό του πέναλτι. Το οποίο δεν μπορεί να δοθεί ΠΟΤΕ σε ένα τέτοιο ντέρμπι, με τόσο μεγάλο διακύβευμα και μάλιστα σε χρόνο επιπλέον των καθυστερήσεων (που ήταν ήδη αδικαιολόγητα πολλές). Διόρθωση, δεν θα θα μπορούσε να δοθεί ΠΟΤΕ, μέχρι που τελικά δόθηκε το βράδυ της Κυριακής.
Μαρινάκης σε παίκτες: «Στο τέλος θα είμαστε εμείς πρωταθλητές»
Ότι ο Δανός διαιτητής είχε μια εμφανή προδιάθεση από την αρχή του ματς να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό αποτυπώνεται εύγλωττα στον τρόπο με τον οποίο «αντιλαμβανόταν» τα φάουλ κάθε ομάδας. Το πόσο μεγάλη ήταν αυτή η διάθεση φάνηκε τελικά στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων. Σκεφτείτε το μέγεθος της αγωνίας του δύστυχου Κέλετ που για 96 λεπτά δεν είχε καταφέρει να επηρεάσει το αποτέλεσμα, δηλαδή να αποτρέψει τη νίκη του Ολυμπιακού. Η αλήθεια είναι ότι τον έφεραν σε δύσκολη θέση οι Ερυθρόλευκοι γιατί με το γκολ του Μπιέλ στο 83′ του άφησαν λιγοστά χρονικά περιθώρια αντίδρασης.
Η λογική λέει πως δεν θα συζητούσαμε τώρα για όλον αυτό τον ορυμαγδό γεγονότων και εξελίξεων αν ο εξαιρετικός Άβιλα λειτουργούσε βάσει της «κοινής ποδοσφαιρικής λογικής»: να κινηθεί προς την μπάλα που είναι ήδη μακριά και πηγαίνει πλάγιο, προστατεύοντάς τη με το σώμα του και να αποφύγει οποιαδήποτε επαφή με το χέρι ειδικά στο όριο της περιοχής. Όλα αυτά βεβαίως λέγονται και γράφονται από την άνεση της καρέκλας και του καναπέ και όχι μετά από 96 λεπτά τρεξίματος με τους σφυγμούς στα κόκκινα.
Μόνο ένας πραγματικός εχθρός της ομάδας θα ζητούσε τα ρέστα από τον Ισπανό, ο οποίος ήρθε για… πασάλειμμα και εξελίσσεται με το σπαθί του σε αναντικατάστατη μονάδα. Και χαίρομαι πολύ γιατί ήταν ο μοναδικός στον οποίο είχα κάνει αναφορά από τις πρώτες μέρες της προετοιμασίας (27 Ιουνίου) με το παρακάτω ποστ:
Ασφαλώς και υπήρξαν υποτιθέμενες «ολυμπιακές» αναφορές σε «λάθος του Άβιλα» ενοχοποιώντας τον παίκτη, αλλά από εκεί που προήλθαν κανείς δεν θα μπορούσε να τις πάρει στα σοβαρά. Κανείς Ολυμπιακός εννοώ, γιατί απέναντι θα υπάρχουν πάντοτε πρόθυμοι να αναπαράγουν οτιδήποτε βολεύει το αφήγημά τους, ειδικά αν αυτό προέρχεται από πηγές με ολυμπιακό «μανδύα».
Εξακολουθώ να παίρνω τη δουλειά μου στα σοβαρά και να μην περιμένω γραμμή, διαρροή ή non paper για να γράψω την άποψή μου. Ειδικά σε θέματα διαιτησίας, ο ΑΘΛΟΣ έχει αποδείξει ότι διαθέτει κορυφαία αντανακλαστικά και σπανιότατα πέφτει έξω στην κρίση του. Δεν βλέπουμε παντού αδικίες σε βάρος του Ολυμπιακού, όπως δεν βλέπουμε παντού εύνοια των άλλων. Όταν όμως τεθεί τέτοιο ζήτημα, είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή για να αναδείξουμε με επιχειρήματα το λάθος.
Το 2010, μετά το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός 2-1 με τα δυο γκολ του Σισέ, ο κυρ Θόδωρος είχε ξεκινήσει τη γνωστή… ΕΔΕ του, ρωτώντας όσους περισσότερους μπορούσε για το αν υπήρχε πέναλτι ή όχι στη φάση του Αβραάμ με τον Σισέ. Ως ρεπόρτερ Ολυμπιακού τότε, του είπα ότι κατ’ εμέ η απόφαση του Κάκου ήταν σωστή και ότι αν αυτό το πέναλτι δεν δινόταν υπέρ των Ερυθρολεύκων θα είχαμε βγει στα κάγκελα. Στο πρωτοσέλιδο που κυκλοφόρησε δεν υπήρξε γκρίνια για το πέναλτι.
Το πρωί της Δευτέρας χτύπησε το τηλέφωνο. «Την πατήσαμε. Δεν ήταν πέναλτι, το λένε όλοι» μου είπε ο κυρ Θόδωρος με τη φωνή του υποτονική. Το «ποιοι όλοι ρε κυρ Θόδωρε;» μου βγήκε αυθόρμητα, γνωρίζοντας πως οι «όλοι» μπορεί να ήταν δυο – τρεις που πήραν τηλέφωνο στην εφημερίδα για να διαμαρτυρηθούν.
Το τηλεφώνημα ολοκληρώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και το απόγευμα υπήρξε ένα ακόμη. Αυτή τη φορά ο τόνος της φωνής του κυρ Θόδωρου ήταν θριαμβευτικός: «Είχαμε δίκιο, ήταν πέναλτι, όλοι το λένε». Για τον Θόδωρο Νικολαΐδη, το μόνο πράγμα που ίσως ξεπερνούσε την αγάπη του για τον Ολυμπιακό, ήταν η αγάπη για την τίμια δημοσιογραφία. Σίγουρος πια πως την είχε υπηρετήσει σωστά για ακόμα μια φορά, δεν γινόταν να μη χαρεί, όσο κι αν ήταν εξοργισμένος από την ήττα.
Νικολαΐδης: Δε θα έδινα πέναλτι στη φάση του Άβιλα, πολύ αυστηρή απόφαση
Κάτι ανάλογο θα έκανε ο κυρ Θόδωρος και το βράδυ της Κυριακής. Αφού θα άκουγε την άποψη όλων των συνεργατών του και θα βεβαιωνόταν ότι η επαφή του Άβιλα δεν θα μπορούσε ποτέ να συνιστά πέναλτι, θα ζωνόταν με μπαλάσκες και φυσεκλίκια έτοιμος για μια ακόμη μάχη, βγάζοντας ένα πρωτοσέλιδο με τον τεράστιο τίτλο:
ΕΝΑΣ ΔΑΝΟΣ
ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ
Έκλεψε τη νίκη από τον εξαιρετικό Ολυμπιακό
και τον άφησε με το ζόρι στο -10 από τον ΠΑΟ
(Όταν έχεις μα-θητεύσει για χρόνια δίπλα στον «Μάο», ήξερες μεταξύ άλλων να του στέλνεις «ζυγισμένους» τίτλους και υποτίτλους εφόσον επρόκειτο για το πρώτο θέμα στο πρωτοσέλιδο…)
Ημέρα Τρίτη, θεωρώ ότι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον η περαιτέρω ανάλυση μιας φάσης που δεν θα δινόταν πέναλτι σε κανένα ντέρμπι του κόσμου, ούτε καν σε ντέρμπι της Β’ Πειραιά. Ούτε και χρειάζεται να περιμένουμε επίσημη απάντηση στο γιατί ο Κέλετ πήγε στο μόνιτορ, αφού το αν είναι μέσα ή έξω η παράβαση που έχει καταλογιστεί είναι – όπως και το οφσάιντ – αποκλειστική δουλειά του VAR. Όλα δείχνουν πως ο VARίστας του είπε να ξαναδεί τη φάση γιατί δεν στοιχειοθετείται παράβαση ικανή να υποστηρίξει καταλογισμό πέναλτι, αλλά ο τύπος ήταν τόσο αποφασισμένος που είχε ήδη προλάβει να πάρει την μπάλα και να τη στήσει μόνος του στην άσπρη βούλα.
Τους λόγους για τους οποίους οι Ερυθρόλευκοι έβαλαν στο κάδρο την κυβέρνηση αποφεύγοντας οποιαδήποτε αναφορά στον Παναθηναϊκό, τους γνωρίζουν μονάχα οι ίδιοι. Η δική μου γνώμη είναι διατυπωμένη εδώ και χρόνια: ο Ολυμπιακός είναι εκ γενετής προορισμένος να μην έχει συμμάχους. Η ιστορία το έχει αποδείξει πολλάκις. Το δόγμα «μόνοι μας και όλοι σας» έχει γιγαντώσει τους Πειραιώτες και τους έχει φτάσει στο σημερινό τεράστιο μέγεθος και ειδικά η διοίκηση Μαρινάκη γνωρίζει πολύ καλά πώς είναι να έχεις απέναντί σου συνασπισμένη την αντιολυμπιακή αδελφότητα.
Ο Ολυμπιακός ήταν πάντα ένα μπλοκ μόνος του. Έχοντας στο πλευρό του το πολυπληθέστερο οπαδικό κοινό της χώρας δεν χρειαζόταν ποτέ εξωτερικούς «συμμάχους». Το σοβαρότατα λάθη που έχουν γίνει μέσα στο 2022 προφανώς ξενέρωσαν πάρα πολύ κόσμο, εντούτοις το «δώρο» του Κέλετ (και όσων τον… δασκάλεψαν) είναι πολύτιμο: δύσκολα θα επιτύγχαναν τέτοιο βαθμό συσπείρωσης οι Ερυθρόλευκοι χωρίς το έγκλημα της Λεωφόρου.
Κατά τα λοιπά, με τέσσερα καθοριστικά (και σε ποσοστό 75% ανύπαρκτα) πέναλτι στα τρία ντέρμπι του πρώτου γύρου, ο Παναθηναϊκός έχει διαιτησίες που θα ζήλευε ακόμα και η Στεάουα στην εποχή του Τσαουσέσκου. Το να μην αντιδρούν οι «άλλοι» είναι λογικό: ακόμα και η ΑΕΚ που υποτίθεται ότι διεκδικεί πρωτάθλημα, μόνο που δεν έβγαλε συγχαρητήρια ανακοίνωση για το προχθεσινό πέναλτι.
Λίγες μέρες πριν το ντέρμπι, ο Γιάννης Αλαφούζος εμφανίστηκε στο Δ.Σ. της Super League για να κάνει παράπονα για τη… διαιτησία! Προσπερνώ το απύθμενο θράσος και στέκομαι στο τάιμινγκ. Αλήθεια τώρα, κανείς δεν πονηρεύτηκε για τη χρονική συγκυρία που επέλεξε ο πρόεδρος του «αδικημένου» Παναθηναϊκού; Και αντί να του την «πέσουν» όλα τα μη προσκείμενα στους Πράσινους ΜΜΕ, είδαμε ακόμα και ολυμπιακά(;) Μέσα να τον εμφανίζουν σχεδόν ως υπερασπιστή της δικαιοσύνης.
Οι αδιάσειστες αποδείξεις για το «μόνος εναντίον όλων» του Ολυμπιακού
Η πολιτική κάποιες φορές φαίνεται ως αναγκαίο κακό. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να τύχει τα συμφέροντά σου να ευθυγραμμίζονται ακόμα και με αυτά του αντιπάλου σου, εν καιρώ ειρήνης προφανώς. Όταν όμως βρίσκεσαι σε πόλεμο, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε ενώσει με τον εχθρό. Δεν γίνεται λοιπόν, αυτός ο «εχθρός» να βγαίνει από το κάδρο όταν η κουβέντα έρχεται στη διαιτησία.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όλα αυτά τα σκανδαλώδη σφυρίγματα υπέρ του ΠΑΟ είναι… προβοκάτσια προκειμένου να προκληθεί ρήγμα στις σχέσεις Μαρινάκη – Αλαφούζου. Ότι δηλαδή η ΕΠΟ του Μπαλτάκου (που κατά βάση ελέγχεται από την ΑΕΚ και στην οποία υπάρχει κι ένα παοκτζήδικο έρεισμα) επίτηδες ευνοεί διαιτητικά τον ΠΑΟ για να τον φέρει ξανά στην αγκαλιά της – διασπασμένης – συμμαχίας.
Αν όμως ήταν πράγματι έτσι, γιατί οι Πράσινοι δεν έχουν βγει έστω μια φορά να πουν «εμείς δεν θέλουμε τέτοια εύνοια»; Αντιθέτως διαμαρτυρήθηκαν κιόλας επειδή στη Λαμία δεν είχαν φιλοξενία αντίστοιχη με αυτή του Αχιλλέα Μπέου και της ομάδας του στον Βόλο. Εφόσον ο Παναθηναϊκός δήθεν μάχεται για ισονομία, θα έπρεπε να έχει αποκηρύξει κάποια από τα σκανδαλώδη πέναλτι που του έχουν χαρίσει τόσες νίκες φέτος. Γιατί και ο βαθμός της περασμένης Κυριακής ως νίκη λογίζεται και μάλιστα η μεγαλύτερη απ’ όσες είχε πάρει στις 10 πρώτες αγωνιστικές η ομάδα του Γιοβάνοβιτς.
Σε μια κανονική, πολιτισμένη χώρα, η ενδεχόμενη καλή σχέση μεταξύ ιδιοκτητών αντίπαλων ομάδων θα θεωρούταν κάτι απολύτως φυσιολογικό. Στην Ελλάδα, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί όταν στην κουβέντα μπαίνει ο Ολυμπιακός. Διότι αποδεδειγμένα είναι ο αντίπαλος όλων των υπολοίπων, οι οποίοι κάθε τόσο συνασπίζονται στην προσπάθειά τους να τον βγάλουν από τη μέση.
Με δεδομένο πως «κοινό καλό» στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υφίσταται, ο Ολυμπιακός οφείλει να διαφυλάξει τα συμφέροντά του όπως κάνει εδώ και 97 χρόνια. Το αφήγημα «ο Παναθηναϊκός είναι η καλύτερη ομάδα και δίκαια βρίσκεται στην κορυφή» μας τελείωσε το βράδυ της περασμένης Κυριακής. Όχι επειδή οι Ερυθρόλευκοι ήταν οι απόλυτοι κυρίαρχοι του ντέρμπι, αλλά γιατί αποδείχθηκε ξανά πως χωρίς τα ανύπαρκτα πέναλτι ο Παναθηναϊκός θα ήταν τουλάχιστον τρίτος στη βαθμολογία. Μπορεί και τέταρτος, αν δεν ήταν τόσο φιλόξενος ο δήμαρχος Βόλου…
ΥΓ. Το πολιτικό σκέλος των καταγγελιών Μαρινάκη θα το προσεγγίσουμε οσονούπω. Οφείλω να ομολογήσω όμως ότι αδυνατώ να εντοπίσω «ευθύνες Μητσοτάκη» σε ένα ανύπαρκτο πέναλτι εις βάρος του Ολυμπιακού, δίχως αυτό να σημαίνει ότι ήταν το ύφος της απάντησης του πρωθυπουργού στην αναφορά του στους Πειραιώτες ήταν το πρέπον.
Θα ήθελα π.χ. να δω μια μετωπική με την κυβέρνηση όταν με εντολή πρωθυπουργού και εκτελεστή τον κύριο Γεραπετρίτη (που θυμήθηκε ξαφνικά τους προηγούμενους μήνες ότι είναι «Ολυμπιακάρας») άλλαξε μέσα σε μια νύχτα ένας ολόκληρος νόμος προκειμένου να μη βρεθεί ο ΠΑΟΚ στη Β’ εθνική. Θα τα δούμε όλα αυτά όμως στο επόμενο ΕΥΘΕΩΣ…