Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο πως μια απώλεια πρωταθλήματος στον 21ο αιώνα λειτουργεί ευεργετικά για τον Ολυμπιακό, κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Κι ενώ θεωρείται δεδομένο – μέχρι αποδείξεως του εναντίου – πως οι Ερυθρόλευκοι θα βγουν πιο δυνατοί μέσα από τη φετινή καταστροφική περιπέτεια, απομένει να φανεί αν θα αποδεχτούν πραγματικά τη μεγαλύτερη πρόκληση: να πάρουν το πιο απίθανο πρωτάθλημα όλων των εποχών, επιστρέφοντας από διψήφια διαφορά.
Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια και μέχρι να αλλάξει κάτι δραματικά στην ομάδα, ο μοναδικός τρόπος για να ανατρέψει το μικρό χάος που τη χωρίζει από την κορυφή είναι ένας. Να σταματήσει να παίζει για μερικές αγωνιστικές ο Παναθηναϊκός. Προφανώς κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Ωστόσο, άλλο τόσο ανέφικτο είναι να περιμένει ο Ολυμπιακός προκοπή όταν ο προπονητής του δεν μπορεί να αποφασίσει ποιον θα βάλει τερματοφύλακα, πόσους (και ποιους) στόπερ και πάει λέγοντας.
Οι πρωταθλητές ηττήθηκαν από μια ομάδα που δεν είχε νίκη εκτός έδρας φέτος. Από το ρεζιλίκι της Σόφιας τον Ιούλιο μέχρι τις ισοπαλίες σε Χαριλάου, Ηράκλειο και Λιβαδιά. Και όμως, ο ΠΑΟΚ θα έχει να λέει πως την πρώτη του νίκη στη σεζόν μακριά από την Τούμπα την πήρε μέσα Οκτώβρη στο Καραϊσκάκη…
Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να έχει γραφτεί μετά το τραγικό 0-3 από την Καραμπάγκ, αποτέλεσμα που το θεωρώ σαφώς ντροπιαστικότερο από το 0-4 της Μακάμπι. Τι να πρωτοσχολίασω από εκείνο το ματς; Την παγκόσμια πρωτοτυπία με τριάδα στα στόπερ εκ των οποίων μόνο ένας ήταν κεντρικός αμυντικός; Ή μήπως το «δώσιμο» του Σισέ αμέσως μετά την γκάφα του, κίνηση που ερμηνεύεται ως «βρίστε αυτόν να ξεσπαθώσετε, ώστε να τη γλιτώσω εγώ»;
Μια γκάφα, μια στραβοκλωτσιά, μια κακή εκτίμηση σε ένα κοντρόλ ή μια πάσα δεν μπορεί να είναι λάθος ασυγχώρητο, εκτός αν σου κοστίσει έναν τίτλο. Και σίγουρα είναι σαφώς πιο συγχωρητέο από μια κακή, εγωιστική απόφαση ενός επιθετικού που αντί να σπάσει την μπάλα στον αμαρκάριστο συμπαίκτη, προτιμά να τελειώσει μόνος του τη φάση σπαταλώντας μια μεγάλη ευκαιρία.
Μίτσελ: Σεβόμαστε τις αποδοκιμασίες, πρέπει να βρούμε τη λεπτομέρεια για να κερδίζουμε τα ματς
Ο Μίτσελ όχι μόνο δεν έκανε το παραμικρό για να καλύψει τον παίκτη του, όπως αυτονόητα θα έκανε οποιοσδήποτε προπονητής, αλλά αντιθέτως τον έδωσε βορά στον κόσμο που εκείνη τη στιγμή έβραζε. Σαν να μην έφτανε αυτό, τον κάρφωσε κιόλας στη συνέντευξη Τύπου, αντί να στηλιτεύσει τη συμπεριφορά εκείνων που τον έβρισαν κατά την έξοδό του από τον αγωνιστικό χώρο. Ουσιαστικά μιλάμε για μια «κρίση» που ο ίδιος ο Μίτσελ δημιούργησε, άγνωστο γιατί. Από τη στιγμή που το ματς φαινόταν χαμένο και τα λεπτά ήταν λίγα, ο μόνος που δεν θα έπρεπε να αντικατασταθεί για όλους τους προφανείς λόγους ήταν ο Σισέ.
Πριν από έναν χρόνο, έγραψα ένα ΕΥΘΕΩΣ για τον Μίτσελ από το οποίο σήμερα, 13 μήνες μετά, δεν θα άλλαζα ούτε λέξη. Πού να φανταζόμουν ότι έναν χρόνο αργότερα ο Ισπανός θα επέστρεφε στον Ολυμπιακό σε μια από τις χειρότερες συγκυρίες του 21ου αιώνα. Τον Φεβρουάριο του 2013 ο Μίτσελ δεν κλήθηκε να συμμαζέψει κάποιο χάλι. Ίσα – ίσα, ο προκάτοχός του παρέδωσε μια συμπαγέστατη ομάδα που δημιουργήθηκε σχεδόν από το μηδέν μέσα σε ένα καλοκαίρι και μάλιστα με το μισό μπάτζετ από εκείνο της διετίας Βαλβέρδε.
Το ότι δεν πρόσφερε καλό θέαμα ο Ολυμπιακός στη σύντομη εποχή Ζαρντίμ είναι δεδομένο, όπως δεδομένο είναι ότι ο Λεονάρντο αναγκάστηκε να στήσει ένα σύνολο χωρίς το εκπληκτικό δίδυμο Μέλμπεργκ – Αβραάμ και βέβαια, χωρίς τον τότε πυραυλοκίνητο Κέβιν Μιραλάς που πήρε μεταγραφή για την Έβερτον. Λίγους μήνες αργότερα, ο Πορτογάλος παρέδιδε μια αήττητη ομάδα στο πρωτάθλημα και με 9 βαθμούς στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ (που θα ήταν τουλάχιστον δέκα αν ο Τζιμπούρ δεν έκανε του κεφαλιού του στην πρεμιέρα με τη Σάλκε), έχοντας μάλιστα φτιάξει ένα νέο σούπερ δίδυμο στο κέντρο άμυνας με Μανωλά και Σιόβα.
Όπως έγραψα και την ημέρα της επισημοποίησης της επιστροφής του, ο Μίτσελ αυτή τη φορά ήρθε για να κάνει τον κασκαντέρ. Μόνο που τώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία για όσους είχαν την έμπνευση να τον φέρουν πίσω. Ό,τι κι αν κάνει, με όσους φορ κι αν παίξει, όποιον κι αν βαφτίσει στόπερ, όσες αλχημείες κι αν σκαρφιστεί, ακόμα και βόμβα να βάλει στο Ρέντη, δεν θα μπορεί να του αποδοθεί καμία ευθύνη. Οι προπονητικές ευθύνες ολοκληρώθηκαν με τον αποκλεισμό από τη Μακάμπι και την απόλυση του Πέδρο Μαρτίνς, πριν από περίπου τρεις μήνες.
Από εκεί κι έπειτα, δεν είναι δυνατόν να τα βάλει κάποιος με τον δύστυχο τον Κορμπεράν, τον Μίτσελ και όποιον άλλον επιλεγεί να καθίσει στον ερυθρόλευκο πάγκο κόντρα στην ποδοσφαιρική λογική. Ο Κάρλος μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε… αυτοφωράκια, ενώ όλα δείχνουν ότι προς τα εκεί οδεύει και ο Μίτσελ. Με τη διαφορά πως ο τελευταίος κάνει ό,τι μπορεί για να τον βρίζουν ακόμα και οι πιο φανατικοί θαυμαστές του από την πρώτη του θητεία.
Επειδή λοιπόν δεν γίνεται να σταματήσουν να παίζουν οι από πάνω ώστε να τους προλάβει ο Ολυμπιακός, όλα δείχνουν πως θα χρειαστεί ένα θαύμα προκειμένου να μετατραπούν ξανά οι Ερυθρόλευκοι σε διεκδικητές. Πρωτάθλημα από το -10 δεν πήρε ποτέ κανείς στην Ελλάδα και αν η διαφορά δεν έχει μειωθεί ως το ντέρμπι της Λεωφόρου, τα πράγματα θα είναι πάρα πολύ δύσκολα.
Θα ξαναπώ πως όσο πιο επώδυνα εξελίσσεται μια σεζόν για τον Ολυμπιακό, τόσο πιο αποφασιστικές θα είναι οι κινήσεις ενόψει της επόμενης. Μετά το χαμένο πρωτάθλημα του 2004 ήρθε ο Ριβάλντο, έστω κι αν χρειάστηκε να μεσολαβήσει το γκολ του φίλου μου του Νατσούρα προκειμένου να βγει νοκ άουτ η ΑΕΚ στον δρόμο προς τον τίτλο. Το 2010 άλλαξε ολόκληρο το ιδιοκτησιακό καθεστώς ενώ το 2018 μπήκαν οι βάσεις για μια τριετή κυριαρχία, έστω κι αν ο Θρύλος χρειάστηκε να μείνει και δεύτερη σεζόν χωρίς τίτλο.
Όσο πιο σύντομα πάψουν οι Ερυθρόλευκοι να αναζητούν δικαιολογίες σε όσα γίνονται εκτός Ρέντη, τόσο πιο γρήγορα θα επιστρέψουν στον σωστό δρόμο. Αυτόν που συνδυάζει τις νίκες με καλό ποδόσφαιρο και που καμία εξυγιαντική δύναμη δεν μπορεί να αναχαιτίσει. Ρεαλιστικά, ο Ολυμπιακός δεν έχει στερηθεί βαθμούς λόγω διαιτησίας φέτος. Όπως δεν έχει πάρει και κάποιο σφύριγμα που να του έχει προσφέρει κάτι. Θα συζητούσαμε για το ανόητο σκούντημα του Μπα αν ο ΠΑΟΚ δεν είχε φύγει νικητής από το Καραϊσκάκη.
Για να είμαι ειλικρινής ωστόσο, αυτό είναι ένα… εσωτερικό θέμα του ΠΑΟΚ. Αν οι Θεσσαλονικείς νιώθουν αδικημένοι από τη διαιτησία, μπορούν να βγάλουν μια ανακοίνωση εναντίον της ΕΠΟ και του Τάκη Μπαλτάκου. Το να μιλάνε για «λετονικούς κανονισμούς» όταν μάλιστα ο VARίστας είναι Πορτογάλος, αφήνοντας απέξω την ΕΠΟ, συνιστά υποκρισία πρώτου μεγέθους.
Η πραγματικά ευνοημένη ομάδα της φετινής Super League δεν φορά δικέφαλο στο στήθος αλλά τριφύλλι. Το γεγονός πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλοι σχεδόν αποφεύγουν να μιλήσουν για τα πέναλτι του Παναθηναϊκού, δημιουργεί στον κόσμο του Ολυμπιακού επιπλέον εκνευρισμό. Νομίζω ότι είναι περιττό να υπενθυμίσω πως για έναν ερυθρόλευκο οπαδό ο μοναδικός πραγματικός αντίπαλος φοράει πράσινα. Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, σε άντρες και γυναίκες. Με την ΑΕΚ του άρθρου 44 και τον ΠΑΟΚ των τριών πρωταθλημάτων ο οπαδός του Ολυμπιακού ασχολείται κατά κανόνα μονάχα ανήμερα του αγώνα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Καλό είναι αυτό να το έχουν άπαντες κατά νου…