Η στιγμή είναι δύσκολη. Ο Ολυμπιακός δεν έχει συνηθίσει να μετράει, ήδη, δύο βαθμολογικές απώλειες ύστερα από τέσσερις αγωνιστικές (2-2-0). Ο Ολυμπιακός δεν έχει συνηθίσει να μετράει μόλις δύο νίκες έπειτα από έντεκα επίσημους αγώνες (2-7-2). Η συνήθεια είναι πάντα κακή και κάτι πρέπει να αλλάξει. Είναι μία πρωτόγνωρη κατάσταση στη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου. Το ξαναγράφω για να το εμπεδώσουμε: ο Ολυμπιακός έχει δύο νίκες σε έντεκα επίσημα αναμετρήσεις.
Οι Ερυθρόλευκοι «πέταξαν» ένα ακόμα ημίχρονο και μετά έτρεχαν και δεν έφταναν. Ο Βόλος προηγήθηκε, καθώς βρήκε μπόσικο τον Ολυμπιακό, «χτυπώντας» όπως όλες οι ομάδες από την αριστερή πλευρά και τον «αδύναμο κρίκο» Ρέαμπτσιουκ. Από εκεί και πέρα, ήταν αναμενόμενο να κλειστεί στην άμυνα και να κάνει καθυστερήσεις. Ο κανονικός Ολυμπιακός εμφανίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο, είχε δύο δοκάρια και ένα ανεπανάληπτο τετ α τετ, αλλά κατάφερε με το ζόρι να πάρει ένα βαθμό.
Oι δύο χαμένες ευκαιρίες του Ντε Λα Φουέντε (88′, 90’+5′) στο φινάλε έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, όμως ο σύλλογος πρέπει να γνώριζε τι έπαιρνε στην καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο. Έναν «άγουρο» 21χρονο εξτρέμ με ένα επίσημο γκολ στην επαγγελματική καριέρα του. Και στις δύο περιπτώσεις, ο Αμερικανός λειτούργησε σαν να μην ξέρει πώς να βάλει το σώμα του και να σουτάρει την μπάλα. Στη φάση του 90’+5′, πάντως, έχει τη δικαιολογία του αιφνιδιασμού από τον τρόπο που στρώθηκε η μπάλα μπροστά του.
Δεν γίνεται ολόκληρος ο Ολυμπιακός να αντιμετωπίζει τον Βόλο στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και να δίνει την μπάλα στον αντίπαλο από το πρώτο λεπτό (για μία ακόμα φορά στη σεζόν). Κάποτε, όχι πολύ πίσω χρονικά, ο Θρύλος έμπαινε σε κάθε ματς με το μαχαίρι στα δόντια και σκόραρε πρώτος πριν καν βγει το πρώτο δεκάλεπτο. Είναι προφανές ότι υπάρχει πρόβλημα στη φυσική κατάσταση, τα τρεξίματα και την αντοχή, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι αν η ομάδα παίζει τόσο συγκρατημένα σε κάθε ματς είτε παίζει στην Ευρώπη είτε με τον πιο αδύναμο αντίπαλο στην Ελλάδα.
Ο Ολυμπιακός βρίσκεται τέσσερις βαθμούς μακριά από την κορυφή, αλλά είναι πολύ νωρίς. Υπάρχουν ακόμα πολλά παιχνίδια, αλλά το ζητούμενο είναι να έρθει μία σειρά νικών που θα αλλάξει το επίπεδο ψυχολογίας και αυτοπεποίθησης της ομάδας. Ο Κάρλος Κορμπεράν δεν έχει βρει ακόμα ένα σταθερό κορμό παικτών και κάνει rotation λόγω των διαδοχικών αγώνων σε Ελλάδα και Ευρώπη. Πώς, όμως, θα βρεθεί η κατάλληλη «χημεία»; Η ομάδα αλλάζει πρόσωπα σε όλες τις γραμμές, αλλά ειδικά αυτό που γίνεται στην άμυνα είναι πρωτοφανές. Ο Ολυμπιακός παίζει με διαφορετική σύνθεση στο κέντρο της άμυνας, σχεδόν σε κάθε παιχνίδι! Πώς θα βρει ισορροπία; Πώς θα γίνει συμπαγής; Πώς θα αποκτήσει ομοιογένεια όταν ο Βατσλίκ έχει μπροστά του άλλους παίκτες σχεδόν σε κάθε ματς; Επτά με οκτώ παίκτες πρέπει να αγωνίζονται σταθερά σε κάθε αγώνα. Για να μάθει ο ένας τον άλλον.
Έχει αρχίσει, ήδη, να… τρίζει η καρέκλα του Ισπανού προπονητή (από αυτούς που τον αποθέωναν όταν προσελήφθη), κάτι που είναι ποδοσφαιρικά άτοπο, από τη στιγμή που ο Ισπανός παρέλαβε χάος από τον προκάτοχό του και δεν είναι δίκαιο να κριθεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν έχει συμπληρώσει ούτε ενάμισι μήνα. Έχει γίνει ένα ντόμινο λαθών. Ένας προπονητής (Μαρτίνς) που έπρεπε να είχε χαιρετήσει πριν καν αρχίσει η σεζόν 2022/23 και ένας διάδοχος με αδύναμο βιογραφικό (μόνη σοβαρή δουλειά η Χάντερσφιλντ της Championship) που ήρθε για να μάθει πρωταθλητισμό. Τα λάθη, λοιπόν, συνεχίστηκαν, καθώς ο Ολυμπιακός ήθελε προπονητή με προσωπικότητα που να εμπνέει τους πάντες, από τον καλύτερο παίκτη μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο της ομάδας. Ο Κορμπεράν ακόμα μαθαίνει πρόσωπα και καταστάσεις, ενώ καλείται να «χτίσει» μία ομάδα που έκανε αλλαγές στο ρόστερ της μέχρι την τελευταία ημέρα του Αυγούστου και ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει το έμψυχο δυναμικό της για τις εντός συνόρων αγωνιστικές υποχρεώσεις. Παράνοια…
ΥΓ1: Ο Ουί Τζο είναι ποιοτικός, αλλά ακόμα δεν έχει προσαρμοστεί. Kαι είναι υπερβολικό και δίχως ποδοσφαιρική λογική να αρχίζει σε τρία διαδοχικά ματς, μέσα σε μία εβδομάδα, στο βασικό σχήμα. Για τον Ελ Αραμπί, δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο. Η αδικία προς το πρόσωπό του συνεχίζεται εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο, αλλά όποτε μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο είτε χάνει το… άχαστο είτε βάζει γκολ (όπως έκανε με τον Βόλο) δεν είναι ποτέ επιζήμιος. Ο Μαροκινός επιθετικός είναι ευλογία. Μπορεί να παραμερίζεται, αλλά ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη τα γκολ και τη νοοτροπία του.
ΥΓ2: Το πιο σημαντικό από όλα. Κανένας αντίπαλος δεν πρέπει να πιστέψει ότι έχει τύχη όταν αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό. Οι δύο «γκέλες» σε τέσσερις αγώνες πρέπει απλά να προκαλέσουν τη φυσιολογική ανησυχία. Αυτό το ψυχολογικό πλεονέκτημα που έχει ο Θρύλος κόντρα σε όλους τους εν Ελλάδι αντιπάλους του λόγω της ανωτερότητας και της κυριαρχίας του, δεν μπορεί να… εξαλειφθεί ύστερα από έναν σκάρτο μήνα από την έναρξη του Πρωταθλήματος. Είναι υποχρέωση των Ερυθρόλευκων να βάλουν τα πράγματα σε μία σειρά και να κάνουν αυτό που πρέπει. Από εδώ και πέρα, να αρχίσουν να φέρονται ως Ολυμπιακός και να εκπροσωπήσουν με ζήλο και αυταπάρνηση τον τεράστιο αυτό σύλλογο. Δεν χαρίζουμε τίποτα… Πρέπει να γίνει αποδοχή της κατάστασης (δύο νίκες σε έντεκα αγώνες) και να ληφθούν μέτρα (όχι μόνο αγωνιστικά) προκειμένου η ομάδα να βγει από το αγωνιστικό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει λόγω των λαθών της μέσα στο 2022 και του ανεπαρκούς μεταγραφικού πλάνου κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου.