Μέρα με τη μέρα, αγώνα με τον αγώνα ο Ολυμπιακός, πιστός στο δόγμα «η ομάδα πάνω στο χορτάρι είναι του προπονητή» βελτιώνει θεαματικά όλες τις βασικές παραμέτρους της νέας, μετά της ελκυστικής, εικόνας του. Βάζει στο παιχνίδι του περισσότερη ταχύτητα (με τη μπάλα ή χωρίς αυτή), αποδοτικότερη έμπνευση (ειδικά σε μικρούς, κλειστούς χώρους), μεγαλύτερη πίεση στον αντίπαλο ( και στο χώρο μεταξύ της περιοχής και του κέντρου), ισχυρότερη θέληση να εξελιχθεί το παιχνίδι αποκλειστικά με βάση τον ίδιο σε θέση οδηγού.
Απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα, ομάδα αξιοπρόσεκτη, καλοδουλεμένη, με σχέδιο και απείρως πιο ανταγωνιστική από τον Λεβαδειακό τα νέα στοιχεία του παιχνιδιού των ερυθρολεύκων έγιναν περισσότερο εμφανή για ένα απλό λόγο. Περίσσεψε η θετική κατάληξη ( πέντε γκολ) της επιθετικότητας των γηπεδούχων, αποτέλεσμα καλών και αποτελεσματικών εμπνεύσεων και ατομικής ικανότητας.
Κι όμως! Ακόμη και αυτή η ελκυστική εικόνα του Ολυμπιακού δεν είναι παρά μια εξέλιξη πολλά υποσχόμενη, που αφήνει τεράστιο περιθώριο βελτιώσεων σε πάρα πολλούς τομείς, βασικότεροι των οποίων είναι τρεις:
Η πρώτη πάσα από την άμυνα για να εξελιχθεί το παιχνίδι με γρήγορη, έξυπνη και ασφαλή μεταφορά, κάθετα (αν είναι δυνατόν) προς την αντίπαλη περιοχή. Ρόλο που έχει επωμισθεί σε αυτή την πρώτη φάση ο Μπουχαλάκης και θα διεκδικήσουν, αμέσως μετά την επάνοδο από την διακοπή, ο Νάτχο και, υπό προϋποθέσεις, ο Τουρέ. Στο ποδόσφαιρο που θέλει να παίξει ο Ολυμπιακός η πάσα αυτή αποτελεί κομβικής σημασίας επιλογή, καθώς είναι δυνατό να εξαρθρώσει, στην ιδανική της εκτέλεση, όλη την αμυντική διάταξη του αντιπάλου.
Η τελική πάσα στο χώρο έξω από την αντίπαλη περιοχή και απέναντι από την εστία. Στην ουσία μιλάμε «για μισό γκολ» αν εξελιχθεί σωστά και γρήγορα. Στα πόδια και στο μυαλό του Κώστα Φορτούνη βρίσκεται, κατά βάση, αυτή την περίοδο η ευθύνη για την πάσα αυτή, αλλά εμπλέκονται, ανάλογα με την εξέλιξη του αγώνα, όλοι οι χαφ. Η καταπληκτική συνεννόηση Καμαρά – Ελαμπντελαουί στη φάση του πρώτου γκολ ( εκεί στην ουσία ξεκλειδώθηκε όλη η αμυντική φιλοσοφία του ΠΑΣ και τελείωσε ο αγώνας) είναι ένα υπέροχο δείγμα.
Η βελτίωση της αμυντικής λειτουργίας της ομάδας στο χώρο του κέντρου, ώστε η επιθετική κίνηση του αντιπάλου να καταστεί δυσκολότερη για τον ίδιο και ευκολότερη στον έλεγχό της από τους ερυθρόλευκους. Η πολυδιαφημιζόμενη «επιθετική άμυνα» των πολύ μεγάλων ομάδων είναι ο στόχος και ο πραγματικός φόβος που προκαλεί στον αντίπαλο είναι το ζητούμενο. Με άλλα λόγια ο Ολυμπιακός δείχνει να ψάχνει (και όλα φανερώνουν πως θα το βρει) το κουμπί για να προκαλεί στον αντίπαλο τον τρόμο που γεννάει το βασανιστικό ερώτημα « εντάξει, να επιτεθώ και να απειλήσω.. κι αν χάσω τη μπάλα στα χαφ τι γίνεται;»
Δύσκολη στη διαχείριση της υπόθεση η αγωνιστική βελτίωση μιας ομάδας σαν τον Ολυμπιακό, ειδικά όταν αυτή είναι θεαματική σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Η ίδια η φύση των ερυθρολεύκων γεννάει δυσκολίες. Οι ερυθρόλευκοι είναι (πάντα ήταν) μια ομάδα μεγάλων απαιτήσεων και δύσκολα βολεύονται με λιγότερες αν κάποιος τους δείξει το δρόμο για να τις κατακτήσουν.
Το τελευταίο εμπόδιο που χρειάζεται να διαβούν για να καταστούν πραγματικά μεγάλη ομάδα είναι ο τρόμος του αντιπάλου. Στην εικόνα αυτή κρίνονται όλες οι μεγάλες ομάδες και διαμορφώνονται χαρακτήρες ηγετικοί.
Μικρά, επαναλμβανόμενα, συνεχή βήματα βελτίωσης, ειδικά στους παραπάνω τομείς, προσθέτουν πολλαπλασιαστικά νέες δυνατότητες κινήσεων και επιλογών και διαμορφώνουν αυτή την εικόνα της ομάδας που έχει αρχή, μέση και τέλος.
Για τον Ολυμπιακό αυτό έχουμε καιρό ακόμη. Υπομονή και δουλειά χρειάζεται. Το ταλέντο περισσεύει και προστίθεται συνεχώς καινούργιο…