Πριν από πέντε χρόνια, στις 31 Αυγούστου του 2017, ο Παναγιώτης Ρέτσος και ο Ολυμπιακός έγραφαν ιστορία. Η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου ήταν γεγονός και ο Έλληνας αμυντικός έπαιρνε τον δρόμο για τη Γερμανία και την Μπάγερ Λεβερκούζεν έναντι 17.500.000 ευρώ.
Ο 19χρονος, τότε, ποδοσφαιριστής με 40 εμφανίσεις στην πρώτη ομάδα του Ολυμπιακού κατάφερε να ξεχωρίσει και να πραγματοποιήσει το αγωνιστικό ξεπέταγμα, με τον Πορτογάλο (εξαιρετικό) προπονητή Πάουλο Μπέντο να διακρίνει από την πρώτη στιγμή το ταλέντο του διεθνούς άσου και να τού δίνει την ευκαιρία για προώθηση από τα τμήματα υποδομής στην πρώτη ομάδα των Ερυθρόλευκων.
Η συνέχεια, όμως, δεν ήταν ανάλογη σε προσωπικό επίπεδο για τον Παναγιώτη. Πραγματικά, ο Ρέτσος στάθηκε άτυχος. Υπερβολικά άτυχος. Με διαδοχικούς, σοβαρούς, τραυματισμούς ταλαιπωρήθηκε πολύ στη γερμανική ομάδα μέχρι τον Ιανουάριο του 2020, παίζοντας συνολικά σε 43 επίσημους αγώνες (με ένα γκολ και τρεις ασίστ στο ενεργητικό του). Ακολούθησαν οι δανεισμοί σε Σέφιλντ Γιουνάιτεντ, Σεντ Ετιέν και Βερόνα, χωρίς να μπορέσει να βρει ξανά τον καλό εαυτό του. Η περίπτωσή του αποτελεί και θετικό και αρνητικό παράδειγμα. Σε όλους τους τομείς της ζωής πρέπει να υπάρχει μέτρο. Ούτε έντονος ενθουσιασμός όταν συμβαίνει κάτι καλό ούτε αδικαιολόγητη κατήφεια όταν συμβαίνει κάτι κακό.
Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Mία σεζόν μπορεί να οδηγήσει έναν ποδοσφαιριστή στο επόμενο βήμα με συνοπτικές διαδικασίες, αλλά από εκεί και πέρα χρειάζεται ακόμα περισσότερη δουλειά και τύχη. Προέκυψαν ένα σωρό εμπόδια για τον παίκτη, που τα περισσότερα δεν μπορούσε να τα ελέγξει. Το όνομά του συζητήθηκε πολύ πρόωρα παντού (όχι μόνο στην Ελλάδα, καθώς οι scouts σε όλον τον κόσμο άλλο που δεν θέλουν σε τέτοιες περιπτώσεις) και μόλις ύστερα από μία αγωνιστική περίοδο σε υψηλό επίπεδο ήρθε αυτή η μεγάλη μεταγραφή. Το βάρος ήταν μεγάλο και στα 19 του αυτή η κατάσταση αποδείχθηκε δύσκολα διαχειρίσιμη. Οι προσδοκίες ήταν υψηλές και ο Ρέτσος έπρεπε να αποδείξει πράγματα και στη Γερμανία γιατί εντός συνόρων είχαμε θαυμάσει όλοι το ταλέντο του. Το «πρέπει» για να έρθει η επιτυχία σε μία ξένη χώρα, «λύγισε» τον Ρέτσο.
Υπάρχει, όμως, και η αισιόδοξη πλευρά. Παναγιώτη, ποτέ δεν είναι αργά για ένα restart. Δεν σε έχουν πάρει και τα χρόνια. Έχεις πολύ ποδόσφαιρο μέσα σου και πολλά χρόνια για να πραγματοποιήσεις ακόμα περισσότερα από τα όνειρά σου. Πλέον, με την αγαπημένη σου ομάδα και την ερυθρόλευκη και ριγωτή φανέλα.
Ο Έλληνας κεντρικός αμυντικός, ο οποίος επί ημερών Μπέντο χρησιμοποιήθηκε αρκετά και στα άκρα της άμυνας, ενώ η σωματοδομή του και ο χειρισμός της μπάλας, τού επιτρέπουν υπό προϋποθέσεις να παίξει και σαν σκούπα μπροστά από τους δύο στόπερ ως αμυντικός χαφ, έχει μπροστά του μία δεύτερη ευκαιρία. Χρειάζεται πολλή δουλειά και πίστη στη διαδικασία.
Ο Ολυμπιακός πάντα θα έχει ανάγκη από Έλληνες παίκτες, πόσο μάλλον από αυτούς που προέρχονται από τα «σπλάχνα» του και ο ίδιος ο σύλλογος έχει βοηθήσει τα μέγιστα στην εξέλιξή τους. Ο Ολυμπιακός θέλει Έλληνες ποδοσφαιριστές όχι για μία και δύο σεζόν, αλλά με μεγάλο χρονικό ορίζοντα. Η ομάδα πρέπει να τονώσει την ελληνική βάση της όχι μόνο για τη θεωρία, αλλά και την πράξη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι θέσεις στην Ευρώπη για τους ξένους είναι όλες και όλες 17 και οι Ερυθρόλευκοι, ουσιαστικά, υποχρεώνονται να έχουν δύο διαφορετικά ρόστερ εντός και εκτός συνόρων.
Την Τετάρτη (31/8), λοιπόν, ανακοινώθηκε η επιστροφή του 24χρονου, πλέον, αμυντικού στην ομάδα που τον ανέδειξε. Σημαδιακό; Σίγουρα! Ίσως και να έγινε ηθελημένα έτσι (ο παίκτης είναι εδώ και τρεις ημέρες στην Ελλάδα, έχοντας υπογράψει το συμβόλαιό του ως δανεικός από τη Βερόνα με οψιόν αγοράς το επόμενο καλοκαίρι) προκειμένου να καταστεί σαφές πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Έχουν περάσει πέντε χρόνια ακριβώς. Ο αθλητισμός και η ζωή παίζουν τέτοια παιχνίδια. Ο Παναγιώτης Ρέτσος είναι ένα ατόφιο ταλέντο. Με ταχύτητα, τσαγανό και άγνοια κινδύνου. Θέλει κότσια για να παίξει κάποιος βασικός στον Ολυμπιακό, σε ηλικία 18 ετών. Είναι μία επιστροφή για την οποία πραγματικά χαίρομαι πολύ και επικροτώ στο 100%.