Ο Γιώργος Χαλάς αμφισβητεί ΕΥΘΕΩΣ τα περί «σκληρής προετοιμασίας» και αναλύει τους λόγους για τους οποίους δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοια εγκληματική επιλογή σε μια σεζόν που περιλαμβάνει διακοπή πέντε εβδομάδων…
Μπορεί ο Πέδρο Μαρτίνς να αποτελεί παρελθόν από τον Ολυμπιακό, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν θα συνεχίσει να απασχολεί τους Ερυθρόλευκους στο επόμενο χρονικό διάστημα. Δυστυχώς, όχι για καλό λόγο.
Η εικόνα των πρωταθλητών παραπέμπει σε άλλες δεκαετίες και δεν είναι καθόλου υπερβολικό αυτό. Αν συνυπολογίσουμε τη θεωρητικά μεγάλη διαφορά δυναμικότητας που τον χωρίζει από ομάδες επιπέδου Σλόβαν Μπρατισλάβας, αλλά και το ναυάγιο που προηγήθηκε με τη Μακάμπι Χάιφα, ίσως να μην υπάρχει αντίστοιχο ερυθρόλευκο προηγούμενο με τέσσερις τόσο κακές εμφανίσεις στην Ευρώπη. Επαναλαμβάνω, λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν επρόκειτο για μεγαθήρια ή τέλος πάντων για ομάδες από σημαντικά πρωταθλήματα.
Στη σύντομη εποχή Χάσι οι Ερυθρόλευκοι πέρασαν με άνεση τα προκριματικά και μετά ήρθε η κατάρρευση. Ακριβώς έναν χρόνο νωρίτερα, ο Ολυμπιακός ήταν κάκιστος το καλοκαίρι αλλά ο αποκλεισμός του από την Μπερ Σεβά δεν είχε καμία σχέση με το ντροπιαστικό 0-4. Αρχές Αυγούστου είχε ήδη τρίτο διαφορετικό προπονητή στον πάγκο (μετά τον Μάρκο Σίλβα που αποχώρησε στην έναρξη της προετοιμασίας και τον Βίκτορ που έφυγε κακήν κακώς), οπότε οι μετριότατες εμφανίσεις κόντρα στην πορτογαλική Αρούκα ήταν μάλλον αναμενόμενες και σίγουρα δεν συγκρίνονται με τις τωρινές.
Εκείνη τη σεζόν μάλιστα έφτασε στους «16» και ίσως να πήγαινε και στα προημιτελικά, αν η ομάδα δεν εμφάνιζε εικόνα ερειπίου στο β’ μέρος με την Μπεσίκτας και μάλιστα κόντρα σε αντίπαλο που έπαιζε με δέκα για ένα ολόκληρο ημίχρονο. Δεν ξέρω αν θυμάστε αλλά και τότε μιλούσαν κάποιοι για τη «φοβερή προετοιμασία» του Βίκτορ, μέχρι που μπήκε ο Μάρτιος…
Μετά από αυτά που έχουμε δει τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες, τα καλοκαιρινά προκριματικά επί Κετσπάγια στην τελευταία και μακράν χειρότερη σεζόν της εποχής Κόκκαλη, φαντάζουν ονειρεμένα: τέσσερις νίκες και 7-0 τέρματα κόντρα σε Σλόβαν και Σέριφ. Τότε που το Καραϊσκάκη αποδοκίμαζε ακόμα και στα θετικά αποτελέσματα, αδυνατώντας να αποδεχθεί το γεγονός πως η ομάδα που πριν λίγους μήνες είχε προπονητή τον Βαλβέρδε, έφτασε στα χέρια του συμπαθή Τιμούρ.
Στον απολογισμό της τετραετίας Μαρτίνς τις προάλλες είπαμε για τα «ρεκόρ» του Πορτογάλου: ο πρώτος προπονητής μετά τον Μπλαχίν που έμεινε στη θέση του παρά το χαμένο πρωτάθλημα (2018/19) και ο μοναδικός που αποκλείστηκε δυο φορές καλοκαιριάτικα σε προκριματικά Τσάμπιονς Λιγκ.
Μύθοι, αλήθειες και ολιγωρίες: Ο απολογισμός της τετραετίας Μαρτίνς στον Ολυμπιακό
Τότε βέβαια, δεν είχαν αρχίσει ακόμη οι μαζικοί μυϊκοί τραυματισμοί, αφού όσοι είχαν προηγηθεί χαρακτηρίζονταν ως μεμονωμένοι (ή προβλέψιμοι, αφού π.χ. ο Γκάρι Ροντρίγκες παθαίνει θλάση ακόμα και στον ύπνο του). Αυτό το πράγμα όμως που όποιος πιεστεί λίγο παραπάνω κινδυνεύει να βρεθεί άμεσα στον μαγνητικό τομογράφο, σίγουρα δεν έχει προηγούμενο.
Όλο αυτό το διάστημα διαβάζαμε για τη «σκληρή προετοιμασία» που έκανε ο Μαρτίνς στην Αυστρία και μάλιστα με στόμφο από εκείνους που τα έγραφαν. Κι εντάξει, πες ότι ο μέσος ρεπόρτερ στην Ελλάδα (αθλητικός και μη) δεν είναι υποχρεωμένος να διαθέτει και κρίση πέρα από πληροφόρηση. Εκείνοι που διέρρεαν τα περί «σκληρής προετοιμασίας» θα έπρεπε να είναι σαφώς πιο προσεκτικοί, αφού το «μπραφ» έμοιαζε αναπόφευκτο.
Μετά το περυσινό στραπάτσο με τη Λουντογκόρετς, η πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν φέτος το μεγαλύτερο και αυτονόητο ζητούμενο. Ακόμα κι αν κάποιος έχει γραμμένο το πρεστίζ του συλλόγου, δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια στα δεκάδες εκατομμύρια της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Συνεπώς, ακόμα κι αν κάποιος από τη διοίκηση είχε παραλείψει να… ενημερώσει τον Μαρτίνς σχετικά με την αναγκαιότητα της πρόκρισης (πράγμα αδιανόητο), ο Πορτογάλος όφειλε να τη γνωρίζει. Πώς γίνεται λοιπόν να έχεις έξι τόσο σημαντικά ματς μέσα στο καλοκαίρι και παρ’ όλα αυτά να κάνεις «σκληρή προετοιμασία» όπως έλεγαν οι διαρροές;
Να κάνουν σκληρή προετοιμασία η Ρεάλ και η Λίβερπουλ – που δεν έχουν κιόλας κρίσιμα καλοκαιρινά προκριματικά – προκειμένου να είναι ανταγωνιστικές τον Απρίλιο και τον Μάιο, το καταλαβαίνω. Ρισκάροντας μια πιθανή γκέλα στο ξεκίνημα, την οποία θα έχουν χρόνο να καλύψουν στη συνέχεια και που βέβαια δεν πρόκειται να τους κοστίσει έναν ολόκληρο ετήσιο προϋπολογισμό προφανώς.
Ο Ολυμπιακός τι ακριβώς έχει να διεκδικήσει στο τέλος της σεζόν, ώστε να δικαιολογείται η περιβόητη «σκληρή προετοιμασία» και πόσο πιο σημαντικό είναι αυτό από τα εκατομμύρια των ομίλων που ουσιαστικά θα κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του μπάτζετ για ολόκληρη τη σεζόν;
Ειδικά στη φετινή σεζόν υπάρχει μια παράμετρος που δεν έχω δει κάποιον να τη λαμβάνει υπόψη του. Τα πρωταθλήματα θα διακοπούν για πέντε εβδομάδες λόγω του μουντιάλ και αφού πρωτίστως θα έχουν παιχτεί ασυνήθιστα πολλοί αγώνες. Για τον Ολυμπιακό που αυτή τη στιγμή έχει μόλις 2-3 υποψήφιους για το παγκόσμιο κύπελλο (Σισέ, Χουάνγκ, Κούντε, άντε και τον Ντε Λα Φουέντε), αυτό σημαίνει πως σε εκείνο το διάστημα θα υπάρχει χρόνος όχι μόνο για αποφόρτιση αλλά και για μια νέα μίνι προετοιμασία με σχεδόν όλους τους παίκτες παρόντες.
Ως εκ τούτου, καθίσταται σαφές πως αν όντως ο προπονητής της ομάδας επέλεξε «σκληρή προετοιμασία», θα έχουμε να κάνουμε με κανονικότατο έγκλημα εκ προμελέτης. Και για να λέμε τα πράγματα ΕΥΘΕΩΣ, το αποκλείω σε έναν ολόκληρο σύλλογο να μη βρέθηκε ένας χριστιανός που να μην είχε στο νου του όλα όσα έγραψα πιο πάνω.
Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ένας υπάλληλος – προπονητής εν προκειμένω – αποφάσισε να βάλει μπουρλότο στο μαγαζί που εργάζεται (γιατί περί τέτοιου θα επρόκειτο) και να μην υπήρξε κάποιος να τον σταματήσει ή έστω να τον θέσει προ των ευθυνών του. Και αυτό δεν είναι δουλειά του Μαρινάκη προφανώς, αλλά εκείνων που πληρώνει για να έχουν την επίβλεψη του ποδοσφαιρικού τμήματος.
Άντε και ο Μοντέστο έφυγε, ο Καρεμπέ δεν είχε κάτι να πει επί του θέματος; Και δεν βγάζω από το κάδρο ούτε τον Βασίλη Τοροσίδη, ένα εξαιρετικό παιδί που αποδεδειγμένα πονάει την ομάδα. Να τελούταν ένα τέτοιο έγκλημα και να μην το είχε πάρει χαμπάρι κανείς τους ή να φοβόταν να ενημερώσει σχετικώς τον πρόεδρο; Το θεωρώ εξόχως απίθανο και θα σήκωνε παραδειγματική τιμωρία αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο…
Αφαίρεση προπονητικής άδειας
Για να τα βάλουμε σε σειρά. «Σκληρή προετοιμασία» με έξι τελικούς μέσα στο καλοκαίρι δεν νοείται ούτε για αστείο και θα έπρεπε να αφαιρεθεί η προπονητική άδεια όσων θα είχαν εμπλοκή σε κάτι τέτοιο. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε ουσιαστικά για δυο μικρές σεζόν φέτος, αφού μεσολαβεί η διακοπή των πέντε εβδομάδων.
Εγώ πάλι, δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι ο Μαρτίνς και οι συνεργάτες του δεν είχαν αναλύσει όλα τα παραπάνω. Δεν είναι δυνατόν να τα σκέφτομαι εγώ ο άσχετος και να μην τα έχουν λάβει από μήνες υπόψη τους επαγγελματίες προπονητές και γυμναστές αυτού του επιπέδου.
Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός πως ο Ολυμπιακός έδωσε πιο πολλά φιλικά απ’ όσα συνηθίζεται, μάλλον προς την αντίθετη άποψη καταλήγω. Ότι δηλαδή, η προετοιμασία είχε περισσότερο χαρακτήρα… κάστινγκ και μοντάζ. Από τη μια δίνοντας δεύτερες, τρίτες ακόμα και τέταρτες ευκαιρίες σε παίκτες που είχαν σπαταλήσει όλες τις προηγούμενες. Και από την άλλη ενδεχομένως να επιδιωκόταν η καλύτερη δυνατή αποστήθιση του πλάνου «η μπάλα στον αντίπαλο και προσπαθούμε να τον πιάσουμε κορόιδο, ρισκάροντας όσο λιγότερο γίνεται». Η κλεφτοκοτάδικη ποδοσφαιρική λογική δηλαδή, που όποιος προσπάθησε να την εφαρμόσει στον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο τον έφαγε η μαρμάγκα…
Να το δούμε και λίγο πονηρά το πράγμα. Είσαι ένας προπονητής που έχει αντιληφθεί την πίεση και τη μηδενική ανοχή προς το πρόσωπό του. Το να παίξεις τόσα πολλά φιλικά με παίκτες που τα πόδια τους θα ήταν ασήκωτα από τη σκληρή προπόνηση ενείχε τον κίνδυνο πολλών κακών εμφανίσεων ή ακόμα και διασυρμών, επιτείνοντας το αρνητικό κλίμα εις βάρος σου.
Να είχε τόσο ακατανίκητες αυτοκτονικές τάσεις ο Μαρτίνς; Ακόμα και τώρα μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Οι συνεχείς διαβεβαιώσεις πως θα «είμαστε έτοιμοι στα επίσημα» πιθανότατα ήταν ειλικρινείς, είτε ως πεποίθηση είτε ως ευσεβείς πόθοι. Ίσως επειδή πίστευε ότι η σχετική χαλαρότητα θα απέδιδε καρπούς στο επίμαχο διάστημα, αφού δεν ήταν και πολύ μακριά εξάλλου. Μόλις όμως ανέβηκε η πίεση και η ένταση των αγώνων, οι παίκτες άρχισαν να πέφτουν κάτω σαν τα κοτόπουλα. Είτε να βγαίνουν νοκ άουτ, είτε να σφίγγουν τα δόντια και να βρίσκονται στο όριο της θλάσης.
Η λογική λέει πως οι μυϊκοί τραυματισμοί έρχονται είτε στο προπονητικό φόρτωμα, είτε μετά από μεγάλη αγωνιστική κόπωση. Να έχεις κάνει «σκληρή προετοιμασία» και να βγαίνουν τόσοι τραυματισμοί στα πρώτα επίσημα ματς, μου φαίνεται ελαφρώς παράλογο. Ειδικά στην εποχή που οι ποδοσφαιριστές είναι «καλωδιωμένοι» και τα αποτελέσματα των μετρήσεών τους είναι διαθέσιμα σε real time.
Με απλά λόγια, υπάρχουν τα εργαλεία για να ρυθμίσεις την ένταση ακριβώς όσο πρέπει ώστε η ομάδα σου να είναι τουλάχιστον στο 80% στα προκριματικά, να βρεθεί σε φουλ φόρμα από Οκτώβριο μέχρι μέσα Νοέμβρη, διάστημα στο οποίο θα παιχτούν τέσσερα ματς στους ομίλους αλλά και τρία ντέρμπι στη Super League. Και ναι, μπορεί η κλήρωση του πρωταθλήματος να έγινε στις 25/7 ωστόσο δεν ήταν αδύνατο να προβλεφθεί το παραπάνω γεγονός, αφού ο Ολυμπιακός παίζει κάθε χρόνο σχεδόν όλα τα ντέρμπι στο δεύτερο μισό των γύρων.
Μυϊκοί τραυματισμοί και συνολική εικόνα παλαιμάχων (δηλαδή παικτών που αν τρέξουν παραπάνω απ’ όσο πρέπει ρισκάρουν την υγεία τους) σχεδόν δυο μήνες μετά την έναρξη της προετοιμασίας, συνιστούν πιθανότατα παγκόσμια πρωτοτυπία. Ακόμα για έναν προπονητή που ξεκίνησε χθες τη δουλειά, όποιος κι αν είναι αυτός…
Εν κατακλείδι, δυο μονάχα τινά μπορεί να έχουν συμβεί. Ή όντως ο Μαρτίνς και οι συνεργάτες τους αποφάσισαν όντως να κάνουν «σκληρή προετοιμασία» κόντρα σε κάθε λογική ή συνέβη ακριβώς το αντίθετο και απλώς παρουσιάστηκε ως τέτοια προκειμένου να κερδηθεί λίγος χρόνος και να καλμάρει προσωρινά η οργή του κόσμου που αντιλαμβανόταν ότι δεν είναι δυνατόν μια ομάδα που δεν μπορεί να αλλάξει τρίτη πάσα σε τόσα φιλικά, να γίνει ξαφνικά Μπάγερν μόλις ξεκινήσουν τα επίσημα.
Όπως και να ‘χει το πράγμα, είναι ξεκάθαρο πως πέρα από τις τεράστιες ευθύνες του Μαρτίνς, αυτό που συμβαίνει φέτος στον Ολυμπιακό εκθέτει όσους έχουν λόγο στο αγωνιστικό κομμάτι και υποχρεώνει τον Βαγγέλη Μαρινάκη στη λήψη σοβαρών αποφάσεων σχετικά με τη δομή του τωρινού οργανογράμματος αλλά και τη στελέχωση θέσεων που ήδη υπάρχουν ή που θα πρέπει να δημιουργηθούν.
Επανέρχομαι σε κάτι που έχω γράψει εδώ και μια δεκαετία. Το περιβόητο κλισέ «τα κλειδιά στον προπονητή» είναι ό,τι πιο άμπαλο ακούγεται και γράφεται όλα αυτά τα χρόνια. Κανένας προπονητής δεν μπορεί να έχει «τα κλειδιά» απλούστατα διότι το μαγαζί δεν είναι δικό του. Και αυτή η φράση δεν ακούγεται και δεν ισχύει σε κανέναν σοβαρό σύλλογο. Εκτός πια αν κάποιος προπονητής φτάσει μετά από 10-15 χρόνια στο επίπεδο του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, οπότε όχι μόνο του δίνεις τα κλειδιά, αλλά του γράφεις και το μαγαζί στο όνομά του.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού λοιπόν, θα πρέπει να λογοδοτεί σε κάποιον ανώτερο και σίγουρα όχι απευθείας στο αφεντικό. Κάποιον που θα έχει την ποδοσφαιρική ικανότητα να αξιολογεί τη δουλειά του, αλλά και το κύρος να του κάνει συστάσεις και παρατηρήσεις όταν βλέπει ότι κάτι δεν λειτουργεί όπως πρέπει.
Τα κλειδιά θα ανήκουν πάντα στο αφεντικό και ανάλογα με την περίσταση μπορεί πού και πού να βγάλει κάποιο αντικλείδι σε κάποιον ποδοσφαιράνθρωπο που θα λειτουργεί αποτελεσματικά ως ενδιάμεσος μεταξύ προέδρου και προπονητή. Αν δε, χρειαστεί να αλλάξει η κλειδαριά, την επόμενη φορά το αντικλείδι θα δοθεί ακόμα πιο φειδωλά.
ΥΓ. Μέχρι την καταστροφική βραδιά με τη Μακάμπι Χάιφα, είχα την πεποίθηση πως οι εναπομείναντες υμνητές του Μαρτίνς απλώς στήριζαν τον Πορτογάλο επειδή αυτό πίστευαν πως επιτάσσει το οπαδικό τους καθήκον προς την ομάδα. Το ότι υπάρχουν κάποιοι που ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι ήταν το «θύμα» στην υπόθεση, ειλικρινά με ξεπερνά. Εκτός αν πιστεύουν ότι είναι σοβαρό το επιχείρημα «άμα είχε Ποντένσε, Γκιλιέρμε, Τσιμίκα και υγιή Φορτούνη» κλπ ή ότι το σημερινό ρόστερ του Ολυμπιακού χρειαζόταν (κι άλλες) μεταγραφές προκειμένου να αποφύγει τον διασυρμό από τον Πιερό, τον Χαζίζα και τον Σούντγκρεν…